Op het documentaire filmfestival Docville werden op zaterdag 8 mei prijzen uitgedeeld aan ‘Vlasman’ en ‘How Much Does Your Building Weigh, Mr. Foster?’
Het internationaal documentaire festival Docville beleefde dit jaar zijn zesde editie. Een succesvolle editie, want de ticketverkoop steeg met ruim 40%. Docu’s worden steeds hotter en trekken steeds meer media-aandacht. En daar zijn ze in Leuven, waar Docville doorgaat, allerminst rouwig om.
Ook Jan Lapeire zal zich dit weekend niet in slaap hebben gehuild. Zijn Vlasman, over twee vlastelers die hun bedrijf zonevreemd verklaard zien worden, schiet de hoofdvogel af in de nationale competitie. Daarbij haalt de film het van onder meer de vijf volkscafés in Bedankt & Merci en de queeste van Jean-Baptiste Dumont, die in Where is Gary? op zoek gaat naar de oplichter die hem honderd euro aftroggelde in Brussel-Zuid.
De jury voor de internationale competitie, waarin onze hoofdredacteur Patrick Duynslaegher zetelde, koos voor How Much Does Your Building Weigh, Mr Foster? Daarin vertelt Deyan Sudjic het levensverhaal van architect Norman Foster, die onder meer de Hearst Tower in New York, de luchthaven van Peking en de Londense Millennium Bridge ontwierp.
In het juryverslag staat dat How Much Does… ‘meer is dan een fascinerend portret van een van de grootste architecten van onze tijd. Zonder het publiek ooit de les te lezen, nodigen de makers ons uit om na te denken over de plaats van de architect in de stedelijke omgeving van de toekomst.’
De jury heeft ook niets dan lof voor de filmstijl. En het moet gezegd: het ziet er schitterend uit. Al helpt het natuurlijk dat Lord Foster’s ontwerpen uiterst fotogeniek zijn. Niet alle docu’s hebben dat voordeel. Mijn Enschede bijvoorbeeld, dat ook geselecteerd was voor de internationale competitie, kon niet terugvallen op architectonische pracht. Veel schoonheid valt er niet te rapen in die Overijsselse stad.
Wij waren vooral onder de indruk van een andere film uit de internationale competitie: Into Eternity, over een opslagplaats voor kernafval die honderden meters diep in Fins gesteente wordt gegraven. Het is een langetermijnproject — ze zijn al tientallen jaren bezig en het zal deze eeuw niet meer af geraken — dat de nucleaire rommel nog honderdduizend jaar buiten het bereik van de mens moet houden. De bezwerende, lange slowmotionshots van de tunnel, de logisch opgebouwde vertelstructuur en de goed geknipte en in beeld gebrachte interviews maken er iets episch van.
Later dit jaar zullen bepaalde docu’s in andere bioscopen en cultuurcentra te zien zijn, en start DOCVILLE on tour. In mei 2011 jaar volgt de zevende editie.
Sam De Ryck
