Met La Piel que Habito zet Pedro Almodóvar voor het eerst zijn scalpel in het huivergenre. Knack Focus sprak met de Madrileense meester over zijn nieuwste film. Lees enkele opvallende passages.
‘Het idee dat La Piel que Habito een pure genrefilm is, is het gevolg van een misverstand’, legt Almodóvar uit in zijn aanstekelijke Spanglish. ‘In het Spaans betekent ‘genero’ zowel ‘geslacht’ als ‘genre’. Toen ik het ‘una pelicula de genero’ noemde, leek me dat een leuke woordspeling, aangezien er zowel horrorelementen als een geslachtsoperatie in de film voorkomen. Alleen ging die dubbelzinnigheid verloren in het Engels en werd het ‘een genrefilm’. My gender got lost in translation. (Lacht)‘
De reacties na de wereldpremière in Cannes waren vrij divers deze keer. Ontgoocheld? Neen, omdat de reacties toch overwegend positief waren. Sommige recensies waren zelfs ronduit euforisch, wat mijn vorige film minder had. Enkel de mensen die op basis van de synopsis een pure horrorfilm hadden verwacht, bleken ontgoocheld. Doe me daarom een lol en maak je lezers duidelijk dat ze geen namaakbloed en afgehakte lichaamsdelen hoeven te verwachten. Ik wil ze alleen psychologisch en subliminaal aan het schrikken brengen. Het achterliggende idee moet eng zijn, niet de personages of de gebeurtenissen. Die moeten je net ontroeren.
Het is de eerste keer dat je een boek verfilmt. Waarom precies ‘Mygale’ van Thierry Jonquet?
Omdat het basismotief van wraak die buiten alle proporties valt en de wonden alleen maar dieper maakt me enorm fascineerde. Ook het hoofdpersonage vond ik prachtig. Dokter Ledgard is een geniaal chirurg en een moreel hoogstaand familieman. Alleen verandert hij in een gewetensloze sociopaat zodra zijn dierbaren worden geraakt. Het dualisme van Ledgard heeft iets puurs en naïefs, zoals de slechteriken uit de thrillers van de jaren 40 en 50. Behalve die twee dingen hebben ik en mijn broer (Augustin, die meestal zowel coscenarist als producent is; nvdr.) echter weinig uit Jonquets roman overgenomen.
Net als in tal van je vorige films spelen seksuele onzekerheid en transseksualiteit opnieuw een grote rol. Wat heb je toch met die genderproblematiek?
Ik denk dat elke man er wel eens van gedroomd heeft om een vrouw te zijn en vice versa. Transseksuelen dagen in zekere zin God uit. Ze herdefiniëren hun identiteit, niet in seksuele, maar in existentiële zin. Dokter Ledgard mag nog zo veel operaties uitvoeren als hij wil, de ziel van zijn slachtoffers kan hij nooit veranderen. Hij kan niet veranderen wat ons in wezen mens maakt. In deze film behandel ik transseksualiteit helemaal anders dan vroeger. Het is niet langer een manier om je identiteit mee te bevestigen, deze keer is het een vreselijke straf. De film gaat over vrede hebben met je lichaam, of je nu voor dat lichaam gekozen hebt of niet.
Ben je tevreden met jouw lichaam? Het zou atletischer en twintig kilo lichter kunnen, maar in grote lijnen ben ik er tevreden mee. Dokter Ledgard blijft met zijn poten van me af. (Lacht)
Dave Mestdach
Het volledige interview met Pedro Almodóvar leest u in Knack Focus nummer 33, van 17 tot 23 augustus.
