Tot nu toe oogde het filmjaar 2009 veeleer slapjes, maar het filmfestival van Cannes belooft daar met een klap verandering in te brengen. Wij presenteren u alvast enkele hoogtepunten uit de opvallend cinefiele 62e editie van ’s werelds grootste en meest prestigieuze filmfeest.

Enter the Void Gaspar Noé n competitie

Zeven jaar geleden tekende de Argentijnse Fransman Gaspar Noé nog voor dé shocker van Cannes met zijn retrograde wraakdrama Irréversible, waarin een schedel tot moes werd gemept en Monica Bellucci anaal verkracht. Deze keer doet hij de Croisette aan met Enter the Void, een jongerendrama over een broer die drugs dealt en een zus die stript en nu al omschreven wordt als een hallucinogene, vervaarlijk chaotische nachtmerrie over leven en sterven in the fast lane. Houd de valium klaar.

Inglourious Basterds Quentin Tarantino n competitie

Een peloton Joods-Amerikaanse G.I. ’s dat ‘den Duits’ in bezet Frankrijk een lesje in wreedheid en sadisme wil leren? Brad Pitt die als hun besnorde aanvoerder zinnen uitbriest als ‘ Nazi’s got no humanity‘ en ‘ We need naziscalps‘? Bijrollen voor Mike ‘ Austin Powers‘ Meyers en Hostel-regisseur Eli Roth? Plus: een plat nu-metaldeuntje bij de trailer om Wereldoorlog Twee tot een hip videospelletje te pimpen? Eerlijk gezegd belooft de nieuwe van Quentin Tarantino bitter weinig goeds. Tenzij die zijn holle, ironische bullshit voor één keer achterwege laat, eens meer doet dan citeren uit B-klassiekers als The Dirty Dozen en Ilsa: Wolvin der SS, weer het niveau van Pulp Fiction en Jackie Brown haalt én van de speed afblijft.Kom achteraf niet zeuren: ‘ Wir haben es nicht gewusst.’

Up Pete Docter n openingsfilm

Animatiefilms zijn in Cannes nog altijd even zeldzaam als eclatante zeges van Club Brugge, al behoorden Persepolis en Waltz with Bashir de voorbije jaren telkens tot de uitschieters. Openen doet het festival dit jaar met de nieuwste van Pixar: een komedie over een krasse oude knar (met de stem van Christopher Plummer) die samen met een 70-jaar jongere knul op avontuur trekt door de jungle van Latijns-Amerika. Deze door Monster’s Inc-maker en Toy Story-bedenker Pete Docter geregisseerde film is Pixars eerste, volledig voor digitale 3D ontwikkelde animatieprent en meteen ook de eerste sinds The Incrediblesom een Parental Guidance-rating te krijgen.

The Imaginarium of Doctor Parnassus Terry Gilliam n buiten competitie

Het zit ex-Python en beroepsfantast Terry Gilliam de jongste jaren niet mee. Zijn Don Quichote-project viel zowel figuurlijk als letterlijk in het water, zijn avonturenkomedie The Brothers Grimm werd hopeloos verknipt door de malcontente broertjes Weinstein, zijn morbide kindersprookje Tide Land lokte geen dode mus en de hoofdrolspeler van zijn nieuwste film – wijlen Heath Ledger – ging halverwege de opnames de pijp uit. Om Gilliams film te redden besloten Johnny Depp, Colin Farrell en Jude Law om elk een deel van Ledgers rol, die van de Londense schelm Tony, op zich te nemen. Die belandt in het magische kabinet van de eeuwenoude Dr. Parnassus, die ooit een pact sloot met de duivel. Sprookjesachtige decors, barokke avonturen, lugubere suspense en surrealistische gekte verzekerd dus.

Bakjwi Park Chan-wook n competitie

Met een vampierenprent bijt een regisseur zijn selectiekansen voor een elitair arthousemekka als Cannes doorgaans lelijk in de nek. Toch wist Park Chan-wook de competitie binnen te glippen met zijn film over een gelovige man die na een mislukt medisch experiment in een menselijke bloedzuiger verandert. De Koreaan is niet zomaar een genrefilmer, wel de hyperstilist achter Sympathy for Mr. Vengeance, Lady Vengeance en vooral Oldboy, de vlammende wraaktrip die in 2003 in Cannes nog de Grote Prijs van de Jury wegkaapte.

Les herbes folles Alain Resnais n competitie

50 jaar na Hiroshima mon amour, 35 na Stavisky en 29 na Mon Oncle d’Amérique doet de Franse nouvelle-vagueheraut Alain Resnais – 86 inmiddels – nog eens een gooi naar de Gouden Palm. En wel met het komische drama Les herbes folles, naar de roman L’incident van Christian Gailly. Daarin maakt een amateurpilote (Resnais’ eega Sabine Azéma) kennis met een vereenzaamde man (André Dussollier) wanneer die haar gestolen tas terugvindt – meteen de take-off voor een turbulente romance.

