The Feast of Trimalchio

Het Russische collectief AES+F maakt van luxe een absurditeit in de overdonderende filminstallatie ‘The Feast of Trimalchio’.

In een grote ellipsvormige video-arena ontvouwt zich op drie schermen The Feast of Trimalchio, een weelderig spektakel van het Russische collectief AES+F. De film is een hedendaagse, barokke interpretatie van Cena Trimalchionis of Het Feestmaal van Trimalchio, een deel uit Satyricon van Petronius. De schrijver – niet toevallig ook ceremoniemeester aan het hof van keizer Nero – deed daarmee het excessieve diner van de Romein Trimalchio uit de doeken. De man was ooit een slaaf geweest, maar na zijn bevrijding was het hem voor de wind gegaan en deed hij niets liever dan uitpakken met zijn onmetelijke rijkdom. Petronius beschrijft een feestmaal waar gasten na een originele pedicure gerechten voorgezet krijgen met pauweneieren, granaatappels, gesmoorde nachtegalen, testikels, baarmoeders van jonge zeugen en een met veren versierde haas die Pegasus voorstelt. Onderhoudende lectuur, maar dat was toen.

In de huidige Russische versie is de setting een hotel op een eiland met zowel exotische stranden als een ski-ressort. Het volledig digitale Feast is bevolkt met gasten en personeel – de ene groep verveeld en lusteloos, de andere behaagziek en ijverig – die gaandeweg van rol verwisselen. Meesters worden slaven en omgekeerd. Daarnaast zit The Feast vol met verwijzingen naar allerlei andere onderwerpen. Zo brengt het collectief een ironische hulde aan de communistische verheerlijking van arbeid, en wordt het vertoon van luxe zo sterk opgevoerd dat een zeker sarcasme de bovenhand haalt. Interessant is dat AES+F in Feast een wereld wil creëren waarin een idyllisch, hedonistisch sprookje in een absurditeit omslaat. De paradijselijke kant van het eiland en het escapistische, ongebreidelde genot worden zo dik in de verf gezet dat het resultaat afstotelijk wordt. Het werk van AES+F vloeit doorgaans voort uit het voormalige socialistische realisme, maar deze installatie doet soms ook denken aan de theatrale beeldtaal van Bill Viola en aan het esthetisch verfijnde figurantenballet van Matthew Barney.

Els Fiers Bekijk The Feast of Trimalchio.