”Enkele goed gekozen muziekcues, subtielere computereffecten en een atmosfeer die op zijn minst spannend bedoeld is, bewijzen dat de frenetiek controlerende franchise-uitbaters Slades regietalent niet helemaal hebben kunnen indijken.”
Dat American Pie-regisseur Chris Weitz de vorige aflevering van The Twilight Saga vol ridicule cgi en suffe sitcommomenten stak, was allesbehalve opzienbarend. Dat David Slade – de voormalige videoclipmaker die zijn tanden scherpte aan pedothriller Hard Candy en comicadaptatie 30 Days of Night – dit derde deel zo bloedeloos in beeld ging zetten, had zelfs de meest telepathisch begaafde bloedzuiger niet kunnen voorspellen.
Een omineuze openingssequentie, enkele flitsende actiescènes en een handvol min of meer sfeervolle flashbacks: tot daar de noemenswaardige momenten uit de eerste Twilight-prent die tijdens het blockbusterseizoen de zalen bereikt. Toch zullen alleen rabiate ’twihards’ hun lippen aflikken bij deze richtingloze episode die qua vervelinggraad kan wedijveren met Attack of the Clones. Net zoals in die onmemorabele Star Wars-episode stapelen de onbedoeld hilarische dialoogscènes zich op.
Daardoor wordt het subplot over een groeiend vampierleger dat de menselijke Bella en de ondode Edward uit de weg wil ruimen amper uitgewerkt. De hyperexpliciete gesprekken tussen hoofdacteurs Kristen Stewart en Robert Pattinson doen hun witte doekcharisma smelten als sneeuw voor de zon. En de minder bekwame weerwolfantagonist Taylor Lautner bijt z’n tanden helemaal stuk op de ellenlange liefdesverklaringen die hem in de mond worden gelegd.
Enkele goed gekozen muziekcues, subtielere computereffecten en een atmosfeer die op zijn minst spannend bedoeld is, bewijzen dat de frenetiek controlerende franchise-uitbaters Slades regietalent niet helemaal hebben kunnen indijken. Vandaar: een haar beter dan New Moon, maar compleet levenloos in vergelijking met Catherine Hardwickes emotioneel verpletterende eerste deel
Steven Tuffin
