Naar welke films wordt het meest uitgekeken? En wist het festival een sterke selectie neer te zetten? Dave Mestdach blikt vooruit naar het Filmfestival van Venetië.
De rode lopers zijn uitgerold, de fotografen staan klaar, de Gouden Leeuwen werden opgeblonken en de filmliefhebbers en lievelingen van het grote scherm zijn aangekomen. Ook Dave Mestdach maakt zich klaar voor een boeiend festival in het schitterende Venetië.
Naar welke films wordt het meeste uitgekeken?
De openingsfilm ‘Birdman’ van Alejandro Iñarritu werd in Cannes verwacht, maar mag het Filmfestival van Venetië openen. De regisseur staat bekend voor zijn sombere sociale drama’s, maar waagt zich met zijn laatste prent aan een komedie over een superheld op retour. Grappig weetje is ook dat Michael Keaton, die ooit bekend werd door zijn vertolking van Batman, de hoofdrol op zich neemt. Iñarritu, de man achter ‘Babel’ en ‘Amores Perros’, die een komedie brengt klinkt als een zeer vreemde combinatie. Een beetje zoals Jan Verheyen die plots een goede film maakt.
Verder wordt ook uitgekeken naar ‘The Cut’ van Fatih Akin met de getalenteerde Franse acteur Tahar Rahim. Een interessante samenwerking.
De Oostenrijker Ulrich Seidl presenteert de documentaire ‘Im Keller’ in Venetië. De film gaat over wat Oostenrijkse mannen uitvreten in hun kelder. Wie zijn oeuvre een beetje kent weet dat er niet veel popcorn gegeten zal worden tijdens de vertoning.
Ook Xavier Beauvois is in Venetië aanwezig met ‘La rançon de la gloire’. Zijn vorige film, ‘Des hommes et des dieux’, over acht Franse paters die onder druk worden gezet door terroristen, was heel goed en het is dus uitkijken naar zijn laatste nieuwe.
Joshua Oppenheimer van het fantastische ‘The Act of Killing’ heeft een encore gemaakt op deze documentaire over de Indonesische genocide. Dit keer krijgen we het verhaal vanuit het slachtofferstandpunt te zien.
Lisa Cholodenko (van ‘The Kids are All Right’) presenteert een HBO-serie op het festival waarin Frances McDormand en Bill Murray de hoofdrollen op zich nemen. Kan interessant worden.
Verder is het uitkijken naar ‘The Smell of Us’ van Larry ‘Kids’ Clark, ’99 Homes’ van Rahmin Bahrani en ‘A Pigeon Sat on a Branch Reflecting on Existence’ van de Zweed Roy Andersson.
Op het Filmfestival van Venetië vind je niet de stuntnamen uit de cinema, maar als je het programma rustig doorneemt vind je kwaliteit. Voor je vertrek naar het festival heb je het gevoel dat het vroeger was. Maar als je terugkeert naar huis is dat met een weemoedig gevoel, wanneer je de zon ziet zakken onder de Adriatische zee en haar haar gloed ziet werpen op de mooiste stad ter wereld denk je, was het alweer maar september.
De stad zelf is ook een grote troef, een prachtig decor om een filmfestival te organiseren. Het is het decor van ‘Dood in Venetië’ van Luchino Visconti. Heel wat anders als Cannes, wat zo’n beetje het Knokke is voor bejaarde Fransen die op het Front National stemmen. Een vreselijke plek in vergelijking met Venetië.
Is er een sterke selectie dit jaar?
Het is wel eens sterker geweest. Het festival ondervindt meer en meer concurrentie van Toronto waar heel wat Hollywoodfilms worden vertoond. Ook van New York krijgt men tegenwoordig concurrentie. Zo wordt ‘Inherent Vice’ van Paul Thomas Anderson daar getoond in plaats van op het Filmfestival van Venetië. ‘The Master’ werd nochtans wel hier gescreend. Ook Thomas Vinterberg zal ‘Far from the Madding Crowd’ niet in Venetië tonen. Dat zijn twee films die opvallen door hun afwezigheid.
Directeur Alberto Barbera heeft veel contacten, maar staat voor old school cinefilie. Op het Lido krijgen we dus vooral Europese en Aziatische arthousefilms te zien. De Mostra lijdt onder het feit dat er geen markt verbonden is aan het festival, in tegenstelling tot die van Cannes en Berlijn, in tijden dat film alsmaar commerciëler wordt. Het is het kunstcinemafestival van het oude Europa waar een nichepubliek op afkomt. Maar dat maakt het ook net interessant.
Geen enkele Belgische film
Het is teleurstellend dat er geen enkele Belgische film getoond wordt op het Filmfestival van Venetië. In Cannes waren we ook al afwezig. Vorig jaar werd ‘Houses With Small Windows’ van de Vlaams-Koerdisch Bülent Öztürk nog tot beste Europese kortfilm gekroond in Venetië.
Maar een kanttekening hierbij is wel dat we in het verleden verwend zijn geweest. Het is niet evident om films op grote festivals te krijgen. Onze afwezigheid is geen ramp. Je moet het succes op een festival als dit ook relativeren. Hoeveel mensen zouden Sacro GRA van Gianfranco Rosi, de winnaar van de Gouden Leeuw vorig jaar, gezien hebben?
Belgen zijn op internationaal vlak ook niet zo bekend. Geen enkele collega die hier aanwezig is kent de Vlaamse cinema. Je moet het dus allemaal in perspectief plaatsen.
Toch is de Belgische afwezigheid op Cannes en Venetië iets waar over nagedacht moet worden. Er zijn meer dan 500.000 mensen naar film van F.C. De Kampioenen gaan kijken en maar 3.000 naar ‘Kid’ van Fien Troch. Dan moet je je afvragen waar je naartoe wil met je beleid.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier