De lange weg van Reena Riot: ‘Mijn plaat is een middelvinger naar mijn oude entourage’

© Jef Boes
Kristof Dalle Journalist

Teer zieltje, grote stem. De debuutplaat van Reena Riot liet uiteindelijk meer dan tien jaar op zich wachten, maar dat is haar bij deze vergeven. ‘Als het je stoort om jaren op rijstwafels met confituur te leven, moet je vooral geen muzikant worden.’

Ze timmerde jaren aan de weg, wisselde een paar keer van entourage en haar debuutplaat had er eigenlijk al een paar jaar moeten liggen. Dat Nix eind januari eindelijk verschijnt, mag een half mirakel heten. En toch is er met geen woord over gerept aan de feestdis ten huize Naomi Sijmons.

Zou wel eens aan de hoes kunnen liggen.

Prachtig beeld, daar niet van. ‘Maar mijn grootmoeder hoeft niet per se te weten dat ik topless en ongeschoren op mijn eigen albumcover sta’, grinnikt Sijmons. Die cover kwam haar kristalhelder aanwaaien in een droom, legt ze uit. ‘Okselhaar incluis. Als ik droom, is het nogal levendig en gedetailleerd. We hebben nog even overwogen om een schilderij te maken, met gaten op de strategische plaatsen, zodat ik minder herkenbaar zou zijn, maar waarom doekjes winden om een beeld dat gewoon klopt? En van de reacties lig ik al helemaal niet wakker. Vandaag moet dat toch kunnen? Of nee, het is net omgekeerd: vandaag krijg je sowieso commentaar, op alles wat je doet. Dus waarom zou ik me nog inhouden?’

De laatste keer dat ik op café een klets op mijn kont kreeg, moest ik dat blijkbaar niet als seksisme beschouwen, maar ‘als een compliment’.

De hoes werd eind vorig jaar al verspreid. Is er commentaar op gekomen?

Naomi Sijmons: Voorlopig houden de seksisten en slutshamers zich gelukkig in. Waarschijnlijk ben ik gewoon te netjes opgevoed, maar ik vind dat je dat woord – slet – gewoon niet gebruikt. Niet voor een vrouw, niet voor een man. Het is dat of we spreken elkaar vanaf nu allemaal aan met slet, zodat het aan een rotvaart alle kracht verliest. Slutshaming is gewoon doodzonde, ook al omdat vrouwen zich er zelf zo vaak aan bezondigen. Ik heb het idee dat we dat ondertussen ook beseffen, maar blijkbaar kunnen we het gewoon niet laten.

Als het een troost kan zijn: seksisme is ondertussen wel helemaal de wereld uit. Op weg naar hier las ik dat Hln.be ‘het metoo-jaar’ officieel voorbij heeft verklaard. Want op het ambtenarenbal werden weer polonaises gedanst.

Sijmons: Ah, is alles netjes opgelost in 365 dagen? Da’s wel handig. En dat kan wel kloppen, want de laatste klets op mijn kont op café moest ik blijkbaar ook niet als seksisme beschouwen, maar ‘als een compliment’. De grote muzikant in kwestie vond dat hij in zijn recht was, want ‘hij kende me toch?’ Wat me op zo’n moment misschien nog het meest teleurstelt, is de passiviteit van alle vrouwen rondom mij. Waar is het zusterschap? Spring er dan toch op! (lachje) Niet evident om zo’n hufter aan te pakken, ik weet het, maar we zijn wel nog altijd met meer niet-hufters. (valt stil, staart voor zich uit)

Wat scheelt er?

Sijmons: Ik besef net dat mijn grootmoeder een abonnement op Knack heeft.

***

Met Nix – naar de sireneachtige waternimfen die mensen de dood in lokken – leverde Reena Riot een eclectische debuutplaat af waarin het alvast heerlijk verzuipen is. Sijmons, dochter van Fons, de betreurde bassist van The Scabs, verkent alle hoeken en kanten van haar wendbare stem, en kan u zowel ’s avonds in slaap sussen (Good Old Waltz) als ’s morgens wakker schreeuwen (Waiting). Ons advies? Zet haar in de uren daartussen wel aan de deur, en doe die deur op dubbel slot, want er wordt in het perstekstje bovengemiddeld vaak naar lijken en moord gerefereerd. En we hebben al helemaal geen idee wat we moeten maken van de zin ‘muziek is een dwingende drift die alleen seriemoordenaars, junks en baby’s kennen’.

