Annie, het roodharige weeskindje dat in 1982 al zingend en dansend van een nieuwe familie droomde in de musical van John Huston, keert terug naar de cinema, ditmaal met het gekleurde gezichtje van Quvenzhané Wallis. Wast Hollywood dan toch niet witter dan wit?
Waar we er vorige week naar aanleiding van Exodus: Gods and Kings nog steen en been over klaagden datin Hollywood het blanke publiek de maat van alle dingen is en diversiteit slechts een illusie, lijkt Annie een verrassend frisse wind. Zowel het beroemde weesmeisje als de miljonair die haar in zijn huis en in zijn hart opneemt, is deze keer immers zwart. Een ‘blanke’ film heeft een ‘zwarte’ remake gekregen.
Dus de raciale kosmos is terug in evenwicht en we hoeven ons nergens zorgen over te maken? Dat ook weer niet.
Al bij al is het niet zo heel uitzonderlijk dat een kaskraker van jaren geleden een black make-over krijgt. In 2012 speelde Queen Latifah de hoofdrol in een remake van Steel Magnolias (1989). De jonge Rob Lowe en Demi Moore werden dit jaar vervangen door Kevin Hart en Regina Hall in de all-black versie van About Last Night… (1986). De antiracismeklassieker Guess Who’s Coming to Dinner (1967) werd in 2005 voorzien van een (op papier dan toch) interessante role reversal in de remake Guess Who: in de plaats van een blank meisje dat een zwarte jongen mee naar huis neemt, ging het deze keer over een zwarte familie die een blanke schoonzoon over de vloer krijgt. En dan zwijgen we nog over Jaden Smith, die in 2010 de nieuwe Karate Kid gestalte gaf (tot een franchiseis het godzijdank niet gekomen) of Eddie Murphy, die Jerry Lewis achternaging als een ruftende Nutty Professor (1996).
Maar zelfs al neem je die films in aanmerking en tel je er meer prestigieuze ‘Obama cinema’ zoals 12 Years a Slave (2013) en The Butler (2013) bij, dan nog blijkt dat black-centric cinema procentueel niet al te veel voorstelt. De University of Southern California onderzocht 600 films die in 2013 werden uitgebracht in de VS, en kwam tot de conclusie dat maar liefst 74 procent van de personages in die films blank was. 14 procent was zwart, 5 procent latino en 4,5 procent Aziatisch. In 17 procent van de films had zelfs geen enkel niet-blank personage een gesproken rol. Obamafication van de cinema of niet, volgens de onderzoekers was er geen noemenswaardig verschil merkbaar in het aantal filmpersonages met een kleurtje in vergelijking met 2007. Er zijn de voorbije jaren dan wel een paar high profilezwarte films uitgekomen, wat de perceptie beïnvloedt, maar aan de percentages verandert dat niets: blank blijft de standaard.
Pas wanneer een concept zijn deugdelijkheid heeft bewezen, durven de Hollywoodbobo’s het in gekleurde handen te geven, zoals remakes van successen uit het verleden, vaak gemaakt met een kleiner budget dan de originelen. Dat vertrouwen ze nog wel. Of sequels zoals die op The Fast and the Furious (2001) – een serie die overwegend blank begon, maar met elke nieuwe aflevering meer verschillende huidskleuren vertoonde, in een succesvolle poging om al die bevolkingsgroepen ook in de zalen te krijgen.
Los van de kwaliteiten van de film, is het op zich best positief dat Annie met een donker snoetje de zalen haalt. Wie weet, zal dat op een dag zelfs geen nieuws meer zijn. We have a dream.
DENNIS VAN DESSEL
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
