Door verschillende buitenlandse overeenkomsten riskeert het geglobaliseerd Louvre zijn ziel te verkopen.
Zopas is een lijvig boek van 764 pagina’s verschenen (Le Louvre; toutes les peintures (Skira Flammarion 53 euro) waarin zowat 3.000 werken uit het wereldbefaamde museum werden opgenomen. Het is niet niets maar zijn deze werken wel allemaal te zien?
Met de opening van het filiaal in Lens, vorige maand, zijn er wel een aantal, en niet van de minste, van domicilie veranderd en er zijn nog meer ontbladeringen van de grote boom te verwachten. En er zit nog wat anders in de pijplijn. Maar eerst de collectie zelf.
Ondanks de stevige reputatie van dit nationaal monument merken critici op dat er toch heel wat lacunes in de verzameling te vinden zijn. Franse schilderkunst en werken uit de Italiaanse Renaissance zijn wel overvloedig aanwezig. Maar, ondanks de substantiële keuze uit het oeuvre van Goya, is de Spaanse schilderkunst an sich dan weer slechts matig vertegenwoordigd zoals dat ook het geval is voor de Angel-Saksische werken Daar bezit het Louvre er maar een twintigtal van en de uitleen van een werk van de Britse schilder Joshua Reynolds aan Lens betekent dan ook een reductie van 5 % van dit specifieke patrimonium.
De directeur van de instelling Henri Loyrette predikt bij herhaling dat het zijn ambitie is om van het Louvre een universeel museum te maken. De publieke belangstelling spreekt hem daarbij niet tegen. 92% van de 8,8 miljoen bezoekers hebben in 2011de vaste collectie bezocht. In 2001 waren er dat nog maar 5,1 miljoen. Daar staat tegenover dat er vrijwel geen interne ontwikkeling tot stand kwam. Na de herinrichting van de fabuleuze afdeling gewijd aan de Islamitische kunst was het meest opvallende novum de opening van het filiaal in Lens (Noord-Frankrijk). Dat ontlokte heel wet kritiek zoals ook de voorziene opening in 2015 van een antenne in Abu Dhabi in een gebouw dat werd ontworpen door de Franse toparchitect Jean Nouvel onder vuur kwam te liggen.
Bovendien bestaan er plannen om werken in bruikleen af te staan aan de Verenigde Staten en met name aan het High Museum in Atlanta en enkele musea in San Francisco. Ook met Japan bestaan vergevorderde plannen om een langdurende samenwerking tot stand te brengen met quadriënnale tentoonstellingen tussen 2018 en 2034! Bij die initiatieven worden heel wat wenkbrauwen gefronst. De reactie was dat die vergevorderde plannen een beduidende toename betekenen van de autofinanciering van het museum die nu zowat 50 % van de inkomsten bedraagt. Maar dat betekent ook het verarmen van de collectie waarbij ook nog de reguliere bruiklenen aan andere musea moeten gerekend worden.
De verscheidene buitenlandse overeenkomsten hielden ook de belofte in dat het niet om tweede keus werken zou gaan en dat wil zeggen dat de échte meesterweken aan het publiek zullen onttrokken worden. De afstand die het centrale museum deed voor Lens zoals de “Courtisane” van Raphael en de “Vrijheid die het volk leidt” van Eugène Delacroix heeft heel wat kritiek opgeleverd zowel in Frankrijk zelf als in het buitenland Cfr. een artikel in The Guardian van Jonathan Jones. die een Engels spreekwoord citeerde “Do not bite off more than you can chew” (Bijt niet meer af dan je kan knauwen). Mutatis mutandis, riskeert het geglobaliseerd Louvre niet zijn ziel te verkopen?
