Sofia Coppola mijmert – alwéér – over roem en eenzaamheid in dit bekroonde vader-dochterportret.
Sofia Coppola met Stephen Dorff, Elle Fanning, Michelle Monaghan, Chris Pontius
LOST IN L.A.
Verbazing alom toen Sofia Coppola tijdens het voorbije filmfestival van Venetië de Gouden Leeuw kreeg van juryvoorzitter Quentin Tarantino. Niet zozeer omdat haar vierde langspeler Somewhere een complete sof zou zijn. Ook niet omdat QT haar ex-lief is. Wel omdat die prijs wel héél veel eer is voor een klein en introvert filmpje over thema’s die ze in Lost in Translation eerder en beter behandelde.
Naar een doorzopen Bill Murray als uitgedoofde Hollywoodster hoef je alvast niet te speuren. De rol van celebrity-op-de-dool wordt dit keer ingevuld door B-lister Stephen Dorff die wordt omgedoopt tot Johnny Marco. Als gescheiden thirtysomething leidt Johnny al maanden een room service-leventje in het vedettenschuiloord Chateau Marmont. Tenminste: als hij niet doelloos rondjes trekt met zijn Ferrari, belachelijk jonge groupies opscharrelt of zijn nieuwe blockbuster promoot voor een horde persmuskieten.
Dat Johnny’s liederlijke bestaan zo leeg is als de kosmos boven LA begrijpt dan ook zelfs een klein kind, zoals zijn 11-jarige dochter Chloe bijvoorbeeld. Die komt enkele weken bij hem logeren wat Johnny aanvankelijk eerder als een last dan als een lust beschouwt. Toch blijkt het tussen de twee best te klikken en doet Chloe haar onvolwassen pa gaandeweg beseffen dat er in het leven belangrijker dingen zijn dan box office hits.
Dat Sofia Coppola (die als kind zelf regelmatig in Chateau Marmont verbleef waar haar pa Francis Ford vaak zijn films voorbereidde) wéét waarover ze het heeft; merk je aan de tactiele manier waarop ze de relatie tussen Johnny en Chloe observeert. Grootse gestes of emotionele ontboezemingen hoef je dus niet te verwachten, wel goed gekozen en statische shots (van topcameraman Harris Savides) die samen een gededramatiseerd maar vertederend snapshot vormen van een broze vader-dochterrelatie.
Dat het verhaaltje zich, zoals gewoonlijk bij Coppola junior, in een paragraaf laat samenvatten. Of dat de film eerder drijft op sfeer dan op plot vormt dan ook net de discrete charme. met dank ook aan de passende popdeuntjes (van onder meer The Foo Fighters, The Police en Gwen Stefani) en vooral: de ongedwongen vertolkingen van Elle Fanning als Chloe en Stephen Dorff als Johnny.
Een complete sof kun je dit beschouwende celebritydagboek dus inderdaad niet noemen. En dat Tarantino dit filmpje ‘langzaam in zijn hart voelde groeien’ – en hopelijk alleen daar – valt zelfs volkomen te begrijpen. Toch zullen velen die Lost in Translation of zelfs The Virgin Suicides hebben gezien wellicht met een onbevredigd déja-vu gevoel blijven zitten, terwijl de monotonie soms overhelt naar de verveling en de gezochte leegte naar het banale.
Zoals gezegd: een klein en charmant maar amper brullend gouden leeuwtje. (Dave Mestdach)
