Nooit eerder veroorzaakte een game zoveel hype en controverse als de nieuwste episode uit de Call of Duty-reeks. Is Modern Warfare 2 nu echt het geweldigste videospel van het jaar? Het is alvast wel een van de meest gewelddadige.

Amper twee weken na de release op 10 november heeft Call of Duty: Modern Warfare 2 alle records verbroken. Volgens uitgever Activision heeft de game van de Amerikaanse ontwikkelaar Infinity Ward alleen al in Noord-Amerika en het Verenigd Koninkrijk de eerste24 uur maar liefst 310 miljoen dollar opgebracht – wat overeenkomt met zowat 4,7 miljoen games. Geen wonder dat Activision de kaap van twintig miljoen exemplaren hoopt te overschrijden – ter vergelijking: van voorganger Modern Warfare gingen er wereldwijd 14 miljoen stuks over de toonbank. In de Benelux gokt men op 300.000 spelletjes, eveneens een ongekend hoog aantal.

Wat al die gamers aanspreekt in deze franchise? Simpel: kwaliteit. Daar zijn vriend en vijand het inmiddels wel over eens: Call of Duty, en in het bijzonder Modern Warfare 2, biedt een ongeëvenaard spektakel. In de singleplayermodus kun je de adrenaline acht uur lang door je lijf laten gieren, terwijl je in de filmische schiettent je vijanden afknalt. De meeste spelers kopen deze game echter voor de multiplayeroptie: tot achttien liefhebbers kunnen online tegen of met elkaar strijden. Hoe langer je speelt, hoe hoger je rang wordt en hoe meer mogelijkheden je krijgt. Ter info: recent waren er zo’n slordige 2 miljoen gamers tegelijkertijd online Modern Warfare 2 aan het spelen -u raadt het al: alweer een record.

Toch is niet iedereen even opgetogen met het gewelddadige karakter ervan. Volg even mee: een Russische nationalist ontketent een Derde Wereldoorlog met Amerika. In je singleplayercampagne raas je van de ene brandhaard naar de andere. Het ene moment besluip je nog een militaire basis in Kazachstan tijdens een sneeuwstorm, en even later zit je een misdadiger op de hielen door de verhitte en levensgevaarlijke sloppenwijken van Rio de Janeiro. Twee keer met de ogen knipperen – de Russen landen in Amerika – en je dient in de suburbs enkele agressors te elimineren. Het tempo ligt erg hoog. De kogels en granaten vliegen je om de oren. De ene tank is nog niet ontploft of de volgende helikopter stort al ter aarde. Uiteindelijk draait de game dus om schieten, schieten en – jawel – nog méér schieten. Als Michael Bay en Jerry Bruckheimer samen een game zouden maken, was Modern Warfare 2 hun liefdesbaby.

Terwijl Bay en Bruckheimer echter altijd politiek correct blijven, heeft Infinity Ward de grenzen opgezocht en volgens sommigen ook overschreden. In een van de eerste levels kruip je als speler in de huid van een geheim agent die bij een groep Russische terroristen geïnfiltreerd is. Op een bepaald moment openen die terroristen op een druk bevolkt vliegveld het vuur op onschuldige burgers. Dan moet je zelf een keuze maken: óf je rent mee met het geboefte zonder te schieten óf je neemt zelf ook de paniekerige reizigers in het vizier. Beelden van deze scène waren enkele weken voor de release al uitgelekt – misschien wel een bewuste strategie van de makers. Ook de missie in Rio de Janeiro riep vragen op. De bendeleden die uit alle hoeken van de favela’s komen aangelopen, ogen soms wel erg jong. Oké, het gaat wat te ver om van kindsoldaten te spreken, maar echt volwassen kun je hen ook niet noemen.

In Rusland werd de game om begrijpelijke redenen – voorlopig? – in de ban geslagen. Ook elders veroorzaakte de game deining: in ons land besteedden zowat alle journaals er aandacht aan, in Nederland dreigde de politieke partij Christen Democratisch Appèl met Kamervragen, in Groot-Brittannië spraken religieuze leiders hun afschuw uit en ook in de Verenigde Staten kwam er protest uit de Kerk.

Geen wonder dat de makers zich toch wat hadden ingedekt. Om te beginnen kreeg Modern Warfare 2 een leeftijdsrating van 18 jaar mee. In principe mogen kinderen jonger dan achttien het spel dus niet spelen, maar in de praktijk loopt dat wel anders. Weinig winkeliers zullen hun klanten om een identiteitsbewijs vragen en de game was vooraf trouwens toch al massaal via het internet besteld. Ook van de duizenden fans die tijdens de 124 (!) nachtelijke winkelopeningen in de Benelux hun exemplaar kwamen kopen, waren er een pak niet veel ouder dan twaalf.

En als je het spel dan toch in huis hebt, is er nog de waarschuwing tijdens het spelen. Je krijgt meermaals de vraag of je dat bewuste luchthavenlevel wegens die schokkende inhoud wel wil spelen. Zo kun je die missie dus gemakkelijk overslaan.

Laten we wel wezen: veel van de voornoemde ophef ontstaat uit onwetendheid. Je kunt er donder op zeggen dat de journalisten van de ernstige media die ook nu weer en masse op het gewelddadige karakter van Modern Warfare 2 vlogen, de game niet zelf hebben gespeeld. Als je wil geloven dat een computerspel de werkelijkheid nabootst, kun je evengoed verwachten dat de gebeurtenissen van Transformers 2 in de nabije toekomst écht zouden plaatsvinden. Games ogen steeds mooier én realistischer, maar uiteindelijk blijft het entertainment. En ja, bij sommige elementen van deze interactieve spelervaring kun je je vragen stellen, maar die dient ieder dan maar voor zichzelf te beantwoorden. Game over.

Door Jan Meijroos