Filmfestival Gent: Recensie ‘The Turin Horse’

De Hongaarse grootmeester Tarr penseelt met de allerlaatste film uit zijn drieëndertigjarige carrière het relaas van het paard “van Nietzsche,” de koetsier en zijn dochter. Zes dagen uit het leven van mythische bijrolfiguren.

Regie: Béla Tarr

Cast: János Derzsi, Erika Bók, Mihály Kormos

Land: Hongarije

Taal: Hongaars
Sectie: World Cinema

De Nietzsche-parabel mag bekend heten: tijdens het dobberen in Turijn in 1889 merkt filosoof Friedrich Nietzsche een koetsier op die zijn paard danig met de zweep mishandelt. De flink besnorde Duitser slaat, ter bescherming, zijn armen om de hals van het paard en zet het op een janken. Na dit voorval zou Nietzsche de taxi richting waanzin hebben aangeklampt en leefde hij, aldus de overlevering, nog elf jaar zonder één letter te lozen. Hongaarse grootmeester Tarr penseelt met de allerlaatste film uit zijn drieëndertigjarige carrière het relaas van het paard “van Nietzsche,” de koetsier en zijn dochter. Zes dagen uit het leven van mythische bijrolfiguren.

De koetsier met het korte lontje blijkt een boer te zijn die beroepshalve afhankelijk is van het paard (het stokoude beest zeult vrachtkarren mee naar de dichtstbijzijnde stad). Vader en dochter leven in een miniscuul boerderijtje, ver weg van de beschaving, maar niet van een onverbiddelijke storm die het ganse land lijkt te teisteren. De storm neemt gaandeweg apocalyptische proporties aan.

Tarr’s roeping is altijd geweest om met cinema zo puur mogelijk het menselijke bestaan weer te geven, en in dat opzicht kun je dit carrièresluitstuk als een orgelpunt beschouwen. De cineast gebruikt in deze 146-minuten durende knoert dertig long takes, conform de overtuiging het ritme van het dagelijks leven te moeten benaderen. We krijgen dus twintig tot dertig minuten durende shots te zien van, bijvoorbeeld, vader die aangekleed wordt door dochter. Dochter die paardje voert en het beklaagt dat paardje niet eten wil. Vader die ’s ochtends traditiegetrouw twee shots Pálinka tot zich neemt. Dochter en vader die ’s avonds elk een gekookte patat verslinden. Vader die paard bestijgt, dochter die paard aankleedt, etc.

Het meesterschap zit ‘m in de zinderende zwart-wit-fotografie, met platteland-travellings van een Malickiaanse zwierigheid en binnenskamers-stills met meesterlijke composities, maar even goed in de meditatieve, haast transcendente ervaring die de visuele voorstelling van de ‘kleine momenten’ in het bestaan van de protagonisten oproept. Tarr’s film is somber en repetitief, net als doom metal van een goed jaar.

Cinefielen die watertanden bij de namen ‘Tarkovsky’ of ‘Reygadas,’ zaten al in de zaal gisteren. Popcornvreters die Michael Bay en aanverwanten een warm hart toedragen, zijn wellicht gestopt na de eerste alinea. Bij deze dus moet en zal “The Turin Horse” dus hengelen naar een bezoek van de filmliefhebber in het centrum! Geef deze ervaring een kans, mensen.

Laurens Bouckaert


De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content