W.E. (Madonna): Material Girl Cinema

Madonna’s tweede langspeler W.E. is een fraai verpakte lege doos met een driestuiversromance waaruit vooral pathetiek en een narcistische fascinatie voor de celebrity cultus spreekt.

Nadat haar debuutfilm Filth and Wisdom volledig onder de radar passeerde probeert Madonna het nu opnieuw als regisseuse met de dubbele glamourromance W.E.

Twee verhaallijnen worden daarvoor door de postmoderne mangel gehaald. Enerzijds vertelt Madge het infame liefdesverhaal van Wallis Simpson, de Amerikaanse socialite waarvoor Edward VIII in 1938 de Engelse kroon opgaf. Anderzijds zijn er de hedendaagse belevenissen van de New Yorkse galeriste Wally die aan haar troebele huwelijk tracht te ontsnappen door een ongezonde fascinatie voor diezelfde Wallis Simpson te ontwikkelen, de vrouw waarnaar ze werd vernoemd.

Het resultaat is meer een collage dan een filmische doemromance waarin Madonnna zowel gretig inzoomt op Wallis’ chique royale fortiesdecors als op wally’s moderne museale designwereld. Met haar fetisjistische obsessie voor het blitse oppervlak doet WE dan een beetje denken aan de haute couture cinema van A Single Man, zij het helaas zonder de inhoud en de dramatiek die Tom Ford aan zijn debuutfilm kon geven.

Finaal blijft Madonna’s tweede langspeler een fraai verpakte lege doos met een driestuiversromance waaruit vooral pathetiek en een narcistische fascinatie voor de celebrity cultus spreekt. Material Girl Cinema, om zo te zeggen, al komt Madonna nog altijd beter tot haar recht achter dan voor de camera.