Matthew E. White en Flo Morrissey herstellen met Gentlewoman, Ruby Man een verloren poptraditie in haar eer: de duetplaat. Het gelegenheidsduo (?) over zichzelf en vier andere stemmentandems.
Nee, het is géén koppel. En nee, ze leerden elkaar níét kennen tijdens een hommage aan Lee Hazlewood in Londen, waar ze samen Some Velvet Morning zongen, een duet van Hazlewood met Nancy Sinatra. ‘Flo en ik kennen elkaar al veel langer, maar aangezien zij haar tijd verdeelt tussen Parijs en Engeland, en ik in Richmond, Virginia woon en werk, corresponderen we vooral via e-mail’, zegt zanger/songschrijver/producer/baardmens Matthew E. White (34). ‘Die avond in Londen was een goede gelegenheid om samen voor het eerst iets te dóén.’
De 22-jarige Flo Morrissey debuteerde in 2015 met het album Tomorrow Will Be Beautiful, een verzameling pastorale, met kristallijnen stem gezongen folksongs. Na hun hommage in Londen groeide spontaan het idee van een hele plaat duetsongs – de analogie met de Schone en het Beest is, net zoals bij Lee Hazlewood en Nancy Sinatra, snel gemaakt. ‘Toch ben je de eerste die daarover begint’, lacht Morrissey. ‘De vergelijking houdt wel steek, dat geef ik toe. Want net als Hazlewood is Matthew niet alleen een uitstekende songschrijver maar ook een meester in de studio.’ White vult snel aan: ‘Ik wil wel benadrukken dat Flo geenszins mijn protegee genoemd mag worden. Ze is een artieste met haar eigen carrière en haar eigen songs, en zo mag dit album ook beschouwd worden: een gelegenheidsproject van twee verschillende artiesten. Er bestaan géén plannen voor een vervolg.’ Morrissey kijkt gespeeld beteuterd. ‘Oké, er bestaan nóg geen plannen’, voegt White er lachend aan toe. Wel op de agenda: hun kijk op vier andere zangkoppels.
Nancy Sinatra & Lee Hazlewood
MATTHEW E. WHITE: Van Hazlewood en Sinatra wordt weleens beweerd dat hun duetten vooral goed klonken door hun ongebruikelijke chemie, en veel minder door hun zangkwaliteiten. Ik vind dat bullshit – Sonny Bono van Sonny & Cher was ook geen geweldige zanger, maar hij wist wél heel goed wat hij kon en niet kon. He picked his fights perfectly. We hebben allemaal onze beperkingen. Die goed kunnen gebruiken, is veel belangrijker dan technisch perfect zingen.
FLO MORRISSEY: Matthew heeft gelijk, en ik vind Hazlewood wél een goede zanger. Het magnetisme in zijn stem is van een fenomenale diepte. In Some Velvet Morning, en ook in hun andere duetten, speelt hij het contrast met Nancy Sinatra’s hoge, veel fijnere stem perfect uit.
Bobbie Gentry & Glen Campbell
WHITE: Bobbie Gentry en Glen Campbell worden afzonderlijk wél beschouwd als twee goede zangers, ook buiten het countrywereldje waarin ze bekend werden. Volkomen terecht, trouwens! In tegenstelling tot Hazlewood en Sinatra zongen ze vaak tegelijk, hun timbres lagen dicht bij elkaar. Hun enige, titelloze duetplaat uit 1968 is een mooi voorbeeld van twee artiesten die elkaar vinden en dan opnieuw hun eigen weg gaan, en de songs zijn een mengeling van covers en eigen composities. Campbell was al een halve legende toen ze die plaat opnamen, Bobbie Gentry stond vooral bekend als een buitenbeentje – ze gebruikte ook elementen uit folk en soul in haar muziek.
MORRISSEY: Ze schreef én producete het grootste deel van haar albums trouwens zelf. Dat was destijds nog een zeldzaamheid in de countryscene.
