De nieuwe Christophe Honoré is allicht zijn warmste, meest humane film tot dusver.
Praatgraag, artistiekerig en bourgeois: de nieuwste film van Christophe Honoré is al zo Frans als Louis de Funes met baret en baguette, maar het is gelukkig ook een knap geschreven, vertolkte en geënsceneerde kroniek van liefde, lust en vriendschap in tijden van aids.
Pierre Deladonchamps speelt een 35-jarige schrijver uit Parijs die een relatie heeft met een oudere journalist en die zijn tienjarige zoontje Louis opvoedt, maar tussen het vrijen, flirten en mijmeren over de grote thema’s des levens door zijn hart verpandt aan een jonge, knappe knul uit Bretagne. Eindelijk lijkt de liefde hem dan ook opnieuw toe te lachen, maar hiv – de film speelt zich af anno 1993 – loert steevast om het hoekje en de tijd tikt onverbiddelijk in zijn nadeel.
Honoré raast in navolging van zijn gedoemde maar levenslustige protagonist van de ene dartele dialoogscène in de andere, maar de maker van Ma mère (2004), Les bien-aimés (2011) en Métamorphoses (2014) doet dat met zwier, nuance, empathie en bij momenten ook de nodige relativerende humor. Het maakt van Plaire, aimer et courir vite wellicht zijn warmste en meest humane film, en een genereuze dramady die zich zowel qua toon, stijl als thematiek tegen André Téchiné en Arnaud Desplechin aanschurkt.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier