‘OSCARS? NIET BELANGRIJK’

© isopix

Acht Oscarnominaties: niet slecht voor iemand die zelf ook opgroeide in de achtergestelde wijken van Miami. Maar Barry Jenkins’ volgende film wordt bij voorkeur minder persoonlijk dan Moonlight. ‘Ik weet niet of ik nog eens zo diep in mezelf kan graven.’

Je blijft er verbazingwekkend rustig onder. Hecht je geen belang aan die felbegeerde filmprijzen?

JENKINS: Eigenlijk niet, nee. Ik probeer alleen maar belang te hechten aan zaken waar ik zelf iets aan kan doen. Ik heb totaal géén controle over de zevenduizend mensen die mogen kiezen welke film of acteur ze de beste vinden.

Stel dat jij een zaal van drieduizend man mag vullen, kies je dan voor een zaal vol collega’s, Oscar-stemgerechtigden, beroemdheden…?

JENKINS: Dat is een makkie. Ik zou voor een bioscoop bomvol risicojongeren kiezen. Ik kwam bij de thematiek van Moonlight uit toen ik nog in San Francisco woonde en een documentaire draaide over Daniel Patterson, de chefkok van sterrenrestaurant Coi. Daniel is een activist en leert jongeren uit re-integratiecentra om voor weinig geld een gezonde maaltijd te koken. Twee zaken vielen me op. Tachtig procent van die jongeren was niet-blank. Meer dan de helft was LGBTQ (lesbian, gay, bisexual, transgender and queer, nvdr.). Homojongeren uit heel Amerika vluchten naar San Francisco, een gay utopia, in de hoop dat ze er beter af zullen zijn dan thuis. Ik besefte plots dat ik geen enkele coming of age-film kende over een zwarte queer uit een verarmd milieu.

Ook jij komt uit een zware buurt in Miami. Ook jouw moeder leed onder een drugsverslaving. Was je niet bang dat het te intiem en persoonlijk zou worden?

JENKINS: Doodsbang. Een eerste outline van het verhaal ging over mijn leven, mijn buurt, mijn achtergrond, mijn moeder. Dat was véél te persoonlijk. Vervolgens dacht ik me te kunnen verstoppen achter In Moonlight Black Boys Look Blue, het toneelstuk van Tarell Alvin McCraney waar de film op gebaseerd is. Ik herken alles daarin en toch is het niet mijn verhaal. Ik dacht dat ik zo voldoende afstand genomen had, maar dat bleek een gruwelijke vergissing. Tijdens het schrijven moest ik de hele tijd aan vroeger denken. Op de set vertelde ik Naomi Harris (die een verslaafde moeder speelt, nvdr.) voortdurend over mijn moeder. Ik praat al zes maanden over haar in de pers. Veel intenser en persoonlijker kan het niet worden.

Voor herhaling vatbaar?

JENKINS: Liever niet. Het is goed dat het zo gegaan is, maar ik hoop dat ik in het vervolg geen extreem persoonlijke link nodig heb om goed werk af te leveren. Ik zou daar kapot aan gaan.

Klopt het verhaal dat je het scenario voor Moonlight in een saaie stad wilde schrijven en in Brussel belandde?

JENKINS: Waarom vraag je dat? Ben jij van Brussel?

Ja.

JENKINS: O jee. Ik zócht een plek om ongestoord te kunnen werken, maar de keuze voor Brussel was vrij willekeurig. Het had ook Antwerpen kunnen zijn. (lacht) Vrienden beweerden dat Brussel de saaiste stad van Europa is. Dat is overduidelijk niet zo, maar ik had geluk. Eind juli 2013 was het zo warm dat de helft van de stad naar de zee of de bossen vluchtte. Het was ongelofelijk rustig. Op tien dagen was mijn scenario af. Vertel je landgenoten alsjeblieft dat Barry Jenkins wél van Brussel houdt.

door Niels Ruëll

‘Oké, ik belandde in Brussel omdat vrienden beweerden dat het de saaiste stad van Europa is, maar het had evengoed Antwerpen kunnen zijn.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content