Twintig Belgische platen die uw belegging waard zijn

Nu al te horen in Freddie Mercury’s hotelkamer

The Happy, de eerste groep waarin jullie samen zaten, is niet meer. Jullie tentakels spreiden zich nu onder meer uit in Rheinzand en Tundra. Hoe staat het daarmee?

Reinhard Vanbergen: Normaal gezien verschijnt deze week The Sound of Mercury Rising, een compilatie van de legendarische DJ Harvey mét een nieuwe track van Rheinzand. Mo ‘Disko’ Becha, met wie ik Rheinzand begonnen ben, en één helft van dj-duo The Glimmers, had hem de track toegestuurd, en blijkbaar heeft Harvey die op Ibiza veel gedraaid. Een hele eer, toch wel.

Charlotte Caluwaerts: Vooral als je weet dat Harveys feestjes plaatsvinden in hotel Pikes, in de kamer waar Freddie Mercury ooit de meest decadente feestjes organiseerde. Dat onze muziek daarbij past, wil toch wat zeggen, nee? (knipoogt)

Vanbergen: Er staat ook een nieuwe ep op stapel en er zitten enkele remixes in de pijplijn.

Caluwaerts: Van Tundra, mijn project waarmee ik elektronischer paden wil verkennen, werken we binnenkort een vijftal songs voor een ep af.

Raken jullie eigenlijk ooit weg uit jullie living, met al die verschillende projecten?

Vanbergen: Deze week wel, want we zijn beiden druk aan het repeteren met The Almighty Mighty, een nieuwe groep met onder meer Michélé De Feudis, vroeger van Horses on Fire, Ian Clement van Wallace Vanborn, en Stephane Misseghers van dEUS, die ook bij Rheinzand drumt.

Nóg een groep erbij?

Caluwaerts: Momenteel moeten we zelfs dagen in onze agenda blokkeren om verder te werken aan Tundra.

Vanbergen: Tja, andere mensen moeten toch ook elke dag werken, en hebben toch ook hun hobby’s? (lacht)

– Wie

Producer/multi-instrumentalist Reinhard Vanbergen (Das Pop) en zangeres/toetseniste Charlotte Caluwaerts (Tundra), nu vooral in de weer met Rheinzand, een analoog groovekwintet met Stephane Misseghers (dEUS), Bruno Coussée (Manngold) en Mo ‘Disko’ Becha (The Glimmers).

– Wat

Het meest bedrijvige muziekhuishouden van Gent en verre omstreken.

– Wanneer

De komende weken en maanden op vele podia en in vele playlists, ‘eind november’ moet de ep op Les Disques de la Mort, het label van dj-producer Ivan Smagghe, verschijnen.

– Waarom luisteren

Als het goed genoeg is voor internationaal gerenommeerde dj’s als DJ Harvey en Ivan Smagghe, wie bent ú dan om te twijfelen?

‘Ik ben mezelf tegengekomen na die rare egotrip’

Toen we jullie deze zomer op de festivals bezig zagen, was er van de gypsy, jazzy sound van weleer amper nog een spoor. Het herrezen Absynthe Minded is een klassieke rockgroep!

Bert Ostyn: Dat krijg je natuurlijk als je een violist wegneemt en er een gitarist bij neemt. In onze begindagen wilden we effectief swingen als Django Reinhardt en zijn Quintette du Hot Club de France, maar we zijn nooit écht een gypsyjazzband geweest, hè. Ons derde album There Is Nothing was al een rockplaat, Jungle Eyes is dat ook. Al is het niet al classic rock wat de klok slaat: de analoge synths en keyboards zorgen toch voor een eigentijdser sound. In de kern draait Absynthe Minded om goeie songs. Dat is altijd zo geweest. Op dat vlak breken we niet met het verleden.

Na je soloplaat uit 2015 wilde je weg uit je eigen cocon en hunkerde je weer naar ‘muziek die je kunt laten leven in een repetitiekot’. Hoe kijk je nu terug op dat soloavontuur?

Ostyn: Een misstap wil ik het niet noemen – het was leuk om in volledige artistieke vrijheid die vreemde, donkere plaat te maken die ik altijd al had willen maken – maar het was in zekere zin wel een rare egotrip, ja. (lacht) En vooral: toen dat album af was en de tournee erop zat, ben ik mezelf tegengekomen. Ik trok de studio in om coole songs op te nemen, om vervolgens thuis te komen en alles weer te veranderen. Voor elke stap vooruit nam ik er twee achteruit. Dat kon zo niet verder, dus ben ik met bassist Sergej Van Bouwel beginnen te praten over Absynthe Minded. We hebben vrij snel beslist de groep opnieuw op te richten. Een euforisch gevoel had ik daar toen niet bij. Er zat voor mij gewoon niks anders op.

– Wie

De band rond Bert Ostyn, met oudgediende Sergej Van Bouwel op bas en drie nieuwe gezichten: drummer Simon Segers (ook bekend van Black Flower en De Beren Gieren), gitarist Toon Vlerick (zie Ostyn) en keyboardspeler Wouter Vlaeminck (Tomàn).

– Wat

Jungle Eyes, de eerste Absynthe Minded-plaat in vijf jaar, en de zesde tout court.

– Wanneer

Op 6/10, via Sony. Te zien op 10/11 in de Handelsbeurs, Gent; op 18/11 in De Roma, Antwerpen en op 1/12 in Het Depot, Leuven.