Das Weisse Band Michael Haneke n competitie

Met Funny Games US trachtte Michael Haneke twee jaar geleden de Amerikanen nog van de wansmaak van hun eigen immorele en sensatiegeile spektakelcultuur te overtuigen. Tevergeefs, helaas. De Oostenrijkse misantroop achter La pianiste en Caché keerde extra geprikkeld terug naar zijn heimat en maakte er dit tot op het bot ontbeende psychodrama. De plot? Op een plattelandsschool in het noorden van Duitsland staan anno 1913 blijkbaar ook rituele straffen en vernederingen op het curriculum. Een confronterende parabel over geweld, misbruik, sluimerend fascisme en geperverteerde pedagogie oftewel Hanekes business as usual.

Taking Woodstock Ang Lee n competitie

Met Brokeback Mountain en Lust, Caution bewees de Taiwanese kameleon Ang Lee de voorbije jaren in bloedvorm te verkeren en het is dus meer dan ooit uitkijken naar zijn nieuwste, Amerikaanse retrotrip. Die is gebaseerd op de memoires van Elliot Tiber, de jonge zoon van twee hoteluitbaters die in the summer of ’69 in zijn achtertuin een rockconcertje wil helpen organiseren, maar net iets meer psychedelische paradijsvogels over de vloer krijgt dan verwacht en daarmee tot zijn eigen verbazing voor hét evenement van de hippiegeneratie zorgt. Een komische kijk op Woodstock – oftewel de moeder aller popfestivals – met een stevige dosis weedpaffende hippies, naakte flowerpowermeisjes en Liev Schreiber als dragqueen. Groovy!

Looking for Eric Ken Loach n competitie

Met Kes, Family Life, Raining Stones, My Name is Joe, Sweet Sixteen en The Wind that Shakes the Barley zorgde rode rakker Ken Loach de voorbije vier decennia voor tal van sociale uppercuts. Daar zou nu ook een geëngageerde karatetrap aan kunnen worden toegevoegd, want producent en medehoofdrolspeler van Loach’ nieuwste dramedy is niemand minder dan ex-Manchester Unitedster, cultfiguur en amateurkickboxer Eric Cantona. Die mag min of meer zichzelf spelen als de onbereikbare held annex spirituele goeroe van een vereenzaamde postbode met slechts twee passies: Man U en de mooie Lily. Een één-twee Loach-Cantona vol voetbal, vrouwen, sociale kritiek en veelbelovende oneliners – lees: ‘ I’m not a man. I’m Cantona.‘

Drag Me To Hell Sam Raimi n midnight screening

Na Spider-Man 3besloot Sam Raimi zijn hyperpopulaire spinnenmens even opnon-actief te zetten en eindelijk nog eens een bescheiden gebudgetteerd, maar hopelijkvenijnig horrorfilmpje in te blikken. Hetresultaat? Drag Me To Hell. De film toont hoe Alison Lohman als bankbediende een hulpbehoevend besje wandelen stuurt en zich daarmee een demonische vloek op de hals haalt. Een huivertrip over de horreurs van de derde leeftijd van de maker van The Evil Dead, Darkman en Army of Darkness.

Antichrist Lars von Trier n competitie

Op zijn vorige film – de recessiesatire The Boss of it All – zat blijkbaar niemand echt te wachten, maar met Antichrist belooft de Deen Lars von Trier als vanouds voor de nodige deining te zorgen. Tenslotte gaat het om de eerste, onvervalste horrorfilm uit ’s mans controversiële cataloog – daarbij even abstractie makend van zijn vreselijke Björkmusical Dancer in the Dark. Goed volk als Willem Dafoe en Charlotte Gainsbourg ondergaan daarin de sadistische grillen van Moeder Natuur en die toont zich in de veelbelovende trailer alvast van haar meest bitchy kant. Denk aan The Evil DeadmeetsThe Blair Witch Project, gebaseerd op de these dat de wereld niet door God, maar door Satan werd geschapen. Nu al benieuwd naar de recensie in Kerk en Leven.

Los abrazos rotos Pedro Almodóvar n competitie

Prijzen voor het beste scenario ( Volver) en de beste regie ( Todo sobre mi madre) heeft hij al, maar een Gouden Palm ontbreekt nog steeds op het Cannespalmares van Pedro Almodóvar. Vandaar dat de Spaanse melomaestro nog maar eens zijn kans waagt, nu met een als film noir verpakte liefdesfilm over een blinde misdaadscenarist die bij een auto-ongeval jaren geleden zijn zicht en zijn maîtresse verloor en nu door een mysterieuze intrigant gedwongen wordt het verleden opnieuw in de ogen te kijken. Een veelgelaagde meditatie over liefde, lijden en verlies, boordevol cinefiele knipogen, kleur-rijke decors, soapy sentiment en met muze Penélope Cruz als femme fatale van dienst.

Door Dave Mestdach