De zestien voorgaande langspeelfilms van de Spaanse topcineast in zijn eigen woorden.

Pepi, Luci, Bom y otras chicas del montón (1980)

De tragikomische belevenissen van een weedverslaafde,een sadistische punk en eenmasochistische echtgenote.

‘Van mise-en-scène had ik toen nog niet veel kaas gegeten, maar over het scenario had ik volledige controle. Ik wilde een rotte, comic-achtige film maken. Mijn belangrijkste invloeden waren John Waters en Paul Morrissey. Mijn doel was om de energie van de Madrileense undergroundscene op pellicule vast te leggen. Het was een echte ‘no budget’-prent: we maakten hem met het gelddat onze vrienden ons toestaken.’

Laberinto de pasiones (1982)

Een nymfomane rockster ende zoon van een emir worden door een bende terroristen achternagezeten.

‘Voor het eerst werkte ik met een professionele crew. Het budget bedroeg 20 miljoen peseta’s: niet veel, maar ook niet echt weinig. We konden vijf weken draaien en een aanzienlijk aantal decors bouwen. Toen ik het eindresultaat zag, was ik ontzettend tevreden. Het is zeker niet mijn beste prent, maar het is wel degene die me deed inzien dat ik voor de rest van mijn leven wilde regisseren.’

Entre tinieblas (1983)

Een drugsverslaafde cabaret-zangeres duikt onder in eenbizar klooster waar de nonnen politieromans schrijven entijgers grootbrengen.

‘De eerste film waaruit bleek dat ik iets van cinematografische technieken als travellings enbelichting begon te kennen. Toen de prent op het filmfestival van Venetië in première ging, kregen de katholieke aanwezigen net geen beroerte. In mijn ogen gaat het echter niet om een antiklerikale prent. Ik wilde net een heel christelijk verhaal vertellen, waarin de nonnen zich voor alle wereldse vrouwen opofferen.’

Qué he hecho yo para merecer esto!! (1984)

Een huisvrouw rekent opeigenzinnige wijze af met haar gewelddadige echtgenoot,haar cocaïnedealende zoon

en haar zeurderige moeder.

‘Hoewel deze prent niet veel beter was dan zijn voorganger, slaagde ik er deze keer in om eindelijk een Franse distributiedeal te bemachtigen. De voorgaande jaren hadden de Gallische critici en distributeurs mijn werk minachtend behandeld. Waarom ze bijdraaiden, weet ik nog steeds niet. Misschien hadden de lovendekritieken uit de Verenigde Staten er iets mee te maken?’

Matador (1986)

Een voormalige matador en een moorddadige advocate beginnen een lugubere liefdesrelatie.

‘Het gaat om een sprookje over mensen met bovennatuurlijke krachten die spelletjes met de dood spelen. Als ik voor een realistische aanpak was gegaan, was dit een film over een stelletje necrofielen geweest. In wiskundige termen gaat het om een rekensom van seksueel plezier en de dood. Dat lijkt heel somber, maar ik vind het eindresultaat ongelooflijk romantisch.’

La ley del deseo (1987)

De seksuele beslommeringen van een homoseksuele cineast, zijn transseksuele zus en een stalker.

‘Een sleutelfilm in mijn leven en mijn carrière. Het is immers de eerste prent die door het productiehuis van mijn broer Augustín werd geproduceerd. Bovendien durfde ik het voor het eerst aan om op verhalend gebied buiten de lijntjes te kleuren. Ook mooi meegenomen: de hoofdrollen worden gespeeld door Carmen Maura en Antonio Banderas, twee van mijn lievelingsacteurs die toenontzettend populair waren.’

Mujeres al borde de un ataque de nervios (1988)

Pepa gaat op zoek naar haar spoorloze minnaar en komt opdie manier met zijn anderemaîtresse en voormaligeechtgenote in contact.

‘In mijn internationale doorbraakprent worden er ongelooflijk veel telefoons aan diggelen geslagen. Dat was mijn stiekeme afrekening met de Spaanse telefoonmaatschappij waarvoor ik vroeger had gewerkt. Dit is bovendien de eerste film waarbij tekenaar Juan Gatti zich over de openingstitels ontfermde. Op die manier evolueerde dat segment tot een opzichzelf staand filmpje.’

íÁtame! (1990)

Een man komt vrij uit eenpsychiatrische inrichting en kidnapt een pornoster… uit liefde.

‘Mijn hoogstpersoonlijke afscheid van de jaren 80 én van mijn eerste – zeer barokke en flamboyante – periode. Tegelijkertijd dook het hoofdthema van mijn tweede periode – de passie en de prijs die je moet betalen om die te kunnen botvieren – al op. Zonder hetsucces van Mujeres al borde deun ataque de nervios had ik deze destijds ontzettend gewaagde prent nooit kunnen draaien.’

