De beste 10 albums van 2009 volgens de muziekredactie.

(K.B.);(V.B);(K.D.);(J.B.);

ANIMAL COLLECTIVE: MERRIWEATHER POSTPAVILION

Het jaar stond nog ongekamd en met wallen onder de ogen voor de spiegel toen het bij de bookmakers al van de bedrijvigheid gonsde. Zakken vol duiten werden erop ingezet dat Animal Collective met zijn achtste langspeler de Plaat Van Het Jaar had gebaard. Hoe kon dat ook anders? Het typerende psychedelische delirium van de groep woedde op Merriweather Post Pavilion weliswaar weer in alle hevigheid, maar de zonovergoten refreinen, euforische synthlaagjes en mysterieus opkringelende riedeltjes getuigden van nog iets anders: de Grote Stap Vooruit. Groovy! (K.B.)

Uw meug? Probeer ook Panda Bear, Person Pitch

BILL CALLAHAN: SOMETIMES I WISH WE WERE AN EAGLE

Eens hard en meedogenloos op het hart getrapt worden: het heeft al menig muzikant tot een spectaculair meesterwerk bewogen. Zo ook Bill Callahan, oftewel monsieur Smog, die door folkfee Joanna Newsom zonder pardon op de straatstenen werd gesmakt, maar er wel een bloedmooi break –upalbum aan overhield. Wie het bij de balorige bariton van Callahan sowieso al niet droog houdt, zal bij het horen van deze melancholische americanaplaat wis en zeker aan het snotteren slaan. James, de kleenex! (V.B.)

Uw meug? Probeer ook Silver Jews, Lookout Mountain, Lookout Sea

DEZ MONA: HILFE KOMMT

Doe wat suiker in een glas, een derde whisky, twee derde sterke koffie – ‘as black as the moon on a moonless night’ – en een lepel slagroom. Zet vervolgens Hilfe kommt op, ga zitten, drink en geef toe: Dez Mona’s derde worp is de perfecte soundtrack bij een Irish Coffee. Bitter in de eerste toets, zoet in de afdronk. Wanhoop bijt in de staart van de hoop. Woede wordt getemperd. Verraad bezworen. Strijkers vijlen de randen van soul en gospel gaaf, terwijl backing vocals wiegend weerwerk bieden. Hilfe kommt herinnert aan een niet zo heel ver verleden: de plaat vormt een geheel en de sound is af. Koop ‘m op vinyl! (K.D..)

Uw meug? Probeer ook Beth Gibbons, Out of Season

DIRTY PROJECTORS; BITTE ORCA

Wetenschappelijk bewezen: Bitte Orca is de beste koop die u dit jaar kunt doen. Zowat elke song op de vijfde plaat van Dirty Projectors bestaat immers uit minstens víér songs. Enfin, zo klinken ze toch: alsof iemand een handvol popsongs door de shredder heeft gehaald en ze in willekeurige volgorde weer aan elkaar heeft gelijmd. Klinkt arty farty? Kan best zijn, maar het tureluurse trio levert toch maar mooi de meest opwindende plaat die dit jaar vanuit Brooklyn naar onze contreien is verscheept. En voor de hipste borough van de US of A kan dat wel tellen. (V.B.)

Uw meug? Probeer ook Talking Heads, Remain In Light

FEVER RAY: FEVER RAY

Geen flitsende vampierprent, en zelfs niet de terugkeer van Yves Leterme naar de Wetstraat 16 – the horror! – bezorgde ons dit jaar meer koude rillingen dan het naamloze debuut van Fever Ray. Karin Dreijer Andersson maakte al furore aan de zijde van broer Olof als The Knife, maar in haar sologedaante ontpopte de excentrieke Zweedse zich als dé uitgelezen gids door een lynchiaanse twilight zone vol aardedonkere klanktapijten en voodooachtige percussie. De theatrale podiumshow die Andersson erbij bedacht, was even macaber als betoverend. De dark side oogde en klonk zelden aanlokkelijker. (J.B.)

