Les Neiges du Kilimandjaro van Robert Guédiguian: een warmhartig en sympathiek maar ook sentimenteel en simplistisch staaltje agitprop met een al te zonnig happy end.
Veertien jaar na Marius et Jeannette en tien jaar na La Ville est Tranquille keert Robert Guédiguian nog eens terug naar de arbeiderswijken van Marseille waar de Frans-Armeense regisseur is geboren en getogen. Daar maken we kennis met Marie-Claire en Michel, een gelukkig getrouwd koppel dat flink wat klappen te verwerken krijgt wanneer Michel – een trouwe vakbondssoldaat – wordt ontslagen en wanneer beiden worden overvallen bij hen thuis. Dat laatste is meteen het startschot voor de minzame Michel om niet alleen aan een onderzoek naar de daders te beginnen maar ook om de socialistische waarden die hij altijd heeft gepredikt in vraag te stellen.
Zoals gebruikelijk passeren alle Guidiguian-dada’s – sociale ongelijkheid, morele inquisities en solidariteit – de revue, terwijl ook zijn vaste acteurstroep met op kop Jean-Pierre Darroussin en Ariane Ascaride opnieuw present tekent. Een geëngageerde uppercut levert dat dit keer helaas niet op, wel een warmhartig en sympathiek maar ook sentimenteel en simplistisch staaltje agitprop met een al te zonnig happy end. La lutte continue!
