Eric Goens volgde de revalidatie van Stig Broeckx: ‘Ik geloof niet in mirakels’

Atypische vechtersbazen kunnen hun verhaal opnieuw kwijt in het nieuwe seizoen van Bargoens.

De insteek van het tweede seizoen is dezelfde gebleven: mensen die een schier hopeloze strijd leveren en wier verhalen worden geregistreerd door Eric Goens (Het huis, Molenbeek, Niveau 4). Die verhalen hebben in het tweede seizoen niets aan kracht ingeboet, maar de teneur is wel fundamenteel anders, belooft de maker.

Eric Goens: We hebben lessen getrokken uit het vorige seizoen. Door een brute speling van het lot zaten zowat álle gasten toen op een emotioneel dieptepunt en werd het programma wel héél heftig. Herinner je bijvoorbeeld de openingsscène met Peter Ketelslegers en zijn ondraaglijke clusterhoofdpijn. Of Sven, de gedetineerde die in de slotaflevering weer aan lagerwal was geraakt. Hoewel we daar niet bewust voor gekozen hadden, leverden de mensen in het vorige seizoen een strijd die ver van de kijker af stond. Ik heb nog steeds een soort idolatrie voor Alain Hubert, maar hij blijft voor de mensen die rare die op Antarctica zijn ding doet. Dit keer is het dichterbij. Nu plákt het.

De reeks opent met ontroerende beelden van de revaliderende Stig Broeckx, die in mei 2016 in de laatste rit van de Ronde van België zwaar ten val kwam en maandenlang in coma lag. Er leek geen hoop op beterschap, maar hij raakte er toch bovenop.

Goens: Ik geloof niet in mirakels, maar als je vraagt naar een wetenschappelijke verklaring waarom hij uiteindelijk toch is kunnen herstellen: die is er niet. Natuurlijk is het verschrikkelijk wat die gast heeft meegemaakt, maar de passie, de warmte en de joie de vivre waarmee hij tegen zijn lot tekeergaat, is exemplarisch voor de sfeer van de tweede reeks. Als Stig vorig jaar in het programma had gezeten, zouden we hem namelijk in zijn diepste coma hebben meegemaakt.

Herinnert hij zich nog iets van die val?

Goens: Niets. Het is verbijsterend om vast te stellen, maar hij noemt het zelf zijn puberteit: meteen na het ongeval was alles tot na zijn vijftiende levensjaar weg uit zijn geheugen. Toen hij uit zijn coma ontwaakte, herinnerde hij zich zijn vriendin en zijn huis niet, zijn ouderlijk huis dan weer wel. Ik ben geen hersenspecialist, maar dat is toch wel iets raars. Vlak na het ongeval werd aan zijn ouders gevraagd of ze, op basis van medische analyses, niet zouden overwegen om de stekker eruit te trekken. Dat is het wonderbaarlijke: dat hij er vandaag opnieuw staat. Niemand maakt zich illusies dat hij nog profwielrenner zal worden. Hijzelf ook niet. Dat is een valse verwachting die eigenlijk ook onrechtvaardig is. En dat is ook zijn ambitie niet. ‘Ik wil opnieuw een normaal leven’, zegt hij letterlijk. We hebben hem nu bijna een jaar gevolgd. Op geen enkel moment was er een spoor van verdriet, woede of frustratie bij hem te bespeuren. Dat is fucking absurd.