Uw meug? Probeer ook The Knife, Silent Shout

GRIZZLY BEAR: VECKATIMEST

Hoe onwerelds kun je een plaat maken zónder dat je het houvast genaamd ‘songs’ overboord gooit? Je hoorde kinderkoortjes, vorstelijke strijkers en de cherubijnenzang van de groepsleden zelf. Haakse jazzritmes, abrupte moodswings en melodische dubbele bodems deden je naar de rand van je chaise longue schuiven. Veckatimest was geen snelle hap, maar een barokke hoorn des overvloeds die je dwong iets als ‘ben er de komende 52’27” even niet’ te twitteren, de gordijnen te sluiten en simpelweg te luisteren. Bankencrisis? Nieuwe bondscoach? Het zat plots allemaal ver. (K.B.)

Uw meug? Probeer ook The Beach Boys, Smile

M. WARD: HOLD TIME

Wij, die u afgelopen zomer met alle geweld naar het optreden van M. Ward op Rock Werchter hebben gedreven, slaan graag een mea culpa: het trok op niets. Zo tenenkrullend als zijn passage op Werchter was, zo verpletterend straf is Hold Time, zijn zesde langspeler en wellicht ook zijn beste tot nu. Rafelige rockabilly, sepiakleurige countrypop en fenomenale folkrock met a whole lotta reverb en nog eens a whole lotta handclaps erbovenop: wie daar niet spontaan van gaat swingen, heeft geen rock & roll heart. Of heet toevallig Stephen Hawking. (V.B.)

Uw meug? Probeer ook Monsters of Folk, Monsters of Folk

RICHARD HAWLEY: TRUELOVE’S GUTTER

Een oeuvre. Shakespeare heeft het, Richard Hawley werkt eraan. Truelove’s Gutter, de zesde symfonie van de Sheffield Sinatra, ligt volledig in het verlengde van zijn eerdere meesterwerken. Al gebruikt hij hier wel een paar instrumenten die je enkel nog bij verzamelaars zult terugvinden (iemand ooit gehoord van de Cristal Baschet, par exemple), hij musiceert nog altijd vanuit hetzelfde parallelle universum. Eentje waarin romantiek onbeschaamd beleefd wordt en geen uitstaans heeft met de meligheid waarmee Hollywood haar doorgaans associeert. En waarin traagheid geen zonde, maar een deugd is. Sit back, relax, and enjoy. (K.D..)

Uw meug? Probeer ook Richard Hawley, Cole’s Corner

THE HICKEY UNDERWORLD: THE HICKEY UNDERWORLD

Een kopstoot. Een trap tussen de benen. Een dreun met een metalen vuilnisbakdeksel. Beschrijf van elk nummer op dit langverwachte debuut hoe het precies bij je overkwam, en men denkt dat je het interpellatiekwartiertje van Jean-Marie Dedecker in woorden probeert te vatten. Niets daarvan: deze plaat had geen titel nodig om als een geweldig statement te klinken. Het is een ode aan de rauwe, van de adrenaline tintelende rock-‘n-roll – die nijdige gitaren! Die memorabele melodieën! – en een heerlijk luidruchtige blijk van een jeugdig je-m’en-foutisme. KO? OK! (K.B.)

Uw meug? Probeer ook Hot Snakes, Audit In Progress

The XX: XX

Het moet van de gloriedagen van Public Enemy geleden zijn dat we zo luidkeels ‘ Don’t believe the hype!‘ wilden schreeuwen, maar het mocht niet zijn. The XX, een stel 20-jarige broekjes uit Oost-Londen, maakte met XX een album dat per luisterbeurt zestien centimeter verder onder de huid kruipt. Meer dan een verdwaalde xylofoon, wat naakte gitaar en weemoedige m/v-samenzang hebben ze daarvoor niet nodig. Zelfs de meest cynische anti-hipster bleek niet opgewassen tegen hun melancholische melange van smachtende teenage angst, gedistilleerde R&B en minimale indiepop. Straf debuut. (J.B.)

Uw meug? Probeer ook Young Marble Giants, Colossal Youth & Collected Works