Nix is ook een middelvinger naar mijn oude entourage. En een dienstmededeling dat ik vanaf nu enkel nog naar een paar dierbaren luister.

Sijmons: (lacht) Programmatoren schrappen die zin vreemd genoeg ook vaak in hun aankondigingen. Ik snap het niet. Gitarist Thomas Werbrouck en ik hebben dat tekstje samen geschreven: we hebben als band alles op ons eentje gedaan, dan leek het ons idioot om dat uit te besteden. Die ‘seriemoordenaars’ komen van mij, ja.

Ik noteer: gezonde dosis waanzin.

Sijmons: Wat een aardige samenvatting is van de hele rit die Nix is geweest. Het heeft niet veel gescheeld of de plaat was er nooit gekomen. We hebben het met Reena Riot dan maar zelf in handen genomen, want in de jarenlange aanloop naar de opnames, was al het geld al verdampt. Deels door fout management, waarmee ik in 2016 gebroken heb, deels omdat ik blijkbaar nog te jong en onervaren was.

Voor de goede orde: je was toen 28 en toch al zo’n tien jaar bezig.

Sijmons: Te naïef dan? Ik liet ook veel te veel afschermen door mijn manager. Lieve man, maar niet de juiste match. Zo regelde hij alle contacten, maar hij had blijkbaar een andere richting voor mij in gedachten. Alleen had ik pas veel te laat door dat hij in mij een Vlaamse Bonnie Raitt zag, terwijl ik veeleer naar St. Vincent en Alison Mosshart van The Kills neig. Raitt is een geweldige bluesgitariste, maar ik moet toch echt in een zeer cheesy bui zijn voor ik haar opzet. Nix is dus ook een middelvinger naar mijn oude entourage. En de dienstmededeling dat ik vanaf nu enkel nog naar een paar dierbaren luister en dat we verder als band nog uitsluitend onze zin doen.

Door dat gedoe heb ik destijds ook alleen maar een tweede ep uitgebracht in plaats van een volwaardige plaat. Wat iedereen terecht heel raar vond. Zo’n ep is louter een visitekaartje, en je kunt geen visitekaartjes blijven uitdelen. Op Stop / Reverse (2014) staat eigenlijk maar één nummer dat zo gelaagd klonk als ik had gewild: The Needle.

Mauro Pawlowski producete Stop / Reverse. Is die middelvinger dan ook voor hem bedoeld?

Sijmons: O nee, Mauro is fantastisch. Meer een klankbord ook dan een Butch Vig-achtige tiran die de hele sound wil bepalen. Dat laatste doen we zelf wel.

Het ging me vooral over de eerste producer van Nix, vóór we met Staf Verbeeck in zee zijn gegaan. Die was blijkbaar gebrieft dat er zo veel mogelijk Raitt-achtige radiohits op de plaat moesten staan. Ik hóéf helemaal geen radiohits. Niemand van ons luistert zelfs naar de radio. Je maakt nummers voor jezelf en muziekliefhebbers, niet voor de samenstellers van StuBru. De single Shadow of the Sun is blijkbaar opgepikt door Radio 1, en daar ben ik blij om, maar dat is echt niet het hoogste goed. Airplay is geen zinnig waardeoordeel.

De lange weg van Reena Riot: 'Mijn plaat is een middelvinger naar mijn oude entourage'
© Jef Boes

Je bent in 2006, toen je in Rotterdam studeerde, met Reena Riot begonnen. Later heb je over die prille bezetting gezegd dat je muzikanten niet begrepen welke richting jij uit wilde. Het lijkt wel een rode draad.

