‘Ik schrok er zelf van, maar het enige waar ik buiten muziek consequent mee bezig ben, is gokken. Elke dinsdag ga ik pokeren met vrienden, altijd in hetzelfde Wijnegemse cafeetje. De baas heeft ons onlangs een professionele set cadeau gedaan en legt ons matje klaar. Er moet al iets vreselijk ergs aan de hand zijn voor ik een week oversla. Mijn casinobezoekjes zijn zeldzamer, al zal ik er zeker op tour tijd voor vrijmaken. Als ik in Las Vegas draai, vraag ik zelfs om enkele daagjes extra te blijven. Dan durf ik wel eens een lange werkdag in een speelzaal door te brengen. Binnenkort vertrekken we trouwens op tour naar Australië. In hartje Melbourne staat een schitterend, supergroot casino, waar je op álles kan wedden.’

‘Als kind speelde ik soms op de gokautomaten in het café van mijn ouders, maar dan meer omdat de cafégangers dachten dat ‘die kleine’ hen wel geluk zou brengen. Eigenlijk heb ik ook altijd heel veel chance bij het gokken. De allereerste keer dat ik op een fruitmachine speelde, nog geen tien jaar geleden, had ik meteen prijs. Ik steek daar een muntje in, duw willekeurig op de knopjes en ineens branden er lampjes, zingt die machine en verzoekt een vrouw me haar naar het kantoor te volgen: 240.000 frank! Ik vermoed dat dat ook de aanleiding is geweest van mijn – laat het ons asjeblief geen verslaving noemen – passie voor casino’s.’

‘Slots zijn eigenlijk niet zo mijn ding. Het is wel leuk om er een avondje gokken mee te beginnen, maar ik hou meer van spelen waarin je zelf inbreng hebt, kaartspelen zoals poker en blackjack. Daar moet je ten minste nog bij nadenken. Ik zit dan aan tafel voortdurend te rekenen: hoe groot is de kans dat die kaart valt, of dat iemand een bepaalde tactiek toepast. Bij poker let je het best ook op de lichaamstaal van je tegenspelers. Sommige mensen beginnen aan hun oor te krabben, anderen wiebelen met hun knieën onder de tafel… Aan dat soort kleine tics kan je zien of iemand bluft. Door de jaren heen ben ik daar eerlijk gezegd erg bedreven in geworden. Het is ook handig dat je dat aan mij níet kan zien. Ik ben zo hyperactief van nature dat het niet meer opvalt.’

‘Van zulke spelletjes zal ik nooit superrijk worden. Daarvoor moet je op de lotto spelen, maar daar vind ik dan weer niets aan. De kans dat je wint is zo klein, dat het niet meer spannend is. Het gaat me ook niet om het geld. Natuurlijk vind ik het leuker om te winnen – zeker voor mijn ego – maar dat is voor mij niet de fun van het gokken. Die zit hem in het moment vóór je weet of je wint of niet. Net voor de kaart op de tafel wordt neergelegd, gaat er echt een rilling door je lijf, pure spanning. Je weet dat je alles juist gedaan hebt, en kan alleen maar afwachten of dat ook het gewenste resultaat oplevert. Wat je dan voelt, moet te vergelijken zijn met het effect van een shot heroïne. Het is gewoon zalig. Als de kaarten er liggen, dan is het eigenlijk al voorbij, dan doet het me nog weinig.’

‘Ik begrijp dat mensen er verslaafd aan kunnen raken. Ik zou het ook fijn vinden om vaker richting casino te trekken, maar ik heb nog een leven. Gelukkig maar, misschien zou ik het anders helemaal niet kunnen laten. Volgens mij ben ik nog te veel controlefreak om me helemaal over te geven. Ik weet vooraf hoeveel geld ik wil uitgeven en ga daar niet vaak over. Mijn kredietkaarten laat ik sowieso thuis. Én ik ga nooit slechtgehumeurd gokken, want dan wordt het gevaarlijk. Het gebeurt wel eens dat ik me laat meeslepen, maar ik zal er nooit een boterham minder door moeten eten. Het is niet mijn bedoeling om met duizenden euro’s in mijn zakken de grote Jan uit te hangen. Al lijkt het me fantastisch om ooit zoals Robert Redford in Indecent Proposal koeltjes een chip van 1 miljoen dollar op tafel te kunnen leggen: ‘Put it on red.’

Technomuzikant CJ BOLLAND (zie ook MAGNUS en dEUS) brengt op de Belgische onlinemuziekwinkel THE WACK ATTACK BARRACK (www.thewab.com) zijn eerste vier albums opnieuw uit, en twee nieuwe exemplaren: ‘CJ CLASSICS 89 TO 94’ en ‘THE 5TH SIGN’.

Opgetekend door Barbara De Coninck