Creatief Vlaanderen maakt de balans op van de afgelopen maanden. Sensibel, maar ook een beetje stout: zo belooft Maud Vanhauwaert, kersverse stadsdichter van Antwerpen, haar taak de komende twee jaar te vervullen.
Maud Vanhauwaert: Ik verzamelde voor mezelf als dichter en performer al langer zotte ideeën, al dan niet haalbare. (lacht) Misschien worden sommige daarvan met dat stadsdichterschap wel mogelijk. Maar ik wil ook een seismoloog zijn die de trillingen van de stad opvangt.
Je erft de titel van Maarten Inghels, die tien mensen zover kreeg om een versregel van zijn gedicht Honger op hun vel te laten tatoeëren.
Vanhauwaert: Net als Maarten heb ik een grote voeling met beeldende kunst. Ook hij durft de poëzie los te weken van het papier, er nieuwe uitdrukkingsvormen voor te zoeken.
Hoe gulzig ben je met een cultureel menu voor je neus?
Vanhauwaert: Ik ben geen veelvraat, integendeel: ik vind het prettiger om op mijn bochtige pad plots dingen tegen te komen. Zo heb ik recent, op een poëziefestival in Stockholm, een elektronisch bandje gezien, 1921, bestaande uit een zanger en een toetsenist. Ze presenteerden er hun nieuwe plaat In My Veins. Ik zat daar op de eerste rij, in een intieme setting, en het was inderdaad alsof elke noot die werd gezongen rechtstreeks in mijn aderen druppelde. (lachje) Het liedje Always heb ik de daaropvolgende dagen, ronddolend in Stockholm, meer dan honderd keer op repeat beluisterd. Heel ijl, bijna onwerelds.
Gericht de letteren induiken, zelfs dat doe je niet?
Vanhauwaert: Neen, ik verdwaal liever in zijwegen. Onlangs zag ik The Return, gemaakt in 2003 door de Rus Andrej Zvjagintsev. Ik was er niet goed van, en dat is een belangrijk criterium voor mij. (lacht) Kort samengevat: een vader komt terug – van waar blijft in het ongewisse. De film gaat over het emotionele effect van die gebeurtenis op zijn zoontjes. Heel poëtisch in beeld gebracht, waardoor het bij mij binnenkwam als een prachtig, schrijnend gedicht.
Dat bochtige pad van je passeerde tevens door Mexico-Stad.
Vanhauwaert: Toen ik er was voor een ander poëziefestival heb ik daar een overzichtstentoonstelling bezocht van Boris Viskin, een Mexicaanse kunstenaar. Ik kende hem niet, en daarom was het zo bijzonder dat bijna elk werk van hem iets met mij deed. Zijn schilderij La aparición del arte moderno – ‘De verschijning van de moderne kunst’ – stak erboven uit. Het is enerzijds heel abstract, maar in de rechter benedenhoek staat een klein Petit Prince-achtig mannetje dat er ook iets figuratiefs en geestigs aan geeft. Het beeld bleef me zodanig bij dat ik het hier thuis wilde ophangen, om dagelijks te bewonderen. Maar omdat het fotootje op Google Afbeeldingen veel te klein was, heb ik mijn stoute schoenen aangetrokken en die Boris Viskin op Facebook aangesproken. Hij heeft niet alleen geantwoord – misschien gecharmeerd door dat Vlaamse meisje dat verliefd is geworden op een van zijn werken – hij heeft me ook een foto van zijn werk in hoge resolutie doorgestuurd! Gek hoe kunstenaars vandaag bereikbare wezens zijn geworden.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
