X-crementbox – Wat krijg je als je ‘Doctor Snuggles’, Japanse mangacultuur en ‘The Lord Of The Rings’ op een hoopje gooit? Inderdaad, een draak van een game. Mét fecale fixatie!

Xbox 360 / Microsoft Gameplay: 5 l Grafisch: 8 l Audio: 7

De bewoners van het vredige dorpje Talta vrezen al tien jaar de Land Shark, een granieten haaienvin die op onvoorspelbare tijdstippen uit de grond rijst en het halve dorp aan spaanders beukt. Shu, Kluke en Jiro – drie overmoedige tieners die er, getrouw aan de Japanse mangatraditie, uitzien alsof ze nog al hun melktanden hebben – willen daar paal en perk aan stellen: ze proberen het monster te vangen en het mysterie te onthullen. Hun jachtexpeditie brengt hen bij Nene, een bejaarde booswicht die in een scifirolstoel door zijn luchtkasteel zweeft en zich onledig houdt met het koeioneren van brave burgers. Na hun ontmoeting met Nene ontdekt het jeugdige trio dat hun schaduwen veranderen in blauwe draken die hen oppermachtig maken.

Klinkt allemaal veelbelovend, maar helaas: na een boeiend openingsuur verzandt Blue Dragon in middelmatigheid, beginnen de role playing-clichés zich op te stapelen en mag je als een volleerd boekhouder met cijfertjes en tabellen goochelen om een ultiem aanvalsteam samen te stellen. Bovendien schrijdt de game zo tergend traag voort dat zelfs een insomniapatiënt vol espresso, Red Bull en Captagon binnen de kortste keren ligt te snurken. De knappe tussenfilmpjes – grafisch legt Blue Dragon de zweep over je Xbox 360 en HD-tv, met een kleurenpalet dat de regenboog om zijn moeder doet huilen – staan in schril contrast met de oersaaie spelwerelden. Sprokkelwaar zoeken in schatkisten of holle bomen, iemand? Turnbased de strijd aangaan met buitenmaatse zandvlooien, hagedissen, robotten en draken? Geeuw.

Wat het des te absurder maakt dat Blue Dragon – goed voor drie volle dvd-schijfjes – liefst vijftig uur van je vrije tijd probeert op te eisen. En dat het bovendien gaat om een geesteskind van gamelegende Hironobu ‘Final Fantasy’ Sakaguchi en Dragon Ball-tekenaar Akira Toriyama, die ook nog eens konden rekenen op ’s werelds beroemdste componist van gamemuziek, Nobuo Uematsu. De soundtrack van die laatste mag er dan best wezen (behalve tijdens de gevechten, wanneer slechte metal of irritante Japanse muzak het overneemt), zo’n dream team garandeert duidelijk nog altijd geen dream game.

Blue Dragon kampt overigens met een wat vreemde fecale fixatie. De allereerste vijand die je pad kruist is een Poo Snake, een roze, perfect gedraaide drol met een slangenkop. En wanneer je een overmacht aan monsters in de pan hebt gehakt, word je beloond met, jawel, een keutel waar je met wat geluk een goudklompje in vindt. Leuk, maar het mag niet baten. Het woord ‘strontvervelend’ was zelden zo letterlijk te interpreteren.

Roel Damiaans