Mean Streets in Shanxi: onze man in Cannes over ‘Ash is purest white’

Jia Zhangke trekt dit keer de romaneske en zelfs de genrecinemakaart en presenteert een deugddoend dissidente film die soms wat sleept.

Met prachtfilms alsPlatform (2000),The World (2004),Still Life(2006) enA touch of sin(2013) schoot Jia Zhangke met scherp op het hedendaagse China en de kapitalistische revolutie die er uitbrak.

In zijn nieuwste langspeler is dat niet anders, al trekt Jia dit keer de romaneske en zelfs de genrecinemakaart. In wat zou kunnen omschreven worden als een romantisch misdaaddrama volgt hij de ups en vooral de downs van twee criminele geliefden, die na een gewelddadig incident met een rivaliserende clan in de gevangenis belanden.

Het eerste deel is een soort Mean Streetsin Shanxi; een naturalistisch en energiek portret van een jong koppel dat zich met dubieuze zaken bezig houdt.

Het tweede, dat toont wat de gevolgen na hun vrijlating zijn, is een halve road movie annex meditatie over schuld en boete, en dromen en ontnuchteren in een China dat, net als de antihelden met dienst, een ingrijpende, materialistische metamorfose onderging.

Aan thema’s geen gebrek, dus, en samen met cameraman Eric Gautier giet Jia zijn fresco in harde, digitale kaders die geen detail ontzien en de personages ook fysiek gevangen zetten, alleen drukt hij op iets te veel knoppen tegelijk – er zitten zelfs keiharde knokscènes en een UFO in – en wordt het nooit zo aangrijpend als in zijn kleinere, meer neorealistische werk.

Ash is purest white is een fascinerende, ambitieuze en nog altijd deugddoend dissidente film, maar wel één die soms wat sleept, stottert en van het pad afdwaalt.