Mad Max: Fast en furiosa

Dat de verrijzenis van Mad Max gepaard zou gaan met meer carnaveleske waanzin en heavy metal dan ooit tevoren, kon je van ver zien aankomen. Maar wie had een feministische toets verwacht?

Hoewel George Miller met sequels Mad Max 2: The Road Warrior (1981) en Mad Max Beyond Thunderdome (1985) had bewezen dat hij wist hoe hij zijn franchise opwindend kon houden, heeft hij 25 jaar moeten bedelen om geld om Mad Max een vierde keer door post-apocalyptische woestenij te laten scheuren. De Australiër haalt zijn gram ruimschoots.

In het actiegenre wordt het dit jaar niet gemakkelijk om Fury Road nog te overtreffen zelfs al werd Mel Gibson (te oud of te onsympathiek?) vervangen door de Brits bonk Tom Hardy. Als vanouds neemt de futuristische doemthriller een furieuze start en worden er amper pauzes voorzien.

Het verhaal is opnieuw poepsimpel: schreeuwlelijke wreedaards staan de goeien naar het leven tijdens een langgerekte achtervolging. Ze rijden door adembenemende woestijnlandschappen in voertuigen die doen vermoeden dat ze voor de Apocalyps begenadigde carnvalisten en doehetzelvers waren. Een van de grotere oorlogskarren is vooraan voorzien van meer geluidsboxen dan het podium van Graspop én een vastgeketende gitarist die met zijn vuurspuwende gitaren de fanatieke kamikaze War Boys opweept. Voor een metalband zou het er los over zijn, in Mad Max kan het.

De verrassing is niet dat de 21ste eeuwse versie luider, brutaler en spectaculairder is maar dat hij van de vrouwen het enige lichtpunt maakt in het door het patriarchaat volledig verziekte wereld. Mad Max is eigenlijk maar een meeloper. De echte held is Furiosa, glansrijk vertolkt door Charlize Theron. Zij zet een nazistische tiran een hak door zijn brandstof te stelen en zijn ‘fokvee’: vijf bloedmooie vrouwen. Furiosa doet in niets voor Mad Max onder. In een veelzeggende scène laat de held van weleer het scherpschieten wijselijk aan haar over. Nieuwe tijden.

Niel Ruëll