Wuthering Heights (Andrea Arnold): Ruw, aards, intens en in your face

Andrea Arnold stroopt de klassieke roman van Emily Bronté tot zijn naakte, aardse en puur picturale essentie. Straf spul.

Wuthering Heights? Is dat niet die klassieke roman van Emily Bronté? Die romantische, oer-Britse vertelling over onmogelijke liefde in korset? Duidelijk niet in de fysieke, tot op het puur cinematografische bot ontbeende en raciaal gekleurde lezing van Fish Tank-regisseuse Andrea Arnold.

In haar radicaal eigenzinnige versie blijkt Heathcliff, de Byroneske antiheld die tevergeefs naar de hand van de mooie boerendochter Catherine hengelt, bijvoorbeeld een weggelopen zwarte slaaf te zijn, terwijl Brontés smachtende vertelling vol onvervulde begeertes wordt gereduceerd tot enkele primaire dialogen.

In haar gekende neorealistische en handbewogen stijl zet Arnold het 18de eeuwse Yorkshire neer als een grimmig oord waar mensen ploegen, wroeten en beuken als beesten. En dat met een amateurcast die ze – net als in Fish Tank – gewoon van op straat plukte en voor de gelegenheid een 18de eeuws kostuum aanmat.

In tegenstelling tot eerdere versies is Arnolds Wuthering Heights dan ook allesbehalve een sentimenteel gotisch sprookje maar eerder een strikt picturale en naturalistische kroniek over obsessieve en autodestructieve liefde. Ruw, aards, intens en in your face, oftewel pure, onversneden cinema uit de onderbuik en de drassige, Engelse weidegrond gegrepen.