Recensie ‘Rush’

Het gaat verbazend goed vooruit in de racefilm ‘Rush’, over de rivaliteit in de jaren zeventig tussen de coole, knappe James Hunt en perfectionist Niki Lauda.

De Schot James Hunt (Hemsworth) is cool, knap en impulsief, het archetype van de British bloke. De Oostenrijker Niki Lauda (Brühl) is koel, verkrampt en berekend, het archetype van Teutoonse gründlichkeit. En dus vormen de twee Formule 1-rivalen een perfect duo om een Hollywoodduel langs fel bevochten races, huiselijke besognes en onverhoopte comebacks aan op te hangen.

Ron Howard doet hun verbeten strijd om de wereldtitel van 1976 daarom nog eens dunnetjes over maar draait daarbij alle hopeloos voorspelbare rondjes die je van de inblikker van Apollo 13 (1995), A Beautiful Mind (2001) en The Da Vinci Code (2006) verwacht, terwijl Hemsworth en Brühl wandelende karikaturen met F1-helm incarneren. De dramatische motor die deze retrotrip aandrijft, in elkaar gesleuteld door The Queen-scenarist Peter Morgan, lijkt dan ook eerder uit een deux-chevaux dan uit een Ferrari gewrikt maar de carrosserie blinkt dat het geen naam heeft.

Monteurs Dan Hanley en Mike Hill snijden zich strak door alle bochten en doen je het verbrande rubber tijdens de racescènes haast ruiken, terwijl cameraman Anthony Dod Mantle – hij van onder meer Festen, 28 Days Later, Dogville en Slumdog Millionaire – de kleuren doet gloeien alsof zijn pellicule in de boen werd gezet. Luid, dom en oppervlakkig, maar het schiet wel met branie voorbij. (DM)