Jonas Govaerts, coregisseur van Tabula Rasa: ‘The Exorcist, dat is toch het doelpubliek van Eén?’

Tabula rasa, de reeks waarmee Eén andermaal de duistere krochten van de Vlaamse ziel verkent, is vanaf 29 oktober te zien op Één. En het wordt geen ‘flauwe troep’, verzekert coregisseur Jonas Govaerts ons.

De gidsen zijn alvast ervaren: Kaat Beels tekende mee voor die andere on-Vlaamse reeks Beau Séjour, haar coregisseur Jonas Govaerts maakte zijn langspeeldebuut met de scoutsslasher Welp (2014) en regisseerde voordien voor Acht onder meer Monster!, showrunner Malin-Sarah Gozin heeft met Clan bewezen dat ze niet vies is van moord en doodslag en hoofdrolspeelster Veerle Baetens staat deze keer niet alleen haar mannetje voor de camera, zij heeft de reeks mee bedacht en geschreven. En noem het geen horror, toch, Jonas Govaerts?

Je zei eerder in een interview dat je van de VRT de term horrorserie niet in de mond mocht nemen.

Jonas Govaerts: Dat was om te lachen, hè. Maar horror blijkt nog altijd een beladen woord te zijn. Het is een genre waar mensen soms echt op afknappen. Maar ik lieg niet als ik zeg dat Tabula rasa geen volbloed horror is.

Wat is het dan wel?

Govaerts: Het is meer een psychologische thriller, met wel wat horrorelementen, maar die krijgen zeker niet de bovenhand. Ik herinner me een heel raar gesprek met iemand van de VRT. We lieten een scène zien, en die persoon werd plots heel ongemakkelijk: ‘We gaan toch niet The Exorcist nadoen? Dat is niet ons doelpubliek.’ Ik heb heel diplomatisch uitgelegd dat de mensen die destijds naar The Exorcist zijn gaan kijken inmiddels tegen de zeventig zijn, en dat is net wel het Eén-doelpubliek.

Kun je al iets verklappen over de plot?

Govaerts: Daar zijn ze nog strenger op dan op het horrorverbod. (lacht) Wat ik al kan zeggen, is dat het gaat over Mie D’Haeze, gespeeld door Veerle Baetens, die we in de eerste aflevering ontmoeten in een soort instelling, omdat een zekere Thomas De Geest, de rol van Jeroen Perceval, vermist is. Mie heeft last van geheugenverlies, wat allerlei hallucinaties veroorzaakt. We krijgen ook stukken uit haar verleden te zien, en ontdekken in negen afleveringen hoe haar geheugenverlies verband houdt met die verdwijningszaak.

Je hebt voor het ter ziele gegane Acht gewerkt aan experimentele comedyreeksen als Super 8 en Monster! In vergelijking daarmee moet een reeks voor Eén als een keurslijf voelen.

Govaerts: Toch niet. Ik heb lang getwijfeld om het te doen, maar er waren op voorhand al veel gevechten gewonnen. Het programma zat oorspronkelijk bij VTM, maar die wou de seks, de grove humor en vooral de horror te hard terugschroeven. Veerle en Malin hebben het been stijf gehouden en zijn daarop naar de VRT gestapt. Daar is bijna een rechtszaak van gekomen. Toen ik aan boord kwam, lagen de scenario’s al klaar. Ik heb me goed geamuseerd en ben Malin dankbaar dat ze mij heeft gevraagd. Zij is niet iemand die flauwe troep gaat maken. Dan had ik het ook niet gedaan.

Je bent een regisseur met een duidelijk stempel. Dat blijkt uit Welp, maar ook uit de videoclips die je voor onder meer Millionaire en Magnus hebt gemaakt.

Govaerts: Hm, ik vind het nogal gevaarlijk om van een eigen stijl te gewagen als je nog maar één film hebt gemaakt. Ik heb mij voorgenomen om als regisseur zo veel mogelijk stijlen uit te proberen. Welp was een soort ode aan de cinema en de horrorfilms van de eighties. Tabula rasa neigt meer naar de classy seventieshorror van The Exorcist en Nicolas Roeg, naar het haunted house-genre en de Hammerfilms. Leuk om mee te experimenteren. Malin-Sarah Gozin is trouwens óók een enorme horrorfreak. Er zat al een The Shining– en een Poltergeist-referentie in het scenario, ik heb daar nog een Manhattan Baby-moment aan toegevoegd. (lacht)

Wat vond je van Beau Séjour, de vorige reeks van je coregisseur Kaat Beels?

Govaerts: Ik heb alleen nog maar de eerste drie afleveringen gezien, maar als Stephen King tweet dat hij het goed vindt, dan ben je goed bezig.

Beau Séjour deed het ook uitstekend bij de kijker, een bewijs dat je ook met iets uitdagender fictie kunt scoren in het kleine Vlaanderen?

Govaerts: Beau Séjour was een risico, ik ben heel blij dat de reeks aansloeg en dat er in België ook appetijt is voor het bovennatuurlijke genre. Anders waren we weer vertrokken voor tien jaar flikkenreeksen, en daar heb ik geen goesting in. Het succes van Beau Séjour zorgde voor een zucht van opluchting bij ons. Anders had Tabula rasa het ook wel kunnen schudden, want wij gaan nog een stapje verder qua weirdness. Ik hoop dat de kijker daar klaar voor is.

Tabula rasa heeft een vrouwelijke showrunner, een vrouwelijke scenarist en een vrouwelijke regisseur. Nog van dat?

Govaerts: Van vrouwelijke alles! Ik vind dat er in alle genres meer vrouwenstemmen moeten zijn. Horror wordt nog steeds – ten onrechte – beschouwd als een mannengenre, maar het is al erg veranderd. Als er een nieuwe The Conjuring uitkomt, zitten er vooral veertienjarige meisjes in de zaal. De accenten liggen anders. Er zijn geen kettingzagen en macho’s die monsters te lijf gaan. Het is frisser, classyer. Dat is ook Malins smaak. Zij hanteert een toffe mix van stijlvolle horror en platte onderbroekenlol, wat soms voor heel bizarre scènes zorgt. Ik heb veel bijgeleerd, zoals het cliché luidt. Gelukkig niet voor een kutreeks, maar echt iets graafs.