Politiek correct is John Isaacs nooit, spits des te meer – zeker wanneer hij uitpakt met maagdenpis of een nieuwe driewieler.
Bij de Brit John Isaacs blijft het gissen: is zijn werk zo provocerend om een romantische inborst te verhullen of is het net andersom? Op de tentoonstelling The closest I ever came to you is de insteek sarcastisch, maar valt een zekere tederheid evenmin te ontkennen. Je vindt er een olifantenpoot op een doos, een schooltoilettenkraan waaruit maagdelijke urine vloeit, en een verweerde sculptuur van Henri Moore op een vuilnisbak.
Het leven is eindig en schoonheid is relatief, maar wat Isaacs vooral meegeeft, is een boodschap van diepe, tot in de prullenmand reikende verbondenheid. Zijn voorkeur voor aardse onderwerpen en de manier waarop hij die opkrikt, sluiten perfect aan bij Oscar Wildes dictaat: ‘We’re all in the gutter, but some of us are looking at the stars.’
Net om de koddigheid viel ons oog op Past errors of judgement made real in the future lives affected, een lange titel voor een kruidige driewieler. De lederen zetel die zijn beste tijd heeft gehad, het kleurige meisjesfietsje en de enorme wielen deden het hem, alsook de pittige omkering van de gewone verhoudingen tussen ouders en kinderen. Je ziet er zo de trotse vader bij, de zwoegende dochter, het werk in de garage, en dat alles maakt deze tweeslachtige uiting van kindonvriendelijkheid een onweerstaanbare hit.
Els Fiers
