Asgrauwe decors, existentiële beslommeringen en uitgemergelde loners die in een postapocalyptische wereld op zoek gaan naar voedsel en onderdak …
The Road ***
John Hillcoat met Viggo Mortensen, Kodi Smit-McPhee, Charlize Theron
Asgrauwe decors, existentiële beslommeringen en uitgemergelde loners die in een postapocalyptische wereld op zoek gaan naar voedsel en onderdak … Een crowdpleaser kun je John Hillcoats loyale verfilming van de bekroonde bestseller The Road duidelijk niet noemen, al kon iedereen die het verontrustende boek van Cormac McCarthy heeft gelezen de naar sulfer geurende bui al op voorhand voelen hangen.
In mistige, haast gemummificeerde landschappen die herinneren aan Tarkovski’s Stalker zie je hoe een niet bij naam genoemde vader (Viggo Mortensen) en diens tienjarige zoontje (Kodi Smit-McPhee) te voet richting kust trekken. Sinds een onbekend, apocalyptisch onheil de VS van A in een braakland heeft herschapen, zijn de twee dan ook volledig op elkaar aangewezen. Alleen rest de vraag of overleven wel zin heeft in een Dystopia waar voedsel zo schaars is geworden dat hier en daar zelfs kannibalisme is uitgebroken.
Hoewel de aardedonkere premisse zich leent tot een gruweltrip extraordinaire beperkt Hillcoat zich, in navolging tot McCarthy, tot enkele, spaarzame huivermomenten die echter meer koude rillingen over je rug doen rollen dan de verzamelde Evil Dead-cataloog. Een pure genrefilm of een survivalthriller à la I Am Legend of Mad Max hoef je dan ook niet te verwachten. Daarvoor zijn het allegorische vader-en-zoonthema en de doemsfeer te alomtegenwoordig, met een voice over die bovendien zo onthecht klinkt dat er geen spatje nostalgie naar betere tijden in te detecteren valt.
Die ‘betere’ tijden worden verbeeld door enkele goed gekozen flashbacks waarin de vader zich met zijn dan nog levende vrouw (Charlize Theron) buigt over de vraag of het, gezien de troosteloze omstandigheden, niet verstandiger is om samen zelfmoord te plegen. Door deze en andere morele vraagstukken weet Hillcoat McCarthy’s doemdrama dan ook subtiel tot een filmparabel met Bijbelse proporties te pimpen. Met dit verschil dat de messias van dienst een tienjarige knul is die de veilige wereld van weleer nooit gekend heeft en volledig afhangt van zijn aftakelende vader.
Wat hoofdrolspelers Viggo Mortensen en de jonge Smit-McPhee in deze dodentocht klaarspelen is alvast niet minnetjes: je twee uur doen meeleven en -beven met personages die voortdurend worden belaagd en met elk shot dichter bij een gewisse dood lijken te dolen. Ondertussen tekenen Hillcoats huiscomponisten Nick Cave en Warren Ellis voor een even elegische als spookachtig mooie score, terwijl de dode bossen van Pennsylvania, de grijze stranden van Oregon en de braaklanden van Mount Saint Helens met zo veel picturale kracht in beeld worden gezet dat een gezinspack Prozac geen overbodige luxe lijkt. Zoete dromen.
Dave Mestdach
