Portret van regisseur Terence Davies

Maandagavond stelde Terence Davies zijn recentste film ‘The Deep Blue Sea’ voor op het Brussels Film Festival. Tijd om de “greatest living film maker in Britain” volgens filmcriticus Jason Hoberman onder de loep te nemen.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Aangezien Davies niet gemakkelijk compromissen sluit, is zijn filmografie behoorlijk beknopt. Davies, die eerst tien jaar als klerk en boekhouder werkt voor hij de artistieke toer opgaat, begint zijn carrière met enkele kortfilms. De kortfilmtrilogie ‘Children’ (1976), ‘Madonna and Child (1980) en ‘Death and transfiguration’ (1983), ook wel gekend als ‘The Terence Davies Trilogy’, vertoont reeds enkele kenmerken die hem later bekend zullen maken, zoals de autobiografische inslag, de reconstructie van een verloren gegane jeugd en de fragmentatie van het geheugen die benadrukt wordt door de filmstijl.

In zijn eerste langspeelfilm ‘Distant Voices, Still Lives’ (1988) schetst Davies zijn familie in de jaren ’40 en ’50 in Liverpool. Opvolger ‘The Long Day Closes’ (1992) borduurt verder op de thematiek van Davies’ debuut. De film volgt de 11-jarige Bud die zijn groeipijnen (een nieuwe school, gepest worden, … ) te boven probeert de komen in de plaatselijke cinema. Thema’s als de relatie tussen geheugen en herinnering worden benadrukt door Davies’ trage shots en dromerige camerawerk. Voor ‘The Neon Bible’ (1995) en ‘The House of Mirth’ (2000) baseert de Brit zich telkens op een roman, respectievelijk van John Kennedy Toole en Edith Wharton.

Davies’ geplande vijfde langspeelfilm ‘Sunset Song’, eveneens gebaseerd op een roman, ziet nooit het daglicht nadat de sponsors één voor één afhaakten. Daar kon zelfs Kirsten Dunst, die de regisseur in gedachten had voor de hoofdrol, geen verandering in brengen. Hierdoor komt Davies pas in 2008 op de proppen met nieuw werk. ‘Of Time and the City’ zoomt wederom in op zijn Liverpool. Op het filmfestival van Cannes kan men zijn poetische mix van reportages, archiefbeelden en voice-overs ondersteund door zowel een hedendaagse als een klassieke muziekscore, wel smaken. De film krijgt uitermate positieve commentaren.

Davies’ zesde en meest recente film is ‘The Deep Blue Sea’. Centraal in het verhaal, dat gebaseerd is op Sir Terence Rattigans toneelstuk, staat de driehoeksverhouding tussen Hester Court (gespeeld door Rachel Weisz), haar man William en Freddie Page, een voormalig RAF-piloot. Net als het vroegere werk van Davies’ speelt ‘The Deep Blue Sea’ zich af in de jaren ’50. De film speelt binnenkort in onze zalen. (MVG) Trailer ‘Distant Voices, Still Lives’


Trailer ‘The House of Mirth’


Trailer ‘Of Time and the City’


Trailer ‘The Deep Blue Sea’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content