WHITE: Ze is een ten onrechte vergeten en onderschatte artieste. Eigenlijk is het jammer dat ze vooral bekend is van haar duetten met Campbell. (tegen Morrissey) Ik hoop van harte dat ze later over jou niet hetzelfde zeggen. (lacht)
Tammi Terrell & Marvin Gaye
WHITE: In de jaren zestig was Marvin Gaye een volbloed duetspecialist. Hij nam verschillende platen op met nog andere zangeressen uit de Motownstal, zoals Kim Weston, Mary Wells en Diana Ross, maar met Tammi Terrell had hij een hechte persoonlijke band, en dat hóór je! Ain’t Nothing Like the Real Thing, If I Could Build My Whole World Around You, Your Precious Love en ga zo maar door: stuk voor stuk onverwoestbare klassiekers.
MORRISSEY: Of je close moet zijn om een goed duet te zingen? Het kan geen kwaad. Er moet in elk geval een klik zijn. In de eerste plaats muzikaal, maar ook persoonlijk. Matthew en ik kunnen ondanks onze verschillen goed met elkaar opschieten, en we delen dezelfde meningen over muziek. Voor Gentlewoman, Ruby Man hebben we dan wel geen songs samen geschreven, in de keuze en de uitvoering van de covers moesten we ons allebei even goed kunnen vinden. We kozen ook bewust voor songs die in de originele uitvoering geen duet zijn, zodat we zeker wisten dat we er een eigen draai aan konden geven.
WHITE: Aan kleppers als Gaye en Terrell wagen we ons dus niet. (lacht) Er zit misschien iets meer afstandelijkheid in de uitvoering van onze songs, het was ons voornamelijk te doen om de ervaring van samen te zingen en het beste uit het materiaal te halen. Muziek moet een soort gemeenschapsdoel dienen, vind ik. Mensen verbinden, al was het maar door ze te doen meezingen, dat is het mooiste wat muziek kan doen. Bij Gaye en Terrell ging het duidelijk dieper. Tijdens een van hun liveshows zakte Tammi in elkaar, en Marvin heeft haar zelf van het podium gedragen. Ze bleek een hersentumor te hebben, nog geen twee jaar later overleed ze. Gaye was daar naar verluidt kapot van, en gaf daardoor bijna de brui aan zijn muziekcarrière.
Michael Jackson & Paul McCartney
WHITE: Een voorbeeld van hoe het niet moet! Pas op, op zich heb ik niets tegen The Girl Is Mine, en zelfs niet tegen Say Say Say, dat andere duet van die twee. Ik heb vroeger nog in een experimentele jazzband gezeten waarmee we elk jaar tijdens Halloweenfeestjes het integrale album Thriller coverden. Nee, ik weet niet meer wie toen de partijen van The Girl Is Mine zong. (lacht) Die single maakt deel uit van ons collectieve erfgoed, maar het is de manier waarop Paul McCartney zich op bijna agressieve wijze manifesteert als ‘nog niet afgeschreven’ die me niet aanstaat. Ik wil best geloven dat Macca en Jackson het met elkaar konden vinden, maar toch lijkt dit me een typisch voorbeeld van twee artiesten die uit opportunisme en vanwege commerciële belangen een duet opnemen. Hetzelfde kan ik trouwens zeggen over Ebony and Ivory, het duet van McCartney met Stevie Wonder, uit 1982. Wat ik wel interessant vind, is dat The Girl Is Mine een de weinige bekende duetten van twee mannen is. Er is iets onnatuurlijks aan twee zangers die samen zingen, om de simpele reden dat de meeste kunst voordeel heeft bij tegengestelden. Blauw en rood passen beter samen dan blauw en blauw, begrijp je?
MORRISSEY: Ik moet iets bekennen: ik heb de liedjes waarover jullie het hebben nog nooit van mijn leven gehoord. (lacht)
GENTLEWOMAN, RUBY MAN
Uit op 13/1 via Glassnote/Caroline.
door Jonas Boel
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
