(1) Woensdag 10/6, 21.10 – VijfTV. Mike Newell met Hugh Grant, Andie MacDowell, Kristin Scott Thomas. GB 1994.

(2) Zaterdag 6/6, 23.15 – één. John Duigan met Hugh Grant, Sam Neill, Elle MacPherson. AUS-GB 1994

Een ideale schoonzoon kun je Hugh Grant bezwaarlijk noemen – denk maar aan zijn relletjes met paparazzi, een flink in de media uitgesmeerd slippertje met een prostituee op Sunset Boulevard en occasionele aanvaringen met collega-acteurs. En toch slaagt hij er steeds weer in het publiek te charmeren, zeker het vrouwelijke deel ervan.

Hugh Grantfans zullen verrast opkijken als ze hem in het sensuele en licht erotische Sirens zien opduiken . Als progressieve, maar moreel gechoqueerde Oxforddominee probeert hij in het Australië van de jaren 30 een schilder te overtuigen om een blasfemisch werk niet tentoon te stellen. Intussen ziet hij zijn vrouw seksueel ontwaken door de confrontatie met de bohemienartiest en diens ongedwongen omgang met zijn modellen – onder wie topmodel Elle ‘ The Body‘ MacPherson.

Regisseur Duigan vertrekt van een autobiografisch gegeven uit het leven van de bekende Australische schilder Norman Lindsay – de film is trouwens op diens domein in Blue Mountains opgenomen. Een stimulerende clash tussen kunst, seks en religie levert dat echter niet op. Deze hedonistische zedenkomedie met referenties naar de tuin van Eden blijft immers vaak oppervlakkig, zodat je iets als een goedkope pastiche op een D.H. Lawrence-roman verkrijgt.

Het is dankzij de Oscargenomineerde verrassingshit Four Weddings and a Funeral dat Grant Hollywood zijn deuren zag openen. Bovendien zette deze film hem er ook toe aan om meer voor de hem kenmerkende lichtvoetige romantische komedies te kiezen, waarin hij telkens getypecast wordt als een innemende stoethaspel die nog veel van het leven moet leren.

In Newells op screwball-leest geschoeide komedie kruipt Grant in de huid van een wat verlegen Britse vrijgezel. De man wordt verliefd op een Amerikaanse (Andie MacDowell) en probeert haar tijdens de gebeurtenissen waarop de titel alludeert voor zich te winnen. Dit stekelige blijspel over de sociale Britse omgangsnormen mist wat scherpte, maar heeft zijn grappige momenten. De film scoort vooral dankzij een opmerkelijke losse Grant – die is een en al stuntelende jongensachtige charme.

(L.J.)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content