Kan chocolade inzakken als een soufflé? Een televisieserie over een chocoladefabriek in ieder geval wel. Tytgat Chocolat schoot ervandoor als een negenjarig voetballertje dat voor het eerst op een groot veld mag spelen: vol bravoure, wild om zich heen schoppend en met een snelheid van honderd per uur. Wim Opbrouck, in een T-shirt van Motörhead en door de voice-over omschreven als een man van vijftig, nam plaats in een stoel voor een camera. Hij was Roman Tytgat, directeur van de gelijknamige chocoladefabriek, maar hij was minder op zijn gemak dan zijn titel deed vermoeden. Sinds Willy Wonka geloven we allemaal een heel klein beetje dat de mannen van de chocoladefabriek tovenaars zijn die samen met een bende Oempaloempa’s heersen over rivieren, zeeën en oceanen van chocolade. Maar met de Oempaloempa’s van Roman was iets ernstig fout gelopen, want de onrust die door zijn robuuste lichaam raasde, kristalliseerde zich als zweetdruppels op zijn bovenlip. Met ieder woord dat hij zei, of beter, stamelde, verzamelden zich meer mannen en vrouwen ‘met een verstandelijke beperking’ naast de camera. Met de armen voor de borst gekruist hielden ze de directeur scherp in de gaten, alsof ze de opdracht hadden gekregen de ultieme studie te maken van de mens die het ook allemaal niet meer wist en van een berg een puinhoop had gemaakt.
Zo onvoorspelbaar Tytgat Chocolat is in zijn casting, zo voorspelbaar lijkt het verhaal te worden.
Het was een begin om duimen en vingers bij af te likken, een begin ook dat verwachtingen wekte over een ongewone opbouw, verrassende vertelstandpunten, een chronologie die als een straaljager heen en weer zou razen tussen heden, verleden en toekomst. Kortom, een serie die niet alleen zou pogen grensverleggend te zijn in haar casting – de helft van de acteurs heeft het syndroom van Down – maar ook in beeldvoering en opbouw. Een serie die met volle kracht zou uitschreeuwen: normaal zijn is zo overroepen. Ambitieus? Absoluut. Haalbaar? Op het eerste gezicht niet, want na de tijdsaanduiding ‘zes maanden eerder’ zakte de verwachting in elkaar als de eerder vermelde soufflé en voelde Tytgat Chocolat zo vertrouwd aan dat het leek alsof we het allemaal al eens eerder hadden gezien. Met uitzondering van de buitengewone acteurs dan.
Zeker, er werden haakjes en dobbers uitgeworpen, zoals de prille romance tussen Jasper en Tina, de migratieproblemen van Tina’s moeder, de concurrentie tussen de breedsprakige Roman en de stille rekenmachine Andy. Het was moeilijk onbewogen te blijven bij alle warmte en enthousiasme die deze serie uitstraalt. Met de bravoure die hem eigen is, deed Roman daar graag nog een schep suikerhoudende substantie bovenop. Het is duidelijk waar het hart van deze zaakvoerder klopt. Bij zijn product, ja, maar toch vooral bij zijn mensen, en meer specifiek: bij zijn bijzondere inpakkers, door collega’s die het Florence Nightingale-syndroom van hun baas iets minder genegen zijn nogal spottend ‘de mongolen’ genoemd.
Maar zo onvoorspelbaar Tytgat Chocolat is in zijn casting, zo voorspelbaar lijkt het verhaal te worden. Jasper en Tina zullen voor hun liefde strijden, Roman zal zijn volledige gewicht in de schaal werpen om het groeiplan van neef Andy te downsizen. Mocht het louter aan deze man van de cijfers liggen, dan zou het simpel zijn: debielen buiten en inpakken outsourcen naar Tsjechië. Het laat zich raden dat in deze gevechten tussen hart en statistiek de underdogs van de verpakking het tot ultieme helden zullen schoppen. Jammer genoeg is voorspelbaarheid interessant voor een weerbericht, maar zelden voor een tv-serie.
