DE ELVIS VAN BELGIË – ‘Het ultieme boek van zijn jongste zoon Tom Schoepen’, luidt de ondertitel van ‘Bobbejaan’. Er had ook ‘de ultieme revanche’ kunnen staan. Een in stijl, dat spreekt!

Tom Schoepen, Uitgeverij Kannibaal, 204 blz., euro 49. Luxe-editie omkleed met paardenhuid, incl. dvd, vinylalbum en gesigneerde print, euro 495.

Het gebeurde een kleine maand geleden. Tom Schoepen passeert langs een verstrengde grenspost in Atlanta. ‘Bent u getrouwd?’ ‘No, sir.’ ‘Heeft u kinderen?’ ‘Ik denk het niet, sir.’ ‘Zoon van Bobbejaan, uitgever, manager? Kunnen we die Bobbejaan googelen?’ ‘Yes sir.’ Als de politieman de jongste zoon van Modest Schoepen vervolgens wil uithoren over de carrière van zijn vader, haalt die trots een stevige bundel papier uit zijn tas. De proefdruk van het boek dat hij net geschreven heeft. De politieman bladert erdoor, valt van de ene verbazing in de andere en roept dan enthousiast naar een collega: ‘This guy’s father is the Elvis of Belgium, dude!’

Dertig jaar eerder had de kleine Tom Schoepen het hele voorval als een belediging ervaren. Het was, zo vertelt hij in Bobbejaan, geen pretje om de zoon te zijn van ‘de eerste Vlaamse cowboy’. Het waren de cynische jaren 80. Bobbejaan had een kleine twintig jaar eerder, het toeren moe, Bobbejaanland gesticht. Het was eerst niet meer dan een variétécentrum, een eigen muziekpaleis voor zijn shows, maar geleidelijk aan groeide het uit tot een heus attractiepark. Een beetje naar het voorbeeld van Dolly Parton, die in 1961 in de buurt van Nashville Dollywood had opgericht. De muziek verdween op het achterplan, alleen de grootste hits bleven hangen, de meezingers genre Mijn Duivenkot en Café Zonder Bier. Niet bepaald songs waar een puber eer mee kan halen. Toen al zon de jongste Schoepen op ‘culturele weerwraak’.

Eerst wou hij zijn eigen weg gaan. Eigen naam maken. Niet meer de ‘zoon van’ zijn. Dat lukte, als moraalfilosoof. Toen pas, in het besef van de eindigheid ook – zijn vader sukkelde al een tijdje met zijn gezondheid – dook hij met de bezetenheid van een avonturier in het rijk gevulde archief van Bobbejaan Schoepen. Het resulteerde eerst in twee prachtige albums: het verfrissende Bobbejaan (2008), met de medewerking van onder anderen Daan en Geike Arnaert, en het driedelige retrospectieve songboek The World of Bobbejaan (2009). En nu, precies één jaar na zijn dood, is er het vuistdikke, prachtig uitgegeven huldeboek Bobbejaan. Een definitief eerbetoon van een zoon aan zijn overleden vader, zeer persoonlijk, eerlijk, intiem en toch toegankelijk geschreven en rijkelijk geïllustreerd met archief- en fotomateriaal.

‘Ge begint met niets, en ge eindigt met niets’, vatte Bobbejaan het leven ooit samen. Klopt, maar wat telt, is wat je achterlaat. In zijn geval is dat een trotse familie en een rijke muzikale erfenis.

Hopelijk is er een exemplaar voorzien voor de douane van Atlanta!

KAREL DEGRAEVE