Vincent Byloo
Vincent Byloo Radiopresentator en voormalig medewerker Knack Focus

DE TERUGKEER VAN DE ROZE RIDDER! – Antony and the Johnsons is terug van veel te lang weggeweest, maar qua mantel der liefdekan ‘The Crying Light’ ruimschoots volstaan.

The Crying Light

singer-songwriter

Secretly CanadianHij jankt en schmiert alsof het elke dag Allerzielen is, grossiert ongegeneerd in smartelijke tearjerkers en hangt zonder een spátje schaamrood op de wangen de transseksuele nicht uit, maar men moet al Herwig Van Hove of Michel Verschueren heten om níét door Antony Hegarty te worden ontroerd. Nieuwe man, metroseksueel of male chauvinist pig: Antony weet de hardvochtigste binnenvetters een existentiële snik te ontlokken. Zelfs de exemplaren die doorgaans pas volschieten als hun favoriete voetbalploeg een bekermatch verloren heeft, moeder de vrouw in de keuken uien staat tepellen en tot overmaat van ramp het bier op blijkt.

Antony is authentiek, zijn pathos oprecht en zijn muziek bijgevolg voor het volle pond echt en gemeend. Na het bescheiden succes van zijn titelloze debuut en de hype die opvolger I Am A Bird Now naar de top van allerlei eindejaarslijstjes stuwde, was het echter vier bange jaren afwachten of Antony en zijn onafscheidelijke Johnsons die tour de force nog eens konden overdoen. En ja hoor, The Crying Light had evengoed I Am A Bird Now, Part 2 kunnen heten: veel is er in het universum van Antony and the Johnsons dus niet veranderd, maar ontroeren doen zijn pianoballads nog steeds.

Ook op The Crying Light croont Antony tien songs lang boven zijn piano uit. Nu eens prakkiserend over dood en vergankelijkheid, zoals in Her Eyes Are Underneath The Ground en Kiss My Name. Dan weer het perpetuum mobile van het eeuwige leven bezingend, zoals in One Dove en Another World. Subtiel, bijna onhoorbaar zelfs, spelen op de achtergrond The Johnsons mee: ze zetten Antony’s larmoyante teksten kracht bij met een streepje viool als ze het kunnen verdragen en houden hun frontman netjes in het gareel als hij de sentimentele toer dreigt op te gaan. Bovenal is het weer Antony’s androgyne stem die op The Crying Light onze keel dichtsnoert. Met die weemoedige sopraan – half Nina Simone, half Chet Baker – mag hij een recept voor witloof met kaas en hesp voorlezen, nóg zullen we het op een onbedaarlijk snotteren zetten.

En als u ons nu wil excuseren: de dooskleenex is weer op.

Download

Her Eyes AreUnderneathThe Ground

Epilepsy Is Dancing

Another World

Vincent Byloo

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content