Donderdag 18/3, 00.10 – Canvas

Twee weken geleden hadden wij in onze favoriete drenkplaats te L. nog eens een popquiz ingericht. Grootste instinker: de geluidsfragmenten waarvan deelnemers dienden in te schatten of ze van Yoko Ono afkomstig waren, dan wel van een échte geit. Zelfs de ploeg die uw lijfblad had afgevaardigd – ter kwelling van de quizmaster De Vijf Postkoetspoetsende Koetsiers geheten – ging meermaals in de fout. Om maar te zeggen: het is wellicht geen toeval dat Yoko Ono / Plastic Ono Band is verdwenen in de plooien van de geschiedenis en dat het simultaan uitgebrachte John Lennon / Plastic Ono Band, oftewel het officiële solodebuut van haar man, vanavond wordt behandeld in de uitstekende docureeks Classic Albums.

Toch eens polsen bij Pascal Deweze – frontman van Sukilove en heden op tournee met The Crab Four, de gelegenheidsband waarmee hij integraal The White Album ten gehore brengt – welke plaat bij hém het hoogste aangeschreven staat.

Pascal Deweze: Eerlijk gezegd wist ik niet eens van het bestáán af van Yoko Ono’s tegenhanger. Ik heb een boel rare, experimentele shit in mijn platenkast staan, maar Yoko Ono: neen, dat heb ik nooit begrepen. Plastic Ono Band – die van Lennon dus – staat nochtans zéér hoog in mijn lijstje van favoriete platen aller tijden. Vanwege de soberheid, de kaalheid, de rauwheid ook…

Wat die rauwheid betreft: overvalt jou bij het horen van ronduit confessionele songs als ‘ Mother’ of ‘ My Mummy’s Dead’ nooit plaatsvervangende gêne?

Deweze: Nooit. Bij valse dramatiek uit puur effectbejag – zeg maar: de liedjes van Snow Patrol – heb ik dat dan weer altijd. Lennon klinkt hartverscheurend omdat de vroege dood van zijn moeder ook hartverscheurend ís. Het kwam er toen allemaal uitgerold omdat hij een primal scream-therapie gevolgd had. Zijn jeugdtrauma’s, hadden ze hem wijsgemaakt, die kon hij alleen overwinnen door in de herinnering te duiken, in foetushouding te gaan liggen en het eens allemaal goed uit te schreeuwen. Tiens, nu ik erover nadenk: dat klinkt een beetje als mijn ochtendritueel. (Lacht)

Jullie brengen met The Crab Four de Dubbele Witte van The Beatles integraal live. Hoe spelen jullie ‘ Revolution 9′ klaar, ruim acht minuten samples en ‘ musique concrète’?

Deweze: Toegegeven, we hebben eens stevig geslikt voor we daaraan begonnen, maar we hebben uiteindelijk besloten om dat nummer te bekijken als een partituur zoals alle andere. De stukken klassieke muziek die erin te horen zijn, heb ik opgezocht en op tape gezet. De rest spelen we gewoon na. Al permitteren we ons in de geest van het nummer – dat toch een beetje symbool staat voor vrije expressie – natuurlijk ook de vrijheid om volop te improviseren.

Het grappige is dat nogal wat mensen tijdens dat nummer de zaal verlaten of ons uitfluiten. Om te lachen, dacht ik eerst, maar ze ménen het. ‘Jamaar,’ zeggen ze achteraf in de cafetaria, ‘op de plaat skip ik dat nummer ook altijd.’ Tja. (Lacht) Tegenwoordig vinden we het pas een geslaagd optreden als de mensen eens goed ‘boe’ hebben geroepen.

In dat geval: driewerf awoert!

Vincent Byloo