Woensdag 1/4, 21.25 – Canvas. Jonathan Glazer met Nicole Kidman, Cameron Bright, Danny Huston. VS 2004.(1)

Vrijdag 3/4, 23.35 – één. Walter Salles met Jennifer Connelly, John C. Reilly, Tim Roth. VS 2005.(2)

Zowel in Birth als in Dark Water zaait een doemspook flink wat emotionele onrust en verwarring. In de ene mysterieuze psychologische thriller schrikken de personages zich een ongeluk als een kind de incarnatie van een overleden echtgenoot blijkt te zijn, terwijl het in de andere film om de ongelukkige geest van een verdoemd joch gaat.

De premisse van Birth, de tweede film van het Britse clipicoon Jonathan Glazer ( Sexy Beast, deze week ook op 2BE), is er een waarvoor het publiek zich niet snel laat vangen: een 10-jarige jongen (Cameron Bright) zegt de incarnatie te zijn van de gestorven man van een New Yorkse aristocrate (Nicole Kidman) die op het punt staat te hertrouwen. Toch houdt dit morbide liefdessprookje je moeiteloos in de greep.

Het Hollywooddebuut van Braziliaan Walter Salles ( Central do Brasil, The Motorcycle Diaries) is dan weereen naar Manhattan getransponeerde remake van de gelijknamige Japanse huiverfilm van Hideo Nakata.

Deze psychologische spookhuisthriller over de geest van een kind die een pas gescheiden jongemoeder (Jennifer Connelly) in een vervallen appartementsgebouw terroriseert, speelt niet zo zeer met schokeffecten, maar roeptde griezel veeleer op via de geluidsband en een claustrofobische sfeeropbouw.

Veel nagelbijtende scènes levert dat niet op. De suspense blijft nogal aan de tamme kant, al weet Salles zijngriezelfilm een beklemmend en onrustig gloomy gevoel mee te geven door de manier waarop hij de lift gebruikt en water via het plafond in de flat laat binnensijpelen.

Dat Glazer lange tijd met Kubrick gedweept heeft, merk je aan de kille elegantie waarmee hij cinematografisch de sfeer van Kidmans Upper East Side-appartement vangt. Maar Birth sleept je intens en betoverend mee, niet alleen door de prachtige mysterieuze score van Alexandre Desplat, maar vooral dankzij de magistrale vertolking van Kidman met pagekopje. Kidman vertelt het hele verhaal met haar gezicht. De scène waarinze in een concerthal naar Wagner luistert, is ronduit verbazingwekkend.

(L.J.)