Man bijt Poema* – Courtisane Michelle Pfeiffer valt voor een jonge bon vivant in deze sarcastische belle-époqueromance van beroepscynicus Stephen Frears.

Stephen Frears met Michelle Pfeiffer, Rupert Friend, Kathy Bates, Felicity Jones, Anita Pallenberg

Zo rond haar vijftigste lijkt Michelle Pfeiffer (51) welhaast geobsedeerd door ouder worden. Zo speelde ze in Stardust (2007) een heks die met alle geweld de eeuwige jeugd wilde. In de romcom I Could Never be your Woman (2007) viel ze als moeder voor een jonge snaak. En in haar nieuwste prent – de retroromance Chéri – duikt ze zelfs het bed in met een amant die haar zoon zou kunnen zijn.

In deze verfilming van Colettes schandaalroman uit 1920 vertolkt de nog altijd stralende Pfeiffer de rol van Lea de Lonval, een wat oudere courtisane die beseft dat ze stilaan naar een andere broodwinning mag uitkijken. Toch weet ze bepaalde heren uit de Parijse beau monde nog altijd moeiteloos het hoofd op hol te brengen. De jonge bon vivant Chéri (Rupert Friend) bijvoorbeeld, een twintigjarige knul die ze al kent van bij zijn geboorte.

Geen wonder dat Lea niet meteen kirt van enthousiasme wanneer die haar ook fysiek de liefde verklaart, en dat niet alleen wegens het leeftijdsverschil. Diens moeder – Lea’s collega Madame Peloux (Kathy Bates) – heeft immers andere, lucratievere plannen voor haar rotverwende spruit. Zij huwelijkt hem liever uit aan Edmee (Felicity Jones), een jong ding uit een steenrijk geslacht.

Wat volgt, is een ondraaglijk licht relaas van aantrekken en afstoten, verdrongen lust en onmogelijke liefde, maar dan overgoten met een cynisch sausje en geïnjecteerd met een satirische subtekst. In de regiestoel zit geen vals naïeve Hollywoodsul, maar de Britse veteraan Stephen Frears, die net als in zijn vorige film – het royaltydrama The Queen – grijzend zijn societypersonages observeert én becommentarieert op de door hemzelf ingesproken voice-over.

Een happy end hoef je dus niet te verwachten. En een ironievrije of aangrijpende love story evenmin. Wat Frears interesseert, zijn de machinaties onder het frivole oppervlak, de sfeer van kokette decadentie én vooral: het spel met Pfeiffers lichtjes rimpelende Hollywoodpersona. Zo is het precies twintig jaar geleden dat Frears van haar een wereldster maakte met zijn sexy kostuumromance Dangerous Liasons, waarvan de echo’s regelmatig als contrapunt op de chique art-nouveauachtergrond resoneren.

Een tikje oppervlakkig en bij vlagen te opzichtig ‘ tongue in cheek‘, maar ook onderhoudend, discreet sarcastisch en door topcameraman Darius Khondji luxueus verpakt.

* Poema: Een oudere vrouw die voor een jongere man kiest.

Dave Mestdach