Recensie ‘A good day to die hard’: Stereotiep en saai

Vader en zoon McClane zetten in ‘A good day to die hard’ Moscou op stelten zonder noemenswaardige regie, plot en humor.

Het is ondertussen van 1988 geleden dat Bruce Willis zich letterlijk tot een wereldster schoot met Die hard. Regisseur John McTiernan serveerde sensationele actiescènes met een hoog testosterongehalte en opende hiermee nieuwe maatstaven binnen het actiegenre. De sequels schroefden, met wisselend succes, het spektakel op. Met Live free or die hard tekende Len Wiseman (van de Underworld franchise) voor een voorlopig hoogtepunt. Het script was betrekkelijk nonsensicaal, maar deze Die hard 04 was rollercoasterpret van de bovenste plank.

Het verhaal van dit vijfde deel zal ook geen filmgeschiedenis schrijven. Hoezo? John McClane verneemt dat zijn zoon (van wie hij totaal is vervreemd) opgesloten zit in een Russische gevangenis. Papa McClane bijgevolg naar Moskou. Hij is amper geland of de hel barst los. Wat volgt kun je blindelings voorspellen. Verrassende plotwendingen zijn dan ook een heikel punt in deze franchise. Is in se niet echt nodig. Als de opeenvolging van spectaculaire actie maar snor zit en de zelfrelativerende humor op de gepaste momenten wat stoom doet afblazen. Maar deze elementen hebben de scenaristen en de regisseur van A good day to die hard over het hoofd gezien.

De helse autoachtervolging in het centrum van Moscou is nochtans veelbelovend. De stunts zijn halsbrekend. De vernielzucht getuigt van een zelden gezien brutaliteit. Maar de scherpe kantjes, die alles omver blazende spierkracht ontbreekt. De regisseur van miskleunen zoals: Behind enemy lines, Flight of the Phoenix (remake) en The Omen (remake) heeft van daverende actie weinig kaas gegeten. Of ligt het aan het totaal gebrek van dramatisch gestuurde personages?

Humor en knipoogjes kun je ook vergeten. Na elke shoot-out, elk lijfgevecht of elke car chase mompelt papa McClane dat hij ‘slechts met vakantie is’. Grappig? No way! Zelfs Willis’ Yippee-ki-yay in de finale klinkt eerder als een Yippee-ki-OEI dan als een vreugdekreet. Of schuilt de humor in de portrettering van het Russische volk? Rusland wordt blijkbaar bevolkt door vele corrupte geesten en maffiose machtswellustelingen, die uitsluitend met het vergaren van rijkdom zijn begaan.

Waar haalt Hollywood het recht vandaan om andere bevolkingsgroepen steevast belachelijk te maken? Het superioriteitsgevoel van de heldhaftige Amerikaan druipt dan ook uit elke scène. A good day to die hard? A bad day at the movies!

Piet Goethals