In 1969, ofte l’année érotique, hijgden Serge Gainsbourg en Jane Birkin zich een weg naar de top van de hitlijsten. Met dank aan het Vaticaan.

Voor diegenen die de sixties niet hebben meegemaakt én voor degenen die er toen wel bij waren maar er zich door toedoen van hoge doses dope, ganja, lsd en poppers niks meer van herinneren: 1969 was het jaar waarin de Concorde zijn eerste testvlucht maakte, Pélé zijn duizendste goal scoorde, Monty Python’s Flying Circus voor het eerst op de buis kwam en ene Neil Armstrong een reprimande van zijn vrouw – ‘Loop naar de maan!’ – zeer letterlijk interpreteerde. Nog in ’69 stak verzetsstrijder Jan Palach zichzelf in brand op het Wenceslasplein in Praag, kwam Richard Nixon aan de macht in de VS, George Pompidou in Frankrijk, Willy Brandt in West-Duitsland en Yasser Arafat in de Palestijnse gebieden.

Maar 1969 markeert ook het einde van een periode van zorgeloze vrijheid en blijheid in de popcultuur: er was Woodstock en de desastreuze Westkustvariant in Altamont, waar een festivalganger werd neergestoken door een Hell’s Angel; er was de bloedige moord van de Manson Family op Sharon Tate, daar naar eigen zeggen toe aangezet door des Beatles Helter Skelter; en er was het allerlaatste publieke optreden van The Beatles zélf op het dak van Apple Records, het slotakkoord van acht jaar waanzinnige Beatlemania.

Serge Gainsbourg lapte dat allemaal aan zijn lederen bottine. Voor hem was de periode van seks, drank, drugs, rock-‘n-roll en vooral héél veel Gitanes nog maar net aangebroken. Bovenal schepte hij er een duivels genoegen in om de onschuldig ogende popzangeresjes die hij in die dagen hits toeleverde, de goorste vunzigheden te laten zingen. In ’66 had hij France Gall al het suggestieve Les Sucettes in de, ahem, mond gelegd en een jaar later schreef hij voor Brigitte Bardot Je t’aime… moi non plus. Maar Gunter Sachs, de toenmalige halve trouwboek van Bardot, kon het duet van Gainsbourg met zijn B.B. maar matig appreciëren en verhinderde dat het nummer werd uitgebracht.

Twee jaar later, in 1969, had Gainsbourg meer geluk toen hij datzelfde nummer aan de Britse actrice Jane Brikin voorlegde. Zijn nieuwe belle zag er geen graten in om weinig aan de verbeelding overlatende teksten als ‘Tu vas et tu viens / Entre mes reins’ te debiteren, ook al waren zulke versregels in die tijd du jamais entendu. Hoe Gainsbourg erin slaagde om een hoogst oorbare meid uit de Britse upper middle class tot zulke vuilbekkerij te overhalen, was velen een raadsel. Niet voor Marianne Faithful: ‘Because he fucked her brains out, that’s why’. Wat er ook van zij: twee jaar na the summer of love maakten Gainsbourg en Birkin van 1969 l’année érotique. Dat het Vaticaan Je t’aime… moi non plus in een communiqué verketterde als een verderfelijk en aanstootgevend nummer, droeg alleen maar bij tot de canonisering van het schandaallied.

Al snel verspreidde zich het gerucht dat Gainsbourg en Birkin tijdens de opnames van het nummer ook daadwerkelijk van bil waren gegaan in de studio. Niets is minder waar: hun stemmen werden – in tegenstelling tot de versie met Bardot – in twee verschillende kamers van de studio opgenomen en de orgastische kreetjes waren naar goede pornotraditie van voor tot achter gefaket. Bijna twintig jaar later zou Axl Rose met het oog op eenzelfde effect wél bij audio vérité zweren: voor het gehijg en gekreun in Rocket Queen, de slotsong op Appetite For Destruction, gaf hij de vriendin van drummer Steven Adler een fikse beurt in de studio.

Super Sounds of the Summer! Twee maanden lang diept Focus Knack wekelijks een zomerhit op uit de annalen van de muziekgeschiedenis. Volgende week: de zomerhit van 1995, Macarena van Los del Río.

Vincent Byloo