Om Novastar live aan het werk te zien, kunt u deze zomer op een vijftal festivals terecht. Of u kunt de voortreffelijke dvd Novastar Live in huis halen. Wat u niet kunt, maar wij deemoedig wel hebben gedaan, is Joost Zweegers vanop een neushaartje afstand volgen tijdens zijn passage op Pinkpop.

Zeg alsjeblief dat het niet waar is!’ Joost Zweegers zet met een vloek de auto aan de kant. Isabelle, zijn vriendin en manager, graait in haar handtas. Het is wél waar. In alle drukte en commotie is ze haar gsm vergeten. Amper tien minuten nadat we met gierende banden de rit naar Landgraaf hebben aangevat, moeten we al rechtsomkeert maken. En we zijn al laat. Een bruuske U-turn en een bochtig parcours door de straten van Antwerpen later zwenken we alsnog de autostrade op. Rechtstreeks naar the fast lane.

Vanavond, als alle stress is weggespoeld met wijn, champagne en bier, zal er om deze valse start gelachen worden. Maar nu gieren de zenuwen door Joosts lijf. Als zijn handen niet naar een sigaret of een blikje Red Bull grijpen, trommelen ze op het dashboard of draaien ze haastig aan de knopjes van de autoradio. Het is een belangrijke dag en the stakes are high. Vandaag speelt hij met Novastar zijn eerste openluchtconcert in járen. En de vuurdoop staat gepland op het hoofdpodium van Pinkpop. Tijdens de historische 40e editie. Op pinkstermaandag, de hoofddag van het festival. De dag waarop Joost zelf al jaren voor de tv kruipt om de gebeurtenissen in Landgraaf te volgen. Dan durft een mens al eens te vloeken als zijn vriendin haar gsm vergeet.

Niet dat Joost zich zorgen hoeft te maken over de 40.000 Nederlanders die hem straks met een roze vissershoedje op het hoofd zullen aanstaren. Novastar is big in Holland. Ontzettend big. Met de singles Because, Mars Needs Woman en Tunnelvision scoorde hij een zuivere hattrick en ook de verkoop van de bijbehorende plaat – Almost Bangor – loopt als een trein.

Het begon met Top of Flop, het onlangs door Paul de Leeuw gereanimeerde tv-programma uit de jaren 60 waarin een publieksjury en een panel zelfverklaarde kenners zich over de deugdelijkheid van enkele singles uitspreken. Toen Mars Needs Woman tegen de schijfjes van U2 en Katy Perry werd afgewogen, stootte Novastar met een overweldigende meerderheid door naar de finale. ‘Prachtig!’ kraaide Jacqueline Govaert van Krezip. ‘Geweldig!’ toeterde het kek bebrilde fenomeen Ad Visser. En omdat nuance ten huize Visser geen usance is, voegde hij er nog aan toe dat Mars Needs Woman de Space Oddity van 2009 is.

‘Onwaarschijnlijk’, schokschoudert Joost nog na. ‘Ik ben het nummer in de finale live gaan zingen. Iedereen had me dat afgeraden. Zo’n oprechte ballad zou toch maar verloren gaan in de kakofonie van zo’n schreeuwerig programma. Wel, ik heb het tóch gedaan. Gewoon ik met mijn akoestische gitaar en vier strijkers. Ik zweer het je: de hele studio stond in tranen. Je kon een speld horen vallen. Tot De Leeuw weer zijn grote bek opentrok. Wég ontroering. (Lacht)‘

Sindsdien is Joost Zweegers de meest bevraagde muzikant van Nederland. Hij wordt vaker geboekt voor optredens dan zijn management kan bijhouden en meer gevraagd voor radio- en televisie-interviews dan zijn agenda hem toelaat. Alleen al deze week loopt hij een halve marathon. Eergisteren stond hij in Eindhoven, vandaag tekent hij present op Pinkpop en morgen mag hij alweer opdraven in De zomer draait door op VARA. Novastar is alomtegenwoordig. Naar de bioscoop vluchten, helpt niet: Tunnelvision is gebombardeerd tot titelsong van Het leven uit een dag, de verfilming van het gelijknamige boek van A.F. Th. van der Heijden. De radio opzetten, helpt evenmin: Waiting So Long, het nummer dat hij op vraag van 3FM schreef voor Serious Request – de tegenhanger van StuBru’s Music For Life – schoot razendsnel naar de hoogste regionen van de hitlijsten.

Jazeker, het gaat hard in Nederland – errug hard. Zo hard zelfs dat zijn prille vaderschap erbij inschiet. Precies op het moment dat dochter Lucy ter wereld kwam, zat Joost – alwéér – in een Nederlandse televisiestudio. ‘Ik was genomineerd voor de 3FM Awards. Net toen ik me zat te bedenken dat ik bij mijn vriendin en mijn dochtertje had moeten zijn, hoorde ik mijn naam. Ik had de award voor Best Alternative Band gewonnen.’

