ALBUM TOP 5

1 SHAME SONGS OF PRAISE

2 BROCKHAMPTON SATURATION III

3 JAMES HOLDEN THE ANIMAL SPIRITS

4 Dijf Sanders Java

5 MAVIS STAPLES

IF ALL I WAS WAS BLACK

De naam van deze jeugdige Londense bende was al wat gemaakt dankzij hun erop-en-erovershows en de digitale single Visa Vulture, een seksuele dagdroom over Theresa May die zelfs voor Little Britain te aangebrand was geweest. Voorman Charlie Steen bazuint meer sarcasme rond dan de doorsnee conversatie ten goede komt (You can choose to hate my words/ But do I give a fuck?). Aangezien lichtgeraakte postpunkgitaren en een onverzettelijke ritmesectie hem bijtreden, wilt u hem evenwel laten uitspreken. Shame is balorig en onberekenbaar – net als landgenoten Yak en Fat White Family een lichte tik van dezelfde zware hamer gekregen? – maar ook leep genoeg om voor solide tunes te opteren. Geheid duiken Concrete en One Rizla ooit op in het lijstje ‘beste vergeten songs van de jaren tien’.

Typhoon is een band uit Portland, Oregon zo groot als een voetbalploeg, die u zodoende makkelijk kunt onderscheiden van de gelijknamige Nederlandse rapper. Bovendien staat het nu qua elpees 4-2, want de Amerikanen hebben gescoord met Offerings, zonder twijfel hun meest ambitieuze plaat. Wat gebeurt er als een man zijn geheugen verliest? Rond die premisse spinnen Kyle Morton en zijn team een themaplaat in vier bedrijven (tot daaraan toe) van vijf kwartier (dat is er minstens een te veel). Maar ondanks het occasionele oriëntatieverlies dat die speelduur veroorzaakt, hebben fans van Sufjan Stevens, Conor Oberst en de oude, panfluitloze Arcade Fire er een kluif bij. Serene pianopop, twinkelende folk en grandioze climaxen vloeien in elkaar over, kolkend dan weer kabbelend een lange winteravond in.

Maak kennis met Tyler Childers, een 26-jarige hillbilly met een verleden in bluegrass en een toekomst in credibele country. Ja, heel sappig hoe dit jongmens in meer dan een song de bochtige heuvelwegen van Kentucky afscheurt, zelfgestookte sterkedrank op grijpafstand, cocaïne in de neus en hitsig bij de gedachte aan meerdere vriendinnen bij wie hij, disons, kan binnenwippen. Seks & drugs & country, die pap hebben Hank Williams, Waylon Jennings of Steve Earle uiteraard al op tafel gezet. Childers’ bijdrage aan het recept is een rijke verteltrant, waarin hij de klinkende tegenstellingen tussen zijn baptistische opvoeding en huidige wilde levensstijl (purgatory betekent vagevuur) eerlijk afweegt. Bovendien is zijn stem scherp en krachtig, maar ook verweerd genoeg voor dit soort belijdend werk.

Op een gezonde teint zal het Californische Black Rebel Motorcycle Club zich nooit laten betrappen. Hoeft niet: een korte broek, zelfs een zwarte, zou de chronisch sombere inborst van voormannen Peter Hayes en Robert Been onnodig ondergraven. Het trio komt dan wel zijn straatje niet uit op deze eerste plaat in vijf jaar, het zoekt wel wat andere schaduwplekken op. Van DFF (Drink, Fight, Fuck – wat anders?) straalt tribale dreiging af, en in Circus Bazooko helpt een garagerockorgeltje om de bezongen mist tussen droom en realiteit te evoceren. Ook in enkele langgerekte composities waaiert de zwarte rook uit in psychedelische sferen. Al hebben die niet altijd evenveel stimuli op zak als het pulserende King of Bones of Little Thing Gone Wild, waarin BRMC tenminste stof uit het asfalt stampt.

Wel, ze hebben het ‘m gelapt. Nog voor het eindejaarsvuurwerk knalde, sleepten de Gizzards alsnog hun vijfde langspeler van 2017 uit de brand, daarmee de belofte waarmakend waaraan niemand hen zou hebben gehouden. Hoeveel losgeslagen psychedelische malligheid kan een mens ook verhapstukken in twaalf maanden? Niettemin is Gumboot Soup, net als de vier – en bij uitbreiding de twáálf – voorgangers, best de moeite, tot op zekere hoogte. De moeite van een concept heeft het Australische septet zich ditmaal niet getroost. Maar misschien draagt die lappendekenkwaliteit wel bij aan de laagdrempeligheid van dit sluitstuk: over individuele songs zoals het Jethro Tull-achtige Superposition of de eveneens in de wacko seventies gewortelde ballad Beginner’s Luck behoudt u makkelijker het overzicht.

Velen zien in Charli XCX – Charlotte Aitchison, 25 – een van de popsterren van de volgende generatie. Zo eentje die de spelregels buigt, onder meer door gedurfde allianties te smeden. Veel verder dan hyperkinetische poprock raakte ze met haar eerste twee elpees niet. Sinds de mixtape Number 1 Angel (2017) gaat ze echter in zee met A.G. Cook, hoofd van het gehypete label PC Music, vrijhaven voor popweirdo’s. Cook werkte zich op tot ‘creative director’ van Charli, en Pop 2 bezegelt hun pact. Een kwantumsprong naar de toekomst? Nah. In Auto-Tune gesmeerde powerballads, veel opgefokte synths, hier en daar een futuristische bliep. De uit vele windstreken geïmporteerde gasten, zoals de Zweedse Tove Lo en de Estse rapper Tommy Cash, geven het geheel een neonachtige Eurosonggloed. Misschien ligt dáár de toekomst voor Charli XCX?