44 g E z E v E r M e T l E t T e R s 56

P.B. Gronda, auteur van onder meer Wanderland, Straus Park en Onder vrienden, duikt elke week in de populaire cultuur.

Ik was 35 geworden en het was nog nacht. Het regende hard en de provinciebaan tussen Romagnano Sesia en Grignasco was glad. Ik was alleen en via bluetoothtechnologie speelde 22, A Million van Bon Iver in de auto.

Ik luister graag naar Bon Iver sinds de eerste plaat in 2008 uitkwam. Die begon zo wat alledaags met dat gitaartje, maar toen ging Justin Vernon zingen en had ik plots een nieuwe vriend gemaakt in een leven waarin we eigenlijk niet veel meer nastreven dan niet heel de tijd ellendig te zijn en soms gulzig te kunnen happen van zeldzame liefde.

Ik vind het dus niet erg dat Bon Iver sindsdien een hipstercliché is geworden of dat veel mensen met minder goede smaak Skinny Love gingen coveren op YouTube of in die vervelende talentenjachten op televisie.

Ik vind het ook niet erg dat Justin tekstueel nogal onduidelijk is en de prachtig gezongen zin ‘only love is all maroon’ eigenlijk op niks slaat.

Ik vind eigenlijk niet heel veel erg meer, want ik ben 35 en eerlijk gezegd: waar maakt iedereen zich toch druk over? Er zijn genoeg dingen die echt erg zijn. Een taalfout is niet erg. Hoe iemand stond te geeuwen op de trein: niet erg. Je gsm vergeten zijn: niet erg. Niemand heeft ooit een mooi lied of een roman geschreven over je gsm niet op zak hebben. Je gsm altijd bij hebben maar nooit een platte batterij omdat je te lang hebt zitten bellen en de tijd uit het oog verloor, dat is erg.

Ondanks mijn sympathie voor Justin Vernon en Bon Iver kan ik helaas niet ontkennen dat er te veel irritante marketingkak rond de nieuwe plaat hangt. Het artwork trekt op geen kloten en dat gedoe met magische nummers en vergezochte titels werkt op de zenuwen. Als je geen enkele centimeter smaak hebt en graag rijstkoeken eet terwijl je met je kippen en vuile schapen in het drekkige stro ligt te spelen, dan, ja, dan vind je heel de verpakking van de plaat en dat gedoe met 00000___Whatever hier en 44 g E z E v E r M e T l E t T e R s 56 daar vast het einde. Anders niet.

Maar goed, ik ben oud en vergevingsgezind en dacht dus: gelukkig staan er wel een paar goede momenten op.

Rijdend door de regen, rond vijf uur ’s ochtends, tussen de godvergeten dorpen in het op zich ook al godvergeten Noord-Italië, was dit dus de conclusie: gelukkig zijn er wel een paar goede momenten. Daarop volgde een diepgegrond gevoel van zinloosheid.

Alles van waarde is niet zozeer weerloos, maar zeker wel tijdelijk. De gevels van paleizen vervallen, de inkt op liefdesbrieven droogt op en je weet na een tijd niet meer wat er stond. En zo gaat het ook met muziek, die eerst in je hart zit, en dan in je kast, en dan in een doos, en dan in een doos in de kelder.

Dus ja, Justin, ik wil je vergeven, makker, omdat we makkers zijn. En ik zal nog een paar keer naar de goede momenten op je plaat luisteren omdat ik niet beter weet. Maar het is niet wat het ooit was. En ik ben niet boos want het is niet jouw schuld. Het is de schuld van de tijd die ons meesleurt. Het is mijn schuld. Ik hoop dat de zeldzame liefde je vindt en dat je er dan in bijt.

P.B. GRONDA

Ja, Justin, ik wil je vergeven, makker, omdat we makkers zijn. En ik zal nog een paar keer naar de goede momenten op je plaat luisteren omdat ik niet beter weet. Maar het is niet wat het ooit was.