ON-HOLLANDS

Terwijl we Landgraaf naderen en Joost de stembanden warmdraait door de integrale playlist van Radio 1 mee te zingen, besluiten we onze chauffeur een beetje te plagen. ‘Laten we niet onnozel doen’, jennen we hem. ‘Is het geen voordeel om in België voor een Belg door te gaan en in Nederland voor een Nederlander?’ Joost, helemaal opgedraaid omdat we in een hopeloze file dreigen te belanden, bewaart zijn goede luim. ‘Laten we inderdaad niet onnozel doen’, lacht hij. ‘Mijn dubbele nationaliteit heeft met dat succes niets te maken. De plaat slaat aan omdat het een oprechte plaat is met échte gevoelens. Een heel on-Hollandse plaat eigenlijk, want hier zijn ze bijna alleen kopieën van Amerikaanse bands gewoon.’ Een stelling die we kunnen beamen als we bij het betreden van de backstage de line-up van Pinkpop bekijken. Anouk, Krezip, Kings of the Day: niet bepaald acts die barsten van originaliteit.

Voor een praatje met de Nederlandse collega’s is er overigens geen tijd. Voor eentje met Amy MacDonald en Franz Ferdinand, wier kleedkamers aan die van Novastar grenzen, ook al niet. Over een kleine twee uur moeten Joost en zijn muzikanten het podium op en er dient dringend een setlist samengesteld. ‘Beginnen met Mars Needs Woman of Never Back Down?’, wil Joost weten. ‘ The Best Is Yet To Come achteraan of in het midden?’ ‘Hebben we niet te veel trage nummers?’ Gitarist Aram Van Ballaert, drummer Karel De Backer en toetsenist en compagnon de route Jeroen Swinnen geven op- en aanmerkingen. ‘Zeker beginnen met Mars Needs Woman.’ ‘ The Best Is Yet To Come bewaren voor het einde.’ ‘Neen, we hebben niet te veel trage nummers.’ We kijken ongelovig naar het democratische proces dat het samenstellen van de setlist blijkt te zijn en – vooral – de inspraak die Joost daarbij schijnt toe te staan.

Een halfuur later, als de eerste fles wijn is ontkurkt en de temperatuurin de kleedkamer naar het kookpunt stijgt, komt tourmanager Laetitia in paniek aangehold. De setlist moet twaalf nummers tellen en op die van Nova-star staan er maar tien. Joost ziet het probleem niet. ‘Dan gooi ik er ergens Lost & Blown Away tussen en de rest praat ik wel vol.’ Veel interessanter vinden wij de aanpassingen die Joost haast ongemerkt op de setlist doorvoert: opener Mars Needs Woman wordt netjes naar het midden van de set verhuisd en Never Back Down komt bovenaan te staan. Tot zover het democratische gehalte van Novastar? ‘Dat is Joost ‘, licht Isabelle later toe. ‘Hij lijkt iedereen inspraak te geven – en hij denkt zelf ook dat hij iedereen inspraak geeft – maar uiteindelijk doet hij zijn zin. Hij is zó gepassioneerd met zijn vak bezig dat hij zulke dingen instinctief doet.’

CHAMPAGNE!

Passie. Het is veruit het vaakst voorkomende woord tijdens de tooggesprekken die we vandaag voeren met de talrijke vrienden en familieleden die Joost in de backstage heeft uitgenodigd. Passie voor muziek dus. Maar ook doorzettingsvermogen. En perfectionisme. Van jongs af aan zat het in hem. En sinds het dipje dat op zijn pijnlijke val van vier jaar geleden volgde weer meer dan ooit. Dat perfectionisme vertaalt zich overigens ook op vestimentair gebied: vier verschillende kostuums heeft hij naar Pinkpop meegebracht. Ondanks de hitte gaat zijn voorkeur vandaag naar een zwart pak. Minutenlang en onder het monsterende oog van zijn vriendin staat Joost voor de spiegel hemden en broeken aan- en uit te trekken. Hij wisselt tot vier keer toe tussen twee zwarte broeken, en past wel drie verschillende sjaaltjes en twee paar schoenen. Een defilé waar pas een eind aan komt als de stage manager komt melden dat er dringend richting podium dient te worden gegaan.

Tijd voor rituelen en routines. Er wordt een fles Moët & Chandon uit de ijskast gehaald. Er wordt getoast. Er wordt gesprongen en gestretcht. Er wordt gerookt en nog méér champagne gedronken. En er wordt onder de uitwisseling van gelukwensen en bemoedigende woorden veelvuldig gekust. Even later, vanop de zijkant van het podium, dringt de ware omvang van Pinkpop pas goed tot hen door: 40.000 Hollanders hebben postgevat voor de Main Stage.

