‘Ik hoop dat het publiek zijn eigen Tom Barman gaat maken’

Regisseur Manu Rich en cameraman Renaat Lambeets over Tempo of a Restless Soul . Een interview in beeld.

Nadat Knack Focus u al reacties voorschotelde van allerlei bekend volk, Tommy zelf en de andere dEUS-leden, nu een gesprek met de filmmakers zelf. Tempo of a Restless Soul draait dezer dagen in de Brusselse Flagey; een recensie ervan kunt u morgen lezen in onze papieren pendant. We verklappen alvast dat (D.M.) allerminst enthousiast is. Hier het video-interview met beelden van de film:

Als extraatje enkele vragen die de final cut niet haalden:

Bij sommige documentaires krijg je een voyeuristisch gevoel, maar bij deze totaal niet.

Renaat Lambeets (cameraman): Wij willen dan ook gezien worden.

Manu Riche (regisseur): Het is niet zoals bij ‘Het leven zoals het is’, waar de cameraman zogezegd niet aanwezig is. Wij zijn dat absoluut wél. De zus van Tom vertelt in de eerste scène letterlijk dat we er zijn. Ik geloof niet in een ‘we gaan ons even wegsteken zoals een vlieg tegen het raam’. Dat is zever.

De film gaat niet echt over dEUS, maar je ziet wel hoe Tom tegen bassist Alan zegt dat hij moet afkicken. Hoever kan je gaan in het portretteren van de mensen rond Barman? Riche: Alan is serieus geschrokken van die scènes. Hij wist wel dat we ze hadden gefilmd maar …

Lambeets: Hij wist er niets meer van.

Riche: Maar nadat hij ze had gezien, vond hij het wel nodig om ze in de film te verwerken. Omdat het deel uitmaakt van het verhaal en toont hoe Tom omgaat met mensen die deels zijn familie zijn. En een van die familieleden, Alan, was niet op de afspraak zoals Tom het wou. En dat is de enige reden waarom we die scènes er niet hebben uitgelaten.

Ook een heel mooi beeld is wanneer Tom op 0110 Masters of War van Bob Dylan brengt in een versie van Wannes Van De Velde. Riche: Er zijn dingen die we pas in de montage hebben ontdekt. We wisten op het moment dat we aan het filmen waren niet dat Wannes een halfjaar later zou overlijden. Het is ook toeval dat we zo’n mooi shot hadden van hun twee. Ik vind het een heel krachtig beeld; het is een soort overdracht van de ene generatie op de andere.

Lambeets: Je mag ook niet vergeten dat als er in de jaren zestig in Antwerpen een protestzanger was, dat het Wannes was. Voor de rest was er daar niemand. Hij is een echt fenomeen in Antwerpen. Eerst wou hij niet komen naar 0110, maar gelukkig is hij van mening veranderd en stonden zo de twee generaties samen op een podium.

Ik heb gelezen dat zelfs zijn beste vriend Klaas Janszoons zegt dat hij hem niet goed kent. Hebben jullie het gevoel dat Tom Barman een façade heeft opgetrokken? Riche: De essentie voor mij is niet dat ik Tom Barman beter heb leren kennen. Ik hoop dat het publiek nu zijn eigen Tom Barman gaat maken via deze film. Er zijn veel vooroordelen over hem. Ik denk dat we daar wel iets aan hebben gedaan.

Lambeets: Dat denk ik ook.

En als mensen nu nog altijd hetzelfde beeld van Tom hebben, is de film dan nog altijd geslaagd in zijn opzet? Riche: Ik probeer niemand te overtuigen. De film is er nu. Iedereen mag er zijn eigen verhaal rond maken. Zo werkt cinema.

Sam De Ryck & Laurens Bouckaert