Dave Mestdach
Dave Mestdach Chef film van Knack Focus

ALICE IN MONSTERLAND – Poppenmeester Henry Selick levert opnieuw een heerlijk luguber stopmotionsprookje af, deze keer naar een boek van Neil Gaiman.

Henry Selick met de stemmen van Dakota Fanning, Teri Hatcher, Ian McShane, Dawn French, Jennifer Saunders

Kindersprookjes hoeven niet per definitie kinderachtig filmvertier op te leveren – dat weten we al sinds de lang vervlogen hoogdagen van Disney, toen Ome Walt klassiekers als Sneeuwwitje en Pinocchio nog met heerlijk macabere fantasterij durfde te omzwachtelen. Wie heimwee heeft naar die gotische traditie en zijn spruiten ook al eens aan sprookjes met een grimmig rafelrandje wil blootstellen, kan vanaf deze week terecht bij Coraline, de nieuwste stopmotionparel van poppenmeester Henry Selick.

Selick maakte eerder al de knekelmusical The Nightmare before Christmas (1993) en de Roald Dahladaptatie James and the Giant Peach (1996) en serveert met zijn nieuwste prent ook nu weer een frisse cocktail van gestileerde fantasie, freudiaanse psychohorror, zwarte humor en superbe stopmotionanimatie. Daarvoor baseerde hij zich op Neil Gaimans gelijknamige kinderboek uit 2002, waarin kond wordt gedaan van de avonturen van de jonge rebelse Coraline Jones (stem van Dakota Fanning). Nog maar net naar het platteland verhuisd, heeft ze nogal wat moeite om in haar nieuwe omgeving te aarden. Bovendien maken zowel pa als ma – beiden botanische journalisten – amper tijd voor haar, terwijl ook haar chronisch kwebbelende buurjongen Wybie weinig soelaas biedt.

Geen wonder dat Coraline wel eens van een andere wereld droomt, een die bevolkt wordt door schatten van ouders en binken van buurjongens. Haar droom wordt echter spookachtig reëel als ze in haar nieuwe thuis een deur naar zo’n perfecte parallelwereld vindt. Maar: waarom hebben haar ouders ginds knopen in plaats van ogen? Waarom beven de buren wanneer Coraline hen over haar ontdekking vertelt? En waarom lijkt de pop die ze van Wybie heeft gekregen sprekend op haar?

Freudiaanse symbolen en een diepgewortelde angst voor spiegelbeelden en het unheimische vormen, zoals in zovele sprookjes, duidelijk ook hier de psychoseksuele voedingsbodem – al hoef je geen expert in Freud of Lacan te zijn om van Coraline te genieten. Selick tovert immers de meest wonderlijke decors tevoorschijn en laat de sombere pastelkleuren van de échte wereld vrolijk tegen het knallende coloriet en de sinistere schaduwen van het dubbeluniversum opbotsen. Bovendien blijft het verbazend om te zien hoe ruimtelijk dit kwieke curiosum is geregisseerd, zeker als je bedenkt dat achter elk stopmotionframe onvoorstelbaar veel monnikenwerk schuilt.

Toegegeven, bij vlagen wordt het iets te barok en nadrukkelijk. Maar heeft ú dit jaar al een heerlijk excentriek animatiesprookje gezien dat je subtiel meelokt naar een morbide universum dat mijlenver verwijderd ligt van Tinseltown en haar infantiele animatieleut? Ik dacht het niet.

Dave Mestdach

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content