Recensie ‘Paradise: Hope’

Ulrich Seidl sluit zijn Paradise-trilogie af met een bitterzoet filmpje over een dik tienermeisje en … haar veertig jaar oudere loverboy.

In het eerste deel Love trok hij op seksvakantie naar Kenia in het kielzog van vadsige, blanke sugar mama’s. In opvolger Faith nagelde hij religie met sardonische grijns tegen het kruis. En dus was het uitkijken naar Hope: het slotstuk van Ulrich Seidls Paradise-trilogie, dit keer over een dik meisje van dertien dat op dieetkamp voor een 55-jarige dokter valt.

Wie met zo’n pitch een sardonische shocker of een pedofiele uppercut verwacht, komt echter bedrogen uit. Seidl houdt het namelijk verrassend licht en luchtig en heeft voor zijn doen zelfs bijna ‘een lief, klein filmpje’ gemaakt over misplaatste kalverliefde, razende hormonen, dubieuze dokters en dikkerdjes die aan allerlei gymnastiekrituelen worden onderworpen.

Bovendien is zijn streng gecadreerde stijl iets energieker en zijn montage iets kwieker dan gewoonlijk, waardoor de sfeer nooit zo verstikkend en de vertelling nooit zo repetitief wordt als in zijn vorige uppercuts.

Verrassend oncontroversieel en toegankelijk dus, al toont Seidl zich nog altijd een meester in het verzinnen van scènes die tussen grap en gruwel, compassie en sarcasme balanceren (die scène met de twee dikke breezersletjes in de discotheek!) en schoonheid onthullen in de meest lelijke decors. If you’re happy and you know it: clap your fat!

Dave Mestdach

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content