The Invader (Nicolas Provost): Tussen realiteit en droom

Visueel kunstenaar Nicolas Provost maakt zijn langverwachte langspeeldebuut met een onevenwichtig maar heerlijk trippy immigrantendrama dat frustreert, enerveert en fascineert.

Is het een sociaal drama, een erotische droom, een misdaadthriller of een zwarte komedie? Net als in zijn internationaal gelauwerde video- en kortfilmwerk speelt de Vlaamse regisseur Nicolas Provost ook in zijn langverwachte, fictiedebuut een plagerig spelletje met de genreconventies enerzijds en de verwachtingspatronen van de kijker anderzijds.

Centraal staat Amadou, een Afrikaanse vluchteling die – letterlijk – in Zuid-Europa aanspoelt en vervolgens in Brussel belandt waar hij aan het illegale zwartwerkcircuit hoopt te ontsnappen met de hulp van Agnes, een mooie, blanke zakenvrouw.

Provost opent met misschien wel de mooiste, meest memorabele shot van het ganse festival: een achterwaartse travelling die begint bij de vagina van actrice-fotomodel Hannelore Knuts (een knipoog naar Courbets beroemde schilderij L’origin du mode) en anderhalve minuut later eindigt met een close up van Amadou die zopas op een naakstrand is aangespoeld.

Realiteit en droom vloeien dan ook voortdurend dooreen in deze onevenwichtige, soms zelfs licht ridicule maar altijd intrigerende genrehybride waarin Provost zijn oog voor visuele flair en pure cinematografie duidelijk etaleert. Om het met de woorden van een Amerikaanse collega te zeggen: alsof David Lynch een Mike Leigh-film heeft gemaakt.