Sijmons: Heb ik mezelf moeten leren uitdrukken? Heb ik moeten leren om op te komen voor mezelf? Zeker. Ik was een heel schuchter kind. Pas toen ik zestien was, heb ik echt leren praten. Rond die tijd begon ik samen met mijn vader in een coverband te spelen. Ik herinner mij nog de eerste repetitie, waar ik plots mijn mond opentrok en iedereen stil werd. ‘Naomi praat?’ Talking doesn’t come easy to me, zeker toen niet, maar als het over muziek gaat, kan ik blijkbaar niet zwijgen. (lacht) En toen ik in Rotterdam studeerde, moest ik wel mijn plaats opeisen of die Nederlanders walsten gewoon over mij heen. Ik was het soort meisje dat onder haar voeten kreeg omdat ze te veel sorry zei. Waarop ik me daar uiteraard voor verontschuldigde.

Zelfs je moeder zette naar verluidt druk op jou. Op welke manier?

Sijmons: Mijn moeder bedoelt het nooit slecht, maar ze is wel het soort persoon dat er plots uitflapt ‘dat die epileermachine voor je gezicht precies toch niet zo goed werkt’ en dat ze me wel eens een ander zal kopen. Of dat mijn haar kort inderdaad mooier is, maar dat ik misschien eens naar haar kapper moet gaan, ‘want het staat hier en daar nogal vreemd’. Die complimenten met een ‘maar’ achter doen heel rare dingen met mijn hoofd.

Ik kom nu eenmaal uit een zeer ijdele familie. Je wilt niet weten hoeveel uren in het leven van een rockbassist naar het touperen van zijn haar gaan. (lacht) En langs moederszijde word ik bij het aanbellen eerst van kop tot teen gekeurd voor ik een kus krijg. Dat gen mis ik precies toch. Vandaag durf ik wel iets geks aan te trekken op het podium, maar vroeger had ik zelfs net zo lief in mijn pyjama opgetreden.

‘Your voodoo spell child will surely win’, zing je in Waiting. Niet de enige tekstflard op Nix die lijkt te impliceren dat je de laatste jaren in het verliezende kamp van een driehoeksverhouding zat.

Sijmons: Is dat zo? (lachje) Je moet teksten vooral niet kapotanalyseren.

Een algemenere vaststelling dan: liefde en waanzin liggen zeer dicht bij elkaar voor jou. ‘Watched the sunrise from your chest / I’ll burn this heart and I’ll burn your bed’, zing je bijvoorbeeld in All Systems Down.

Sijmons: Zie je die deur achter je?

Verslaving heeft een genetische kant. Het zit in mijn bloed, ik weet dat ik moet opletten.

Die deur die wat uit haar hengsels hangt en een ruit mist?

Sijmons: Brokstukken van mijn vorige relatie. Beantwoordt dat je vraag? (lacht) Niet mijn beste moment, maar ik kan nogal koleriek zijn. Als het eenmaal tilt slaat, dan slaat het echt tilt. Mijn nieuw lief is gelukkig heel chill.

In de openingstrack Mountains bezing je het zachtjes uitdoven van jouw vader, die zijn laatste jaren doorbracht in een Nederlands zorgcentrum, kampend met het korsakovsyndroom, een gevolg van zijn alcohol- en heroïnegebruik: ‘You spend your days by the fountain / throwing money to the wishing well / still I caught you glancing up at that mountain / while storing your dreams back on the shelf.’

Sijmons: Het is allemaal nogal triestig geëindigd voor mijn vader, zeker op muzikaal vlak. Het ging gewoon niet meer. Plots kon hij niet meer spelen. Mountains heb ik geschreven toen het stilaan duidelijk werd dat het nooit meer goed zou komen. Die laatste jaren waren gewoon één grote verspilling van grenzeloos talent. Maar dat nummer slaat net zo goed op iedereen die op café zit te klagen over wat had kunnen zijn, maar uiteindelijk toch geen stappen onderneemt. Stop met zagen en te hopen dat de kansen je in de schoot zullen vallen en onderneem iets, gast. Gewoon gaan!

Zoals jij het doet? Alles aan 200 procent en kop eerst.

