Recensie openingsfilm ‘Grace of Monaco’: Knudde gekroonde kitsch die niet in Cannes thuishoort

Nicole Kidman zet het kroontje op van prinses Grace of Monaco – openingsfilm van het 67ste Filmfestival van Cannes – maar zelfs de échte had deze kitscherige biopic niet kunnen redden.

Met prachtrollen in de Hitchcock-klassiekers Dial M. for Murder (1954), Rear Window (1954) en To Catch a Thief (1955) speelde Grace Kelly zich linea recta de legende in, maar de meest veeleisende rol die de blonde, in 1982 bij een auto-ongeval overleden Hollywoodsirene ooit vertolkte was die van prinses van Monaco. Dat is althans de these van deze truttige biopic die toont hoe het sprookjeshuwelijk van Grace (Nicole Kidman) en prins Rainier III (een hopeloos miscaste Tim Roth) begin jaren zestig vastzit in dagelijkse, aristocratische sleur, en onder nog meer druk komt te staan wanneer president De Gaulle ermee dreigt het Monegaskische belastingparadijs binnen te vallen. Tenminste: tot Grace haar glamourkroontje recht, zich omschoolt tot prinses van het volk, definitief ‘non’ zegt tegen Hitchcock die haar terug naar Hollywood hoopt te halen en zich met de staatszaken begint te bemoeien.

Dat de Grimaldi’s (waaronder Grace’s kinderen Caroline, Albert en Stephanie) zich distancieërden van dit door karikaturen bevolkte campfestijn – waarin Rainier een kettingrokend ijskonijn blijkt en zijn entourage een stel maffiose yuppies – is weinig verwonderlijk. Maar ook wie deugdelijke cinema verwacht zal huiveren. Of in een lachkramp schieten – dat kan ook.

Op geen enkel moment weet Olivier Dahan (die eerder het leven van Edith Piaf vermassacreerde tot het pathetische La Mome) de personages een ziel in te blazen, zelfs al doet Nicole Kidman – ook een ex-Hollywoodprinses – haar uiterste best om haar gebotoxte engelengezicht in zo veel mogelijk snoezige en smachtende poses te trekken. Wat je krijgt, is een protserig in beeld gepleurde parade van ansichtkaarten; van paleizen, jetsetparties en andere Cote d’Azur kitsch waarin van het ene bombastische emomoment naar de andere houterige dialoog wordt gezwalpt.

Geen wonder dat Harvey Weinstein – die deze faux-glamoureuze portie euro-pudding mee produceerde en straks in Amerika zal verdelen – nog voor de première in Cannes al zijn schaar wilde zetten in Dahans lamentabele lezing van La Vie de Grace, al valt te betwijfelen of er veel te redden valt. Knudde gekroonde kitsch die niet in Cannes thuishoort, maar hooguit op tv, op de middag, ergens midden in de week tussen een herhaling van Royalty en Dallas.