Recensie: Baad el Mawkeaa

Deze drukke en visueel banale film van Yousri Nasrallah gaat over de revolte op het Tahrir-plein. Een goed bedoelde en politiek actuele film maar zo boodschapperig dat hij op de post moet.

‘Zeg nog eens dat we wereldvreemd zijn en geen aandacht hebben voor Afrika’, zullen de selectieheren van Cannes hebben gedacht toen ze beslisten om dit Egyptische drama over de revolte op het Tahrir-plein in competitie te steken.

Een andere reden waarom deze overdreven prekerige, drukke en visueel banale film van Yousri Nasrallah mag meedingen naar de Gouden Palm kan zelfs de meest xenomane cinefiel namelijk niet verzinnen.

Het verhaal – een (hyper)ambitieuze, politieke soap over vrijheid en vooroordelen – gaat over een vrijgevochten, jonge moslima uit de betere klasse die helemaal opfleurt tijdens de Arabische Lente, maar vreemd genoeg een affaire begint met een armere, getrouwde kamelendrijver die zich – nu de toeristen wegblijven en de inkomsten dalen – door Moebarak en co laat inhuren om de opstand op het Tahrirplein neer te slaan.

Wat best aardig begint als een soort Egyptische Erin Brockovich meets Ken Loach zwelt op die manier algauw aan tot een romantische kroniek over botsende klassen en kunnes, maar dan helaas met meer hysterische huilbuien, kolerieke pathos en bizarre capriolen dan tijdens rondje So You think you can Dance.

Vrij naar Billy Wilder: een goed bedoelde en politiek actuele film maar zo boodschapperig dat hij op de post moet.

Dave Mestdach

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content