– Waarom luisteren

Omdat ook Absynthe Minded 2.0 weet hoe een goeie popsong hoort te klinken.

‘Het was nooit mijn bedoeling zangeres te worden’

De helft van de songs op je eerste soloalbum Cartes postales zing je in het Frans. Brandende ambities over de landsgrens?

Isolde Lasoen: Ik zou mezelf eerder realistisch ambitieus noemen. (lacht) Voor die Franse teksten heb ik de hulp ingeroepen van Mabel Moreno, een Brusselse dichteres, want stel – stél! – dat er vanuit Frankrijk interesse komt voor Cartes postales, dan wil ik niet afgerekend worden op mijn teksten. Met een exotisch accent kunnen ze leven, maar grammaticaal mag je er geen steken laten vallen. Soit, het zou een droom zijn, in Frankrijk voet aan de grond krijgen, maar ik zal al blij zijn als het album over de taalgrens iets doet bewegen.

Van jaren in de achterhoede naar het voorplan: hoe lang broed je al op die stap?

Lasoen: Eerlijk: het was nooit mijn bedoeling zangeres te worden. Ik ben altijd heel blij geweest achter mijn drumstel, andere mensen bleven me maar aansporen om te zingen. Ik ben in het idee moeten groeien, want mezelf blootgeven vond ik niet echt evident. Teksten schrijven, zingen, het heft in eigen handen nemen, zelf mijn mannetje staan en mijn plan trekken: ik moest eraan wennen. Bijvoorbeeld dat ik nu anderen om hulp moest vragen, vond ik moeilijk. Ik sta liever ten dienste van.

Deze plaat is dus niet ‘de wraak van de drummer’?

Lasoen: (lacht) Neen, totaal niet! Ik heb mij wel laten gaan op het vlak van orkestraties. Strijkers, blazers, vintage synths en vele melodische lagen boven elkaar, Lekker decadent bij momenten, maar de behoefte om de solodrummer te gaan uithangen was – en is – er totaal niet.

– Wie

Isolde Lasoen, vaste beroerster van de drumvellen bij Daan, soms ook aan de slag bij Roland, Flip Kowlier en The Whodads.

– Wat

Debuutalbum Cartes postales als Isolde (na een solo-ep als Isolde & Les Bens).

– Wanneer

27/10, albumpresentatie op 1/11 in de Balzaal van de Vooruit, Gent.

– Waarom luisteren

Dat Isolde met meer dan drumsticks uit de voeten kan, bewees ze al met zang en trompet aan de zijde van Daan. Op Cartes postales haalt ze ook weelderige arrangementen, Bond-riedels, en madelieflijke pop à la Feist uit de kast.

‘Best comfortabel, je thuis verlaten’

Je bent geboren in Kinshasa. Vanaf je zesde verbleef je een deel van het jaar in het Vlaams-Brabantse Landen. Ondertussen heb je onder meer in Japan, Guinee, Guatemala en Brazilië vertoefd. Waar liggen je muzikale roots vooral?

Témé Tan: Mijn eerste muzikale indrukken heb ik in mijn geboorteland opgedaan: Tabu Ley Rochereau, Papa Wemba, die dingen. Maar minstens even belangrijk waren Kyoto, waar ik in 2009 mijn eerste concerten heb gegeven, geregeld via MySpace, en Brazilië. In São Paulo, waar ik vijf jaar geleden enkele maanden was, heb ik de roda de samba ontdekt, concertavonden waarop mensen samenkomen rond een tafel om al zingend en dansend hun dagelijkse beslommeringen te vergeten. Daarna heb ik de vrij ingewikkelde indiemuziek die ik tot dan maakte overboord gegooid en ben ik positievere, dansbaardere tracks gaan maken.

Le ciel, een van die tracks op je debuutalbum, is een samenwerking met Le Motel, beatleverancier van Roméo Elvis. Voel jij je een deel van die Brusselse rapscene?

Témé Tan: Niet helemaal, want ik rap niet en gebruik die poses niet. Maar ik heb wel meer vrienden in de hiphop dan in de pop en rock. Zoals Caballero, bijvoorbeeld, met wie ik door Frankrijk ben getrokken. En Le Motel dus, die mij al volgt sinds mijn eerste ep uit 2011. Het was altijd al de bedoeling eens samen iets te proberen. En kijk, op een dag ben ik naar zijn appartement gegaan en was dat nummer er meteen. Le ciel gaat over je thuis en bepaalde mensen verlaten, en hoe dat best comfortabel kan zijn – andere culturen ontdekken helpt je ook jezélf beter te begrijpen, hè. Dat is zo’n beetje het verhaal van mijn leven. (lacht)

– Wie

De Congolese Belg Tanguy Haesevoets, rijzende én reizende Belgische ster van de exotische elektro.

– Wat

Op zijn titelloze langspeler doet Témé Tan iets met afro en beats, ‘ergens op het kruispunt van Konono N°1, Beastie Boys, Motown en Damon Albarn’.

– Wanneer

Uit op 6/10, via PIAS. Vanaf eind september is Témé Tan op tour.

– Waarom luisteren

Omdat Témé Tan de halve wereld gezien heeft – van Kinshasa tot Kyoto, van Guinee tot Guatemala – en de muzikale invloeden die hij onderweg opdeed, heeft samengebald in twaalf aanstekelijke songs.