40.000 paar ogen die de eerste tien minuten wat afwezig voor zich uitstaren – ondanks een bombastisch Never Back Down en een swingend Weller Weakness – maar ook evenzoveel kelen die gewillig opengaan als daarna Waiting So Long wordt ingezet, het nummer dat 3FM de voorbije maanden haast even bekend heeft gemaakt als het Wilhelmus. Ook Because, Tunnelvision en Caramia worden op almaar enthousiaster applaus onthaald. Wat Joost aanzet om die paar balorige Kezen die misschien nog níét overstag zijn gegaan, omver te blazen. Geen inspanning is hem te veel. Over zijn monitor klauteren, op de rand van het podium balanceren, op zijn buffetpiano kruipen en – terwijl Isabelle zichtbaar haar hart vasthoudt – vanop diezelfde buffetpiano een leeuwensprong richting microfoon maken. Wrong is er pal op en qua apotheose kan The Best Is Yet To Come óók tellen. Voor Lost & Blown Away is geen tijd meer – daarvoor werden de nummers wellicht te vaak door spontane zangstondes van het publiek onderbroken – maar een toegift kan nog wel. En dus stapt Joost na een overdonderend applaus helemaal alleen het podium op met zijn akoestische gitaar en zijn favoriete song van The Police – Can’t Stand Losing You. Is er een briesje opgestoken of is dat rechtopstaande haar op onze armen wel degelijk kippenvel? Worden wij nu door onze ogen bedot of hebben die paar balorige Kezen zich alsnog laten vermurwen?

IN M’N CARAVAN

Onze ogen hebben ons inderdaad bedot. Wij menen namelijk een heel ander concert gezien te hebben dan het concert dat Joost en zijn groep even later in de backstage bespreken. ‘Het geluid trok op geen kloten.’ ‘De groep volgde mij niet.’ ‘Ik miste ballen.’ De band hoort het wat bedremmeld aan. Maar net wanneer wij tegen zoveel misplaatste bescheidenheid willen protesteren, verandert de toon. ‘Maakt niet uit’, zegt Joost plots. ‘Het viel wel mee’, luidt het nog eens vijf minuten later. ‘Eigenlijk was het best wel goed’, klinkt het uiteindelijk. Het wás ook goed, alleen kon de perfectionist in Joost Zweegers dat eerst niet toegeven. Die passie, alweer.

De onvermoeibare doorzetter in Joost Zweegers krijgen we diezelfde avond nog te zien, wanneer hij na vijf uur kranten- en radio-interviews nog een akoestische sessie in een caravan voor de kiezen krijgt. De toehoorders van het intieme miniconcert blijken wedstrijdwinnaars, de organisator een drankenfabrikant die zijn nieuwste alcopop wil slijten en de zeven gelukkige festivalgangers alvast een gesponsorde T-shirt heeft aangemeten. Of ze een beetje vertrouwd zijn met zijn oeuvre, wil een zichtbaar argwanende Joost weten. Er wordt instemmend geknikt, maar titels schieten hen maar niet te binnen. Terwijl ene Erwin ook nog iets te gretig op een van zijn gitaren begint te tokkelen, zien we de glimlach op Joosts lippen even verstarren. Ons was de moed al lang in de schoenen gezakt, maar niet zo bij Joost. Voor we het beseffen, zitten we in een wild schommelende caravan naar een stampvoetende Joost Zweegers te luisteren. Achteraf geeft hij zijn initiële achterdocht en teleurstelling ruiterlijk toe, maar aan de muzikant die daarjuist de ziel uit zijn lijf stond te zingen, was dat niet te zien.

Het is díé instelling – dat alles rond de muziek draait en niets of niemand tussen hem en die liefde voor muziek kan staan – die hem tot zo’n onweer-staanbare muzikant en aanstekelijke performer maakt. Altijd blijven gaan, no matter what. Het is díé onuitputtelijke drive die ervoor zorgt dat hij zelfs na een festivaldag als deze op de terugweg naar Antwerpen nog eindeloos over The Beatles doorratelt en nieuwe muzikale plannen beraamt. En dat hij eenmaal thuis – ondanks zijn weer flink opspelende hielbeen – nog de fut vindt om naar de dichtstbijzijnde sushibar te hinken. Al kan dat laatste ook de honger zijn geweest.

ALMOST BANGOR

Uit bij EMI

NOVASTAR LIVE

Uit bij EMI

NOVASTAR OP DE FESTIVALS

11/7 Cactusfestival, Brugge

1/8 Suikerrock, Tienen

3/8 Lokerse Feesten, Lokeren

8/8 Dranouter, Dranouter

18/9 Pukema Rock, Puurs

Door Vincent Byloo / FOTO’S CHARLIE DEKEERSMAECKER