Tacones lejanos (1991)

Een zangeres op leeftijd zoektopnieuw contact met de dochter die ze decennia geleden in de steek liet.

‘Voor deze prent haalde ik deboter bij het betere Amerikaanse melodrama – Douglas Sirk is altijd een van mijn favoriete regisseurs geweest. Om de een of andere reden was ik ervan overtuigd dat ik een internationale hit zou scoren. Niets bleek minder waar.Hoewel de Fransen het overeen waar meesterwerk hadden,spuwden de Amerikanen hemonverbiddelijk uit.’

Kika (1993)

Een make-upartieste helpteen Amerikaanse schrijvermet het opmaken van zijn dode stiefzoon die onverwacht weertot leven komt.

‘Tot op heden mijn enige echte flop. Naast enkele bedenkelijke castingkeuzes sloeg ik de bal volledig mis op het moment dat de prent van een wilde komedie naar een spannende thriller verschuift. Niettemin blijf ik steevast geloven in de kritiek die ik leverde op het steeds bedenkelijker niveauvan de realityshows die onze woonkamers teisteren.’

La flor de mi secreto (1995)

Een schrijfster van succesvolle stuiversromans worstelt met haar liefdeloze huwelijk enhaar onbevredigende stiel.

‘Het begin van mijn tweede – meer volwassen – periode. Het kleurenpallet oogt ingetogener en de toon van het scenario is ernstiger.Deze film is een hommage aan mijn moeder. Ze drukte me altijd op het hart dat je een familie nodig had om gelukkig te zijn. Hetverhaal gaat dan ook over hetmoment dat je beslist om nooit meer achterom te kijken.’

Carne trémula (1997)

Een flik vangt een voor een junkie bedoelde kogel op en raaktverlamd. Vier jaar later is hij een paralympische ster en woont hij samen met de vrouw die hij redde.

‘Ik haalde de mosterd voor mijn eerste niet-originele scenario bij een roman van Ruth Rendell. Haar detectivehaal combineerde ik met mijn fascinatie voor de Paralympics. Voor het eerst voerde ik vrouwelijke personages op die verlamd waren door hun gevoelens – iets wat ik in mijn vorige films enkel de mannen aandeed. Daarnaast ging ik voor een ontzettend sombere look, met veelaandacht voor schaduwen.’

Todo sobre mi madre (1999)

Een vrouw gaat na de brutale dood van haar zoon op zoek naar diens vader, met wie ze jaren geen contact heeft gehad.

‘In tegenstelling tot wat de gemiddelde kijker denkt, is deze prent helemaal geen ode aan mijn moeder. Het gaat om een meditatie over het moeder- en vaderschap, en onze onbegrijpelijke drang om ons voort te planten.En dan heb ik het niet alleen over het krijgen van kinderen, maar ook over artistieke geboortes.’

Hable con ella (2002)

Twee mannen raken bevriendtijdens het verzorgen van huncomateuze geliefden.

‘Het verhaal van deze prent isgebaseerd op verschillende krantenknipsels die ik door de jaren heen verzamelde. Door die faitsdivers met mijn fantasiewereld te combineren, raakten feit en fictie helemaal verstrikt. Ik blijf er trouwens bij dat het oorspronkelijke script nog beter is dan de uiteindelijke film. Dat heeft te maken met de droomachtige, abstracte structuur van het geschreven woord.’

La mala educación (2004)

Twee jongens ontdekken liefde, cinema en angst in een katholieke school in het begin van dejaren 60.

‘Voor het eerst maakte ik een film over een strikt mannelijk milieu. Ik kan het ook niet helpen dat religieuze instellingen niet gemengd zijn. Denk echter niet dat het om een louter autobiografische prent gaat. Ik bouwde mijn eigen schoolbelevenissen en die van mijn vrienden om tot een onherkenbaar verhaal. Natuurlijk lijken bepaalde personages op mij, maar een pure witte schermversie van mezelf zou ik nooit in een verhaal verwerken.’

Volver (2006)

Twee zussen worden op verschillende manieren met het hiernamaals geconfronteerd. De ene steekt haar wederhelft neer,terwijl de andere hun overleden moeder tegen het lijf loopt.

‘Ik moest en zou een film makendie zich afspeelt in La Mancha, de streek waar ik ben opgegroeid. Het was nodig om naar mijn roots terug te keren. De jongste jaren waren zo hectisch dat ik soms het gevoel had geleefd te worden. Vandaar dat ik per se een film wilde maken over mijn geboortestreek, over de sterke vrouwen die mijn leefwereldbepaalden en over de rituelen die mijn kinderjaren beheersten.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content