Sijmons: (knikt) Een erfenis van mijn vader en mijn moeder. Mijn moeder heeft zich de laatste jaren helemaal op extreme running gegooid, en mijn vader ploeterde, vóór The Scabs, in meerdere groepen tegelijk. Groepen waarvoor hij dan ook nog eens de boekingen, het management en de promo regelde. Ik herken dat, die combinatie van extreme passie en het zoeken naar adrenalinekicks. Helaas kon mijn vader niet om met het moment dat hij weer in de coulissen stond en die adrenaline zijn lijf verliet. Dus greep hij naar vervangmiddelen.

Hoe ga jij met dat moment om?

Sijmons: Ik verstop me na elk optreden meteen een kwartier in een toilethokje. En dan even lekker… (drukt een neusgat dicht, inhaleert diep en wisselt van neusgat)

'Ik besef net dat mijn grootmoeder een abonnement op Knack heeft.'
‘Ik besef net dat mijn grootmoeder een abonnement op Knack heeft.’© Jef Boes

Je weet hoe dat eruitziet?

Sijmons: Als ademhalingsoefeningen? Toch? Helpt echt. Beter dan drugs na een optreden, want dan ben je die hele ervaring ook meteen weer kwijt. Al ben ik echt jaloers op mensen die van het podium kunnen stappen en dan meteen als een reptiel op een steen in bewondering en ambiance kunnen baden. Dat kan ik niet. Mensen hebben iets te graag een mening over mij en ventileren die blijkbaar graag als ik nog op mijn kwetsbaarst ben. ‘Het was de max, Naomi, maar…’ Oké, vertel me dat straks maar, ik ga eerst even naar mijn toilethokje.

Jouw vader heeft inderdaad als muzikant jaren moeten ploeteren. Dat heeft jou blijkbaar nooit afgeschrikt?

Sijmons: Mijn ouders hebben tot vlak voor mijn geboorte in Zwijnaarde gewoond in een huisje zonder warm water. Ik ben er ook zeker van dat hij nooit gefrustreerd is geraakt omdat de grote doorbraak van die bands maar uitbleef. Dat hoort er gewoon bij. Net zoals ik het niet erg vind om op rijstwafels met confituur te leven. Als dát je stoort, moet je vooral geen muzikant worden, want snel succes bestaat niet. Voor de meesten is het een kwestie van jaren koppig je ding te blijven doen, je schompens te werken, een paar lucky shots, en veel rijstwafels eten.

In 2010 kreeg je zo’n lucky shot: je mocht je tonen in de Radio 1-sessie van The Scabs, maar te elfder uur werd je vader uit de band gezet, omdat zijn geheugenproblemen een te onzekere factor waren geworden. Al mocht jij wel beslissen of hij jouw nummers nog zou begeleiden of niet. Er zijn coming-of-agedrama’s over minder zware keuzes gemaakt.

Sijmons: ‘Wij zien het niet meer zitten, maar als jij dat risico wil nemen, is dat uiteraard aan jou.’ Ik ga er geen doekjes om winden: dat is het dieptepunt van de laatste tien jaar. Gruwelijk pijnlijk moment. Afhankelijk van hoe mijn muts staat, kan ik daar ook nog heel bitsig op terugkijken. Alsof de rest van de band daar iets aan kon doen. Onzin, natuurlijk: zij zagen hem ook graag en hij heeft het zichzelf uiteindelijk aangedaan. Ik heb toen heel even het bokkig kind uitgehangen – ‘als mijn vader niet meespeelt, dan ben ik ook weg’ – maar uiteindelijk viel er gewoon geen juist scenario te bedenken. Elke keuze was fucking kut.

Janis Joplin werd als kind gepest vanwege haar uiterlijk. Dat is ook mijn ervaring met de speelplaats.

Je liet je ooit ontvallen dat je je aan Janis Joplin spiegelt, stichtend lid van Club 27 na een overdosis heroïne. Op welke manier? Want ik zie het gelukkig niet helemaal.

Sijmons: Het was heel lastig voor mij om een dweperige fangirl te zijn als tiener: ik wilde mijn idolen wel ontmoeten, maar die waren dus allemaal al dood. (lacht) Joplin werd bijvoorbeeld als kind gepest vanwege haar uiterlijk. Dat is ook mijn ervaring met de speelplaats. Ze vond uiteindelijk haar weg in de muziek – mensen wilden niet naar haar kijken, maar wel naar haar luisteren – maar ze is daar altijd mee blijven worstelen. Toxicomanie komt zelden uit de lucht vallen, daar zijn bijna altijd redenen voor.

Ik las ook hoe haar moeder, terwijl zij het kon horen, aan iedereen verkondigde dat ze dat gekrijs van haar dochter niet begreep, ‘want ze heeft toch zo’n mooie alt’. Mijn grootmoeder is ook zeer bedreven in nog net binnen gehoorsafstand van het lijdend voorwerp uitspraken doen. ‘Zingt ze al wat beter?’ ving ik tussen Kerstmis en Nieuwjaar nog op. ‘Het is vooral gekrijs de laatste tijd, hè. Of zo heel laag.’ Ik plan ze dit jaar eens mee te nemen naar Oathbreaker. ‘Dát is krijsen, bomma.’ (lacht) Een oom vond dan weer dat ik ‘gebalder’ moest zingen, wat dat ook moge betekenen. Maar goed, dat sterkt me alleen maar.

Hoe precies?

Sijmons: Ik word er alleen maar vastberadener van. Ik weet dat ik een zeer makkelijke prooi ben, dat alles me snel raakt en ik nogal gemakkelijk op mijn paard zit, maar ik ben niet van plan om op mijn kop te laten zitten.

Naomi Sijmons

Geboren in 1987 in Gent.

Is de dochter van wijlen Fons Sijmons, bassist van The Scabs.

Studeert af aan de Rotterdamse kunstvakhogeschool Codarts in 2012.

Richt in 2006 Reena Riot op, een samentrekking van de Sonic Youth-nummers Reena en Teenage Riot.

Haalt de finale van Humo’s Rock Rally in 2012.

Brengt in 2013 een eerste naamloze ep uit, in 2014 gevolgd door de ep Stop / Reverse.

Is ook te horen op Nova Albion, de nieuwe plaat van Birds That Change Colour.

En ik ben dan wel niet ten onder gegaan aan drugs zoals Joplin, maar verslaving heeft nu eenmaal een genetische kant. Het zit in mijn bloed, ik weet dat ik moet opletten. De meeste drugs heb ik dan ook nog nooit aangeraakt. Anderzijds heb ik gemerkt dat ik al zo hard ga in mijn muziek dat er eigenlijk geen ruimte is voor een tweede obsessie.

Ik heb ooit geprobeerd om de handrem helemaal op te trekken – zelfs geen alcohol of sigaretten meer – maar dat bleek het stomste wat ik kon doen. Daar werd ik vooral zeer uptight van, alsof ik constant onder hoogspanning stond. Alcohol heb ik ondertussen dus weer omarmd. (lachje) Wat ik tegenwoordig wel heel sterk vermijd, zijn drugs in mijn liefdesleven. Ik verlies me nogal makkelijk in relaties, en dan valt die handrem helemaal weg. Zo was mijn laatste vriendin een nogal enthousiaste xtc-gebruiker. Ik voelde mezelf toen zachtjes opschuiven. ‘Als zij dat nu oké vindt, zou ik dan ook niet? Kom Naomi, je bent gewoon een seut. Doen!’ (denkt na) Er is echt een bollenprobleem in Gent. Tegenwoordig is dat blijkbaar zo normaal geworden als een pint. Tijdens de opnames van Nix in Antwerpen kwam ik er even terug voor de Patersholfeesten: iedereen liep er rond met ogen als schoteltjes. Bon, ik ga terug naar Antwerpen, dacht ik, daar doen ze tenminste niet zoveel drugs.

Nix

Uit op 25/1 via Wolfman / NEWS.


Reena Riot speelt op 22/2 in de Gentse Handelsbeurs en op 7/3 in de Arenberg in